hâm

(f. s.) : 1) pişmemiş, olmamış, çiğ. 2) işlenmemiş, üzerinde çalışılmamış. 3) boş, nafile, beyhude. Hayâl-i hâm, Ümîd-i hâm : boş hayal, boş ümit. 4) terbiye, tecrübe görmemiş, acemi [kimse].

ham

(f. s.) : eğri, bükülmüş. Kamet-i ham : eğri boy. Ebrû-yi ham : eğri kaş.

ham-ı zülf

zülfün (saç lülesinin) kıvrımı, büklümü.

hamâı'd

(a. i. hamîde'nin c.) : birinin medhe lâyık olan işleri.

hamail

(a. i. himâle ve hamîle' nin c.) : 1) kılıç bağı, kılıç kayışı. 2) nüsha, muska, tılsım, [kelimenin 2 nci mânâsı dilimizde müfret olarak kullanılmaktadır, "hamâyil" şeklinde ya-zılmamalıdır].

hamâim

(a. i. hamâme'nin c.) : güvercinler, ["hamâyim" şeklinde yazılmamalıdır].

hamâim-i büyüt

ev güvercinleri.

hamakat

(a. i.) : ahmaklık, beyinsizlik, bönlük, (bkz. : halâfet, humk, hütr).

hamam, hamâme

(a. i. c. : tamâim) : 1) güvercin, (bkz. : hâdir , kebûter). 2) kumru.

hamâmiye

(a. i.) : zool. güvercinler fasîlesi.

hâmân

(a. h. i.) : Hz. Mûsâ zamanındaki Mısır Firaun'unun vezîri.

hamaset

(a. i.) : 1) cesaret, kahramanlık, yiğitlik. 2) kahramanca şiir.

hamasî

(a. i.) : 1) hamasetle İlgili. 2) Fıransızça "epique" kelimesinin karşılığı.

hamâsiyyât

(a. i. c.) : kahramanlık destanları.

ham-be-ham

(f. zf.) : büklüm büklüm, kıvrım kıvrım, (bkz. : ham ender tıam).

hamd

(a. i.) : Allah'a olan şükran duygularını bildirme.

hamdele

(a. rf.) : "elhamdü-lil-lah" cümlesinin, Arapça'da naht denilen kaideye göre mastar hâline getirilip kısaltılması.

hâme

(f. i.) : kalem,

hâme-i edeb

edebiyat kalemi.

hâme-i ezel

Allah'ın kaderleri tesbît ettiği kalem.

hâme-i mûy, -mûyî, -mûyîn

kıl kalem.

hâme-i şeker-rîz

şeker saçan kalem.

hâme-i şekva

şikâyet kalemi, şikâyet yazan kalem.

hâme vü şemsîr

kalem ve kılıç.

hâme

(a. i.) : başın üst kısmı, tepesi, kafa tası.

hâme-güzâr

(f. b. s.) : kalemle yazılmış.

hamel

(a. i.) : 1) kuzu. 2) astr. semânın kuzey yarım küresinde Sevr burcu ile Süreyya manzumesinin yakınlarında bulunan bir burç ki, Güneş buraya martın dokuzunda dâhil olur, lât. Lacerta; fr. Beller.

hamelât

(a. i. hamle'nin c.) : atılışlar atılmalar, saldırışlar, saldırmalar.

hamele

(a. i. hâmil'in c.) : taşıyanlar, kaldıranlar, hâmil olanlar.

hamele-i Arş

Arş'ı ense köklerinde taşıyan : israfil, Cebrail, Mîkâil, Azrail adlarında dört büyük melek.

hamele-i hüccet

yazı, kayıt melekleri.

hamele-i Kur'ân

Kur'ân-ı ezberleyip hafız olanlar.

ham-ender-ham

(f. zf.) : büklüm büklüm, kıvrım kıvrım, (bkz. : ham-be-ham).

hâme-rân

(f. b. s.) : "kalem yürüten" : yazan.

hâme-zen

(f. b. i.) : üzerinde kalem kesilecek âlet, makta'.

ham-çeşte

(f. b. s.) : (bkz. : ham-şüde).

hatnhama

(a. i.) : sözü, genizden söyleme, hımhımlık.

hamız

(a. s. c. : hâmızât) : 1) ekşi ve sirke gibi olan, asit. 2) kekre,

hâmız-ı fahim

kim. asit karbonik.

hâmız-ı hadîd

kim. oksit dö fer, demir asidi.

hâmız-ı karbon

kim. asit karbonik.

hâmız-ı kibrit

kim. sülfürik. 

hâmız-ı klor-i mâ

kim. asit kloridrik.

hâmızât

(a. i. hâmız'ın c.) : 1) ekşi ve sirke gibi olanı eyler, asitler.

hâmızât-ı şahmiyye

yağ asitleri. 2) kekreler.

hâmızıyyet

(a. i.) : 1) ekşilik, kekrelik.

hâmî

(a. s. c. : humat) : 1) himaye eden, koruyan, koruyucu, sahip çıkan, gözeten; 2) i. erkek adı. [müen. "hamiye" dir].

hâmî

(f. i.) : hamlık, gevşeklik.

hâmid

(a. i.) : koru sönmediği halde alevi sönen ateş.

hâmid

(a. s. hamd'den. ç. : hâmidîn. hâmidûn. hummâd) : 1) hamdeden, şükreden. Abd-i hâmid : hamdeden, şükreden kul. 2) i. erkek adı. [Hz. Muhammed (Aleyhisselâm)'in lâkaplarındandır],

hamid

(a. i. hamd'den.) : 1) Allah'in adlarındandır. 2) övülmiye değer. Evsâf-ı hamî-de : övülmeye değer vasıflar. 3) Abdülhamîd'den gelme erkek adı.

hamide

(f. s.) : eğrilmiş, bükülmüş; kanbur. (bkz. : hadeb, hadebe). hamîde-kamet : iki büklüm.

hamîdegî

(f. i.) : eğrilik, büğrülük, kanburluk.

hâmidin

(a. s. hâmid'in c.) : hamdedenler. (bkz. : hâmidûn).

hâmidûn

(a. s. hâmid'in c.) : hamdedenler. (bkz. : hâmidîn).

hâmil

(a. s. c. : hamele) : 1) yüklü. 2) gebe. 3) hâiz. 4) sahip, mâlik. 5) taşıyan, götüren. 6) uhdesinde bir poliçe bulunan.

hâmil-i vahy

Cebrail Aleyhisselâm.

hâmil

(a. s.) : adı kötüye çıkmış olan kimse.

hamile

(a. s. c. : havâmil) : gebe [kadın], (bkz. : abisten).

hamilen

(a. zf.) : hâmil olarak, hâmil olduğu halde, taşıyarak.

hamim

(a. i.) : 1) soy sop. 2) s. pek sıcak, pek kaynar nesne.

hamîr, hamîre

(a. i.) : hamur.

hamîr-i mâye

mayanın hamuru.

hamîr-gâr

(a. f. b. i.) : hamur yuğurucu, hamurcu.

Hamiş (a. s.)

beşinci. Yevm-ül-hamîs : haftanın beşinci günü, perşenbe.

hâmis

(a. s.) : beşinci, dördüncüden sonra gelen sayı. (bkz. : hamîs).

hâmise

(a. i.) : 1) beşinci. rütbe, sivil me'murların ilk rütbeleri. 2) "hâmis" kelimesinin müennesi.

hâmisen

(a. zf.) : beşinci olarak, beşincisi.

hamiş

(a. i.) : mektubun altına ilâve edilen yazı. (bkz. : haşiye).

hamiyyet

(a. i.) : 1) millî onur ve haysiyet. 2) Kadın adı. [kelime, bir aralık taassup (fanatisme) karşılığı olarak ileri sürülmüşse de tutunamamıştır].

hamiyyet-i câhiliyye

hakikate karşı harcanan emek.

hamiyyet-kâr

(a. f. b. s.) : hamiyetli, millî onur ve haysiyet sahibi, (bkz. : ha-miyyet-mend).

hamiyyet-mend

(a. f. b. s. c. : hamiyyet-mendân) : hamiyetli, (bkz. : hamiyyet-kâr).

hamiyyet-mendân

(a f. f. b. s. hamiyyet. mend'in c.) : hamiyetliler.

hamiyyet-mendâne

(a. f. b. zf.) : hamiyetli olana yakışacak surette, hamiyetlicesine.

hamiyyet-mendî

(a. f. b. i.) : hamiyetlilik.

hamka

("ka" uzun okunur, a. s.) : ahmak, budala [kadn]. ["ahmak" in müen. ]. 

haml

(a. i.) : 1) ana karnındaki çocuk. 2) gebe olma, gebelik. Müddet-i haml : gebelik zamanı. Vaz'-ı haml : çocuk doğurma. 3) isnat, atf. 4) yük. 5) yüklenme.

haml-i kâzib

hek. kadının gebe imiş gibi karnının şişmesi.

hamlâc

(a. i.) : kuyumcu körüğü. 2) kim. bir alevi üfleyip bir şey üzerine çevirmek için kullanılan ince mâden boru, * üfleç.

hamle

(a. i. c. : hamelât) : atılış, atılma, saldırma, saldırış, (bkz. : savlet).

hamli, hamiiyye

(a. s.) : mant. * yüklemli, fr. predicatif.

hamm

(a. i.) : şiddetli hararet.

hammâl

(a. i. haml'den) : 1) para karşılığında, arkasiyle, eliyle yük taşıyan adam, hamal. 2) s. mec. kaba ve terbiyesiz, ["hami" Arapçada "yük" mânâsına gelir].

hammâl-âne

(a. f. zf.) : hamala yakışacak surette, hamalcasına.

hammâliyye

(a. i.) : hamal ücreti.

hammâm

(a. i.) : hamam, banyo.

hammâm-ı mu'tedil

sıcaklık derecesi ( + 18 15) e kadar olan hamam.

hammâm-ı harr

sıcaklık derecesi (+ 25 - + 37) ye kadar olan hamam.

hammâm-ı mu'tedil

sıcaklık derecesi (+ 18 - + 25) e kadar olan hamam.

hammâm-ı tennûrî-i râtıb

sıcaklık derecesi (+ 40 - + 45) olan ve su buhariyle ısıtılan hamam.

hammâm-ı tennûrî-i yâbis

sıcaklık derecesi (+ 37 - + 55) e kadar olan hamam.

hammâmî

(a. i.) : hamamcı; hamam idare eden [adam veya kadın],

Hammâmiyye

(a. i.) : ed. Divan Edebiyâtı'nda giriş kısmı hamam eğlencesi tasvirine tahsis olunan kasîde ve şâire. [Şâir Nedîm'in hammâmiyesi meşhurdur].

hammâr

(a. i. hamr'den.) : T. şarap yapan veya satan, şarapçı, meyhaneci. Hâne-i hammâr : şaraphane. 2) tas. mec. mürşit, kılavuz.

hâmme

(a. i. c. : hevâmm) : 1) binek hayvanı. 2) zararlı haşerat, böcek.

hamr

(a. i.) : şarap, (bkz. : bade, habûk, handerîs, rahîk, sahbâ).

hamrâ'

(a. s.) : (daha, en, pek, çok) kırmızı, kızıl. El-hamrâ' : İspanya'da Gırnata Şehrinde, Araplardan kalma meşhur saray, ["ahmer" in müen. ].

hamrî

(a. s.) : şaraba âit, şarapla ilgili.

hamriyye

şarabı öven kasîde ve şâire.

hams, hamse

(a. s.) : beş; dörtten sonra gelen sayı. Bilâd-ı hamse : beş şehir.

hamse

(a. i.) : ed. mesnevî şekliyle yazılmış beş kitaptan ibaret bir takım. [İran edebiyatında : "Hamse-i Atâyî", "Hamse-i Nizamî" meşhurdur],

hamse-nüvîs

(f. b. i.) : hamseci, hamse yazan, mesnevî şekliyle beş kitaptan ibaret bir takım yazan kimse.

hamsin

(a. s.) : 1) elli; kırk dokuzdan sonra gelen sayı. 2) i. "erbain" denilen karakıştan sonra gelen elli günlük

hamsûn

(a. s.) : elli sayısı, (bkz. : hamsin, mer, pencâh).

ham-şüde, ham-geşte

(f. b. s.) : eğritmiş, bükülmüş. Kamet-i ham-şüde : eğrilmiş boy. Kâküf-i ham geşte : bükülmüş kâhkül.

hamûl

(a. s. haml'den.) : tahammüllü, sabırlı, dayanıklı [kimse].

hamûl-âne

(a. f. zf.) : tahammüllü olana yakışacak surette.

hamule

(a. i.) : 1) yük. 2) gemi yükü.

hamûlî

(a. i.) : hamûllük, tahammüllülük, sabırlılık, dayanıklılık.

hâmûn

(f. i.) : büyük sahra, düz ova, bozkır.

hâmûn-nevred

(f. b. s.) : kırda, ovada, çölde dolaşan.

hâmûş

(f. s. c. : hâmûşân) : susmuş, sessiz, (bkz. : sâkit, sâmit). [Mevlânâ, Dî-vân-ı Kebir'inde : "hâmûş, hâmuş, hamûş, hamuş" şekillerini kullanmıştır].

hamuş

(f. s.) : (bkz. : hamûş, hâmuş).

hâmuş

(f. s.) : (bkz. : hamûş, hamuş, hâmûş). [Mevlânâ'nın "Dîvân-ı Kebîr" inde kullandığı kelimelerdendir],

hamûş

(f. s.) : "hâmûş" un hafifletilmiş! : (bkz. : hamuş).

hâmûşân

(f. s. hâmûş'un c.) : sessizler, susmuşlar. Vâdî-i hâmûşân (susmuşların, sessizlerin yeri) : kabristan.

hamûsâne

(f. zf.) : sessizce, sessizliği andırır, şekilde.

hâmûşî

(f. i.) : sessizlik, susma, (bkz. : samt, sükûnet, sükût).

hâmüş

(f. s.) : ["hâmûş" un hafifletilmiş], (bkz. : hâmûş).

hamyâze

(f. i.) : 1) esneme, esnek.

hamyâze-i gayr-i ihtiyarî

farkında olmadan esneme.

hamyâze-i resen

ipin, halatın esnemesi. 2) fena, kötü hareket.

hamyâze-keş

(f. b. s.) : Esniyen, insanın ruhunu sıkan.

Hamz

(a. i.) : ekşilik, kekrelik.

Hamza

(a. h. i.) : Abdüimuttalib’in oğlu ve Hz. Muhammed (aleyhisselâm)'ın amcasıdır. Önce Haşimilerin, doğmakta olan İslam Dinine karşı gösterdikleri düşmanlığa iştirak etmiş olmasına Ebû Cehl'in, muhasamada ileri gitmiş. hiddetle ilk vahiy gelişinin ikinci, yahut altıncı senesi Peygamberimize îmân ve iltihak etmiştir; Uhud Gazâsı'nda şehit olmuştur.

Hamza-nâme

(a. f. b. i.) : İslâm kahramanlarından Hz. Hamza'nın yaptığı adı edilen işlere dâir yazılan destânî kitabın adi.

Hamzaviyye

(a. h. i.) : tas. Hacı Bayrâm-ı Velî tarafından kurulan Bayrâmiyye tarikatı şubelerinden biri. [kurucusu : Bosnalı Hamza Bali'dir].

hân

(i. i. c. : hânân) : hükümdar, hakan.

hân

(f. i. c. : hânât) : 1) han, kervansaray, otel. 2) dükkân, meyhane.

hân

(f. i.) : 1) yemek sofrası; üstüne yemek konulan tepsi, sini. 2) ahçı dükkânı. 3) yemek, (bkz. : taam).

hân-ı vağmâ

1) tabiatın ibzal ettiği nîmetler; 2) fakirlere, yoksullara dağıtılan yemek; 3) Tevflk Fikret'in meşhur şiiri.

hân (-)

(f. s.) : okuyan, okuyucu, çağıran. Duâ-hân : duâ eden. Ebced-hân : ebced okuyan. Gazel-hân : gazel okuyan. Mevlid-hân : mevlit okuyan.Salâ-hân : sala veren, sala çağıran, ["handen" mastarından].

hanâbile

(a. i. hanbelî'nin c.) : hanbelîler, İmam Ahmed b. Hanbelî'nin mezhebinden olan kimseler.

hanâcır

(a. i. hancere'inn c.) : hançereler, gırtlaklar.

hanâdık

(a. i. handek'in c.) : hendekler.

hanadır

(a. s.) : görme kuvveti çok olan.

hanâfis

(a. i. hunfesâ'nın c.) : bok böcekleri, mayıs böcekleri.

hanak

(a. i. c. : hınâk) : darılma, kızma, hiddetlenme.

hânân

(f. i. hân'ın c.) : hükümdarlar, hanlar. handen

hanân

(a. i.) : yürek yufkalığı, acıma, merhamet.

hânât

(a. i. hân'ın c.) : dükkânlar, meyhaneler.

hanâzıl

(a. i. hanzal, hanzale'nin c.) : ebûcehil karpuzları.

hanâzîr

(a. i. hınzîr'in c.) : domuzlar.

Hanbelî

(a. i.) : Ahmed ibni Hanbel'in kurduğu mezhep ve bu mezhepten olan kimse.

hançer

(a. i.) : ucu sivri, iki yanı keskin bıçak, hançer.

hancer-i müjgân

kirpikler hançeri, hançere benziyen kirpikler.

hançere

(a. i. c. : hanâcır) : hançere, pırtlak.

hançeri, hanceriyye

(a. s.) : 1) hançer şeklinde olan 2) hançerle ilgili. 3) gırtlağa âit. Hurûf-i hanceriyye : gr. gırtlaktan çıkarılan harfler : ["e; ha; hı; ayn; gayn;

hancerîy-yül-lihye

ince, uzun sakallı [kimse].

hânçe

(f. i.) : küçük tepsi,

hânce-i zer

(küçük altın tepsi) : Güneş.

hanceriyye

(a. i.) : bot. lâtinçiçeğigiller, fr. tropeolacees.

handa hand

(f. b. i.) : 1) sürekli, devamlı gülme. 2) s. sürekli, devamlı gülen.

handan

(a. s.) : 1) gülen, gülücü, güler; sevinçli. 2) kadın adı.

handan handan

güle güle, gülerek, (bkz. : hande-künân).

handân-rû [y]

(f. b. s.) : güler yüzlü, güleç, (bkz. : beşuş).

hande

(f. i.) : gülme, gülüş.

hande-i âftâb

(Güneşin gülmesi) : Güneşin doğması.

hande-i câm

kadehin içine içki konulduğu zaman meydana gelen sis, buğ.

hande-i dîrîne

eski gülüş.

hande-i gül

gülün açması.

hande-i istihfaf

alaylı gülüş, hafifsiyerek gülümseme.

hande-i zemin

yerin, toprağın yeşillenmesi, yeşermesi.

hande-bahşâ

(f. b. s.) : güldürücü, (bkz. : hande-fermâ, hande-fezâ).

hande-bâr

(f. b. s.) : güldürücü, (bkz. : hande-bahşâ', hande-fermâ, hande-fezâ, mudhik).

hande-fermâ

(f. b. s.) : güldürücü. (bkz. : hande-bahşâ hande-fermâ, hande-fezâ, mudhik).

hande-feşân

(f. b. s.) : gülmeler, gülümsemeler saçan.

hande-fezâ

(f. b. s.) : güldürücü, (bkz. : hande-bahşâ, hande-fermâ, mudhik).

hande-hariş

(f. b. s.) : birisine, alay yollu gülme.

handek

(a. i. c. : hanâdık) : 1) kale etrafına açılan uzun çukur, hendek. 2) birçok : ölünün gömülmesi için açılan büyük, geniş çukur.

Handek Gazvesi

Hz. Muhammed (Aleyhisselam)'in, Hicret'in beşinci senesinde Medîne'de, şehrin etrafına sur kazdırarak yaptığı savaş.

hande-kâr

(f. b. s.) : gülen, gülücü.

hande-künân

(f. zf.) : gülerek, güle güle. (bkz. : handan handan).

hande-meşhûn

(f. b. s.) : çok gülen, hep gülen.

hande-mu'tâd

(f. a. b. s.) : her zaman gülme İtiyadında olan.

handen

(f. fi.), : (bkz. : kıraat).

hande-nümâ

(f. b. s.) : gülen, (bkz. : hande-zen).

handerîs

(a. i.) : şarap, yıllanmış şarap, (bkz. : bade, rahîk, sahbâ).

hande-rîz

(f. b. s.) : gülüp duran.

hande-rûy

(f. b. s.) : güler yüzlü.

hande-zen

(f. b. s.) : gülen, (bkz. : hande-nümâ).

handistân

(f. i.) : 1) maskara ve soytarıların derneği. 2) lâtife, şaka.

hâne

(f. i.) : 1) ev. (bkz. : beyt, dâr, mesken).

hâne-i avarız

avarız ve bedel-i nüzul ve emsali tekâlifin tevzîi için tutulan «ssas (mikyas).

hâne-i âyîne

her yanı ayna olan oda, salon veya köşk.

hâne-i bâd

astr. on iki burçtan biri olan cevzâ, mîzan burcu.

hâne-i bâriyân

pâdişâhın şikâr halkı denilen avcılarından bir sınıfın barındığı yer.

hâne-i ferda

âhiret

hâne-i hudâ

Kabe. (bkz. : Beyt-ullah). 2) bir şeyin, bölündüğü, ayrıldığı kısımlardan herbiri. 3) mat. basamak. 4) hayalî me'vâ. 5) möz. Türk müziğinde bir müzik parçasının teşkil edilmiş olduğu lâhnî topluluklara verilen bir ad.

hâne

(a. i. c. : hânât) : meyhane, (bkz. : hânût 2).

hâne-bâz

(f. b. s.) : batasıya oynıyan kumarbaz.

hâne-ber-dûş

(f. b. s.) : evi omuzunda" : yersiz yurtsuz, serseri.

hâne-ber-endâz

(f. b. s.) : ev yıkıcı.

hâne-ber-endâzâne

(f. b. zf.) : hâne, ev yıkıcıya yakışacak surette.

hâne-ber-endâzî

(f. b. i.) : ev yıkıcılık.

hanedan

(f. i.) : kökten asil ve büyük aile, ocak, fr. dynastie.

hanef

(a. i.) : doğruluk, istikamet.

hanefî

(a. s. ve i. c. : hanefiyyûn) : 1) İmâm-i Azam Ebû Hanîfe'nin mezhebinden olan. 2) bu mezhep ve bu mezheple ilgili.

Hanefiyye

(a. h. i.) : tas. Sofiyenin büyüklerinden Ebü-l-Hasan Alî yüş-Şâzelî tarafından kurulan Şâzelî tarikatı şubelerinden birinin adı. [Şeyh Şemsüddîn Muhammed bin Hüseyn-İl-Hanefî tarafından kurulduğu için bu adı almıştır].

hanefiyyûn

(a. i. hanefî'in c.) : hanefî mezhebinden olanlar.

hâne-fürûş

(f. b. i.) : ev tellâlı, ev komisyoncusu.

hâne-gî

(f. s.) : hanede, evde bulunanlardan, evdeki.

hâne-gîr

(f. b. s.) : bir yerî mekân sayan [kimse].

hâne-harâb

(f. a. b. s.) : 1) evi yıkılmjş, evsiz barksız kalmış, hâli perişan olmuş [kimse]. 2) câhil.

hâne-hudâ

(f. b. i.) : ev sahibi, (bkz. : rabb-ül-beyt).

hâne-hudâyî

(f. b. i.) : ev sahipliği.

hanek

(a. i.) : anat. damak, ağız tavanı.

hâne-keş

(f. b. i.) : avarız ve bedel-i nüzul gibi hâne itibariyle tarh ve tevzi olunan tekâlife tabî olan.

hanekî

(a. s.) : anat. - damakla ilgili, * damaksal.

hâne-küş,

(f. b. s.) : sefih, mirasyedi.

hanende

(f. i. c. : hanendegân) : şarkıcı, şarkı söyliyen. (bkz. : hînâ-ger, hun-yâ-ger).

hânende-gân

(f. b. i. hânende'nin c.) : şarkıcılar, şarkı söyliyenler.

hânendeğî

(f. i.) : hanendelik, şarkı söyleyicilik.

hâne-perver

(f. b. s.) : evde büyümüş, dünyâ görmemiş [kimse].

hâne-perveri

(f. b. i.) : Hâne-perverlik, evde büyümüş olma.

hâne-sûz

(f. b. s.) : "ev yakıcı" : mec. ailesini düşünmiyen, gözü dışarda olan kimse.

haneşiyye

(a. i.) : zool. yıkanlar, fr. ophidiens.

hâne-zâd

(f. b. s.) : efendisinin evinde doğmuş olan köle veya câriye çocuğu

hân-gâh

(f. b. i.) : dervişlerin evi, tekke, (bkz. : hân-kâh).

hânık l-kelb

(köpek boğan) : bot. çiğdem.

hânık-ü

(a. s. hunk'dan) : boğan, boğucu.

hânık-ü l-nemir, hânık-üz-zeneb

bot. kurt boğan denilen bir nebat, (* bitki).

hâni'

(a. i.) : kocasından boşanmış kadın veya karısını boşamış koca.

hânif

(a. s.) : 1) küskün, dargın. 2) gururlu.

hanîf

(a. s. c. : hunefâ) : islâm dînine sımsıkı bağlı bulunan kimse.

hanîn

(a. i.) : 1) şevk, arzu, iştiyak, istek. 2) şiddetli arzudan doğan feryâd, inilti.

hanîn-i hazin

acıklı sızlanma.

hanîs

(a. s.) : yemini bozup altından çıkmıyan adam.

hânis

(a. s.) : ettiği yemini yerine getirmiyen. [olmak mastariyle kullanılır].

haniye

(a. i.) : şarap, (bkz. : bade, habûk, hamr, mey, rahîk, sahbâ).

hank

(a. i.) : boğazını sıkıp boğma, boğazı sıkılıp boğulma, (bkz. : ihnâk).

hân-kah

("ka" uzun okunur. a. i. c. : havânık) : tekke, (bkz. : dergâh, zaviye, açı).

hân-kah-ı mevlevî

mevlevî tekkesi.

hankan

(a. zf.) : boğmak suretiyle.

hânmân

(f. i.) : evbark, ocak.

hânmân-ber endâz

(f. b. s.) : hânüman, evbark, ocak mahvedici, eden.

hânmân-sûz

(f. b. s.) : hânüman, evbark, ocak yakıcı, yakan, kül eden. Harîk-ı hânman-sûz : evi kül eden yangın.

hannâk

(a. s.) : boğucu, boğan.

hannân

(a. s.) : çok acıyan, çok acıyıcı. [Allah'ın adlarındandır].

hannâs

(a. i.) : şeytan, 

hannâsî

(a. s.) : şeytanla ilgili.

hân-sâlâr

(f. b. i.) : sofracıbaşı, kilerci.

hanûme

(a. i.) : hek. mîde ekşiliği.

hanût

(a. i.) : ölüyü tahnît etmekte kullanılan ilâç.

hânût

(a. i. c. : havânît) : 1) dükkân. 2) meyhane, (bkz. : hâne).

hânût-ı kebîr

büyük dükkân, büyük meyhane.

hanzal

(a. i. c. : hanâzıl) : ebû cehil karpuzu da denilen, portakal büyüklüğündeki meyvast, çok acı ve iç sürdürücü olan bir * bîtki