hâib

(a. s. heybet'den.) : 1) korkan, korkak, (bkz. : hâf). 2) utangaç.

hâib

(a. s. haybet'den. c. : hâibîn) : 1) mahrum. 2) ümitsiz, me'yûs, kederli. 3) zarar ve ziyana uğrayan.

Hâib ü hasır

hiçbir şey elde edemiyen.

hâiben

(a. zf.) : mahrum olarak, me'yûs olarak, zarar ve ziyana uğrıyarak.

hâibîn

(a. s. hâib'in c.) : mahrum olanlar; me'yûs olanlar; zarar ve ziyana uğrıyanlar.

hâic

(a. s.) : heyecanlı, coşkun, ["hâyic" şeklinde de geçer].

hâid

(a. s.) : pişman, nadim, tövbekar, ["hâyid" şeklinde de geçer].

hâif

(a. s. : havf'den.) : korkan, korkak, ödlek, (bkz. : hâib).

hâif

(a. s.) : gadir ve sitem eden; zulmeden. El-hâinü hâif : hâin [kimse] zulmeder.

hâif-âne

(a. zf.) : hâifcesine, korkakcasına, ödlekcesine.

hâifen

(a. zf.) : korkakcasına korkarak.

hâik

(a. i. c. : hayyâk) : çulha.

hâil

(a. s. havl'den.) : iki şey arasında veya bir şey önünde perde olan, manî olan, arayı kapıyan, engel.

hâil

(a. i. hevl'den) : korkunç. Mevt-i hâil : korkunç ölüm.

hâile

(a. i.) : dıram, trajedi, fr. tragedie.

hâim

(a. s.) : 1) şaşkın, hayrette. 2) sevgiden dolayı şaşkına dönmüş, ["hâyim" şeklinde de geçer].

hâin

(a. i. hıyânet'den.) : hıyanet eden, nankörlük eden, hayın.

hâin-âne

(a. zf.) : hâincesine.

hâir

(a. s.) : şaşırmış, hayrette kalmış, (bkz. : mütehayyir).

hâir-i bâir

aklını kaybederek ne yapacağını bilmiyen, sapıtan, şaşkın.

hâit

(a. i. c. : hîtân) : bir yeri çevreliyen duvar, tahta perde, çit gibi şeyler.

hâiz

(a. s.) : mâlik, sahip; taşıyan.

hâiz-i ehemmiyyet

ehemmiyetli, * önemli.

hâiz

(a. s.) : 1) hayzır.ı, âdetini gören [kadın]. 2) namazsız kadın.