güdâhte

(f. s.) : erimiş.

güdâz (-)

(f. s.) : eriten yakan, mahveden, ["güdâhten" yahut "güdâzîden" mastarından]. Tahammül-güdâz : tahammül eriten. Tâkat-güdâz : takati mahveden.. v. b.

gödâzende

(f. s.) : eritici, eriten.

güdâziş

(f. b. s.) : yanma, yakılma.

güft

(f. i.) : 1) söz, lâkırdı, (bkz. : kelâm). 2) dedi, söyledi.

güft ü aû

(güft : dedi. gû : söyle) : dedikodu, (bkz. : kıl ü kal).

güft ü şinîd

mesmuât, duyulan haberler, dedikodu.

güftâr

(f. i.) : söz,

güftâr-i şîrîn

tatlı söz. Perîşân güftar : sözü dağınık olan. sözünde düzen o. lmıyan. Şeker-güftâr (şeker sözlü) : tatlı sözlü.

güfte

(f. s.) : 1) söyleniş, söylenmiş. 2) i. müz. bir söz eserinin bestelenmiş bulunan manzum sözleri.

güfte-kârî

(f. b. i.) : g. s. 1) pirinçten yapılma, motif ve yazılarla süslü fener, lâmba ayağı. 2) üstünde yazılar bulunan ve yalnız İran'dan gelen bir cins halı.

güher

(f. i.) : ["gevher" in hafifletilmişi]. (bkz. : gevher).

güher-bâr

(f. b. s.) : cevher yağdıran, (bkz' : gevher-bâr).

güher-feşân

(f. b. s.) : cevahir saçan, (bkz. : güher'pâş).

güher-fürûş

(f. b. s.) : cevher satan.

güher-pâre

(f. b. i.) : cevher parçası.

güher-pâş

(f. b. s.) : cevâhri saçan, (bkz. : güher-pâ).

güher-rîz

(f. b. s.) : cevher döken.

gül

(f. i.) : 1) çiçek. 2) bilinen çiçek,, gül çiçeği; gül ağacı, [kıyâsî olmıyan cemi "gülân" dır].

gül-i gül-zâr

gül bahçesinin gülü.

gül-i ra'nâ

güzel gül; dışı sarı, içi kırmızı renkte olan bir çeşit gül.

gül-i ruh-sâr

1) güle benziyen yanak, gül yanak; 2) meşhur bir çeşit lâle.

gül-i sad-berk

katmerli, bir çeşit iri gül.

gül-i surh

kırmızı gül.

gül-i ter

taze gül.

gül-i zemîn

meşveret meclisi.

gül-i zîba

güzel, parlak gül.

gül-âb

(f. b. i.) : gülsuyu, (bkz. : cüllâb).

gül-âb-dân

(f. b. i.) : içine gülsuyu konulan mahfaza, kap.

gülâc

(f. i.) : 1) nişastadan yapılan ince yufka, güllâç. 2) içerisine toz hâlindeki acı ilâçları koymak üzere eczacıların kullandıkları, nişastadan yapılmış küçük ve yuvarlak mahfaza.

gül-bâğ

(f. b. i.) : gül bahçesi, (bkz. : gül-istân, gül-şen, gül-zâr).

gül-bâm

(f. b. i.) : (bkz. : gül-bâng).

gül-bâng

(f. b. i.) : eskiden tekkelerde, âyin sırasında, saraylarda muayyen merasim sırasında hep bir ağızdan yüksek sesle okunan ilâhi veya duâ.

gül-bâng-i Muhammedi

ezan.

gülbeden

(f. b. s.) : bedeni gül gibi lâtif ve nâzik olan.

gül-berg

(f. b. i.) : gül yaprağı.

gül-berg-i bâg-ı ömr

ömür bahçesi gülünün yaprağı; mec. torun.

gül-berg-i ter

taze gül yaprağı.

gül-be-şeker

(f. b. i.) : bir çeşit gül tatlısı.

gül-bister

(f. b. i.) : gülden yatak.

gül-bîz

(f. b. s.) : 1) gül serpen. 2) i. kadın adı.

gül-bûse

(f. b. s.) : gül öpüşlü : öpmesi gül hissini veren.

gül-bün

(f. b. i.) : gül kökü,gül biten yer.

gül-çe

(f. i.) : 1) gülcük, küçük gül; çiçekeik. 2) g. s. fildişi oyma ve kakmalarda bir göbek etrafına dizilmiş sipiral petallerden ibaret sitilize gül motifi, reliyef motif, [buna rosace (rozas) da denilir].

gül-çehre

(f. b. s.) : gül çehreli, çehresi gül gibi lâtif olan. Duhter-i gül-çehre : gül çehreli kız. [fasihi : "gül-çihre" dir].

gül-çîn

(f. b. s.) : gül toplıyan, gül devşiren.

gül-dân

(f. b. i.) : gül mahfazası, çiçeklik, vazo.

gül-dehân, gül-dehen

(f. b. s.) : gül ağızlı, ağzı gül gibi olan.

gül-deste

(f. b. i.) : 1) gül demeti; çiçek destesi. 2) müz. Türk müziğinin mürekkep makamlarındandır. Eskiden mevcut olup da ismi bilinmiyen bu makama H. Saadettin Arel tarafından bu isim verilmiştir. Güldeste, pûselikte zir-güle, ruhnüvâz ve mahur makamlarından mürekkeptir. Bu diziler serbest ve karışık kullanılabilir. Makam, mahur veya mâhur'un ilk beşlisi ile rast perdesinde kalır. Birinci derecede güçlü, ruhnuvâz'ın durağı olan hüseynîdir. Donanıma yalnız fa için bir küçük mücenneb diyezi konur ki, makamın terkibindeki her üç dizi'nin de müşterek bir arızasıdır. Ayrıca nota içerisinde îcâbeden yerlere zirgüle'nin pûselik şeddi için re ve lâ bakıyye diyezleri, ruhnüvâz (mi de pûselik) için ve bakıyye diyezi konur.

güle

(f. i.) : kıvrılmış ve bükülmüş saç, zülüf.

gül-efşân

(f. b. s.) : gül saçan.

gül-endâm

(f. b. s.) : gül boylu, nâzik, güzel endamlı.

gül-engübin

(f. b. i.) : bal ile yapılan gü! mürabbâsı.

gül-fâm

(f. b. s.) : 1) gül renkli, gül gibi rengi kızıl olan. 2) i. kadın adı.

gül-feşân

(f. b. s.) : gül saçan.

gül-geşt

(f. b. i.) : gül seyri, gül gezintisi.

gül-geşt-i sahra

kırda gül veya çiçek seyri için yapılan gezinti.

gül-gonce

(f. b. i.) : henüz açılmamış gül.

gül.gûn

(f. b. s.) : 1) gül renkli, penbe. 2) i. kadın adı.

gül-gûne

(f. b. i.) : 1) kadınların kullandıkları gül renkli düzgün. 2) s. gül renkli. 3) s. gül yanaklı.

gülgûn kümeyt

(f. b. i) : kırmızı şarap.

gül-hen

(f. b. i) : külhan, hamam ocağı, [gül : ateş. hen : hâne = ateşhâne].

gül-hîz

(f. b. s.) : gül bitiren, gül yetiştiren.

gülî

(f. s.) : gül renkli.

gül-istân

(f. b. i.) : 1) (bkz. : gül-zâr). 2) Şîrazlı Şeyh Sadi'nin meşhur eseri. 3) müz. Türk müziğinin en az beş asırlık mürekkep makamlarından olup numunesi kalmamıştır.

gül-izâr

(f. b. s.) : 1) gül yanaklı, al yanaklı.

gül-izâr-ı gonce-fem

ağzi koncıya benziyen gül yanaklı güzel. 2) müz. Türk müziğinin mürekkep makamlarındandır. Tahmînen beş asır evvel terkîb-edilmiştir. Buna "Hüseynî Gül'izar" da denilir. Karcığar ve hüseynî makamlarından mürekkeptir. Hüseynî iledügâh perdesinde kalır. Güçlü birinci derecede hüseynî'nin güçlüsü olan hüseynî ve ikinci derecede de karcığar güçlüsü olan nevâ'dır. Donanımına hüseynî'ninki gibi si koma bemolü ve. fa bakıyye diyezi konur. Karcığar'da da bu iki arıza müşterek olup, ayrıca mi için bakıyye bemolü ilâve edilir. Makamın umûmî seyri inicidir.

gülmîh

(f. b. i.) : kapı kanatlarına, dolap kapaklarına çivi altına konulan pul, kabara.

gül-nahl

(f. b. i.) : gül ağacı, gül fidanı.

gülnâk

(f. i.) : hisar ve kale. 

gül-nâr

(f. b. i.) : nar çiçeği.

gül-nefesi

(f. b. i.) : güzel kokululuk, hoş ve lâtif sözlülük.

gül-nihâl

(f. b. i.) : gül fidanı.

gül-nikab

(f. a. b. i.) : yüzü gülle örtülü, penbe yüzlü, (bkz. : gül-pûş).

gül-nûş

(f. b. s.) : 1) gül içen. 2) i. kadın adı.

gül-pûş

(f. b. s.) : gül örtülü, penbe yüzlü, (bkz. : gül-nikâb).

gül-reng

(f. b. s.) : gül renkli, penbe.

gül-reng-i feyz

meşhur bir çeşit lâle.

gül-rîz

(f. b. s.) : flül saçan, gül serpen. 2) meşhur bir çeşit lâle.

gül-rû [y]

(f. b. s.) : gül yüzlü, al yanaklı.

gül-ruh, gül-ruhsâr

(f. b. s.) : gül yanaklı güzel.

gül-ruh

(f. b. i.) : müz. Türk müziğinin mürekkep makamlarından olup elde nümûnesi yoktur.

gül-şâh

(f. h. i.) : Varaka'nın sevgilisi, masal kadını.

gül-şeker

(f. b. i.) : gül tatlısı.

gül-sen

(f. b. i.) : 1) gül bahçesi. 2) kadın adı. (bkz. : gül-istân, gül-zâr).

gül-şen-i vefâ

müz. Türk müziğinin mürekkep makamlarındandır. Ferâizcizâde ibrahim Vefa Efendi tarafından 1900 senelerinde terkîbedilerek bir peşrev ile bir saz semaîsi yazılmıştır. Bu makam daha sonra başka bir bestekâr tarafından kullanılmamıştır.

gül-şen-serây

gül bahçesi içindeki saray.

gülşen-âbâd

(f. b. i.) : Beşiktaş'taki eski saraylardan birinin adı.

gül-şen-ârâ

(f. b. s.) : gül bahçesini süsliyen.

gülşeniyve

(f. h. i.) : tas. Halvetiyye tarikatı' kollarından biri. [Diyarbakır civarında 826 (1422) da doğan ibrahim Gülşenî tarafından kurulmuştur.].

gül-şen-gâh

(f. b. i.) : gül bahçesi.

gül-ten

(f. b. s.) : 1) gültenli, gül vücutlu. 2) i. kadın adı.

Gülü

(f. i.) : boğaz, [insanda veya hayvanda], (bkz. : halk).

gülû-bend

(f. b. i.) : boğaz sargısı, boyuna sarılan bağ.

gülû-gîr

(f. b. s.) : 1) boğaz tutan, boğazda kalan, boğazdan güçlükle geçen [şey]. 2) ahlat armudu.

gülve

(f. i.) : fırın bacası.

gül-vend

(f. b. i.) : hediye [en çok, incir, ceviz, fıstık dizisinden yapılan armağan].

gül-zâr

(f. b. i.) : 1) gül bahçesi, gül tarlası, (bkz. : gül-bâğ, gül-istân, gül-şen).

gül-zâr-ı firak

ayrılık gül bahçesi.

gül-zâr-ı hümâyûn-sây

şâhâne gülzâr, pâdişâhlara mahsus ve lâyık gül bahçesi. 2) müz. Türk müziğinin en az iki asır evvel terkîbedilmiş mürekkep makamlarından olup A. A. Konuk'un kâr-ı nâtık'ının düyek usullü 119 (son) parçası, bu makama misâldir.

gül-zemîn

(f. b. i.) : mec. işret edilen, içilen yer.

güm

(f. s.) : kayıp, yitik, (bkz. : zayi').

gümân, gümâne

(f. i.) : zan, sanma, sezme. Bed-gümân : şüpheci, fena düşünceli, (bkz. : zann, vehm).

gümâşte

(f. i. c. : gümâşte. gân) : vezir, vekil.

güm-geşt, güm-geşte

(f. b. s.) : kaybolmuş, (bkz. : güm-şüde).

güm-kerde, güm-kerde-pey

(f. b. s.) : adı sanı kaybolmuş, eseri kalmamış, izi yok olmuş.

güm-nâm

(f. b. s.) : adı,sanı yok olmuş, unutulmuş.

güm-râh, güm-reh

(o. b. s.) : 1) yolunu şaşırmış, doğru yoldan ayrılmış, (bkz. : dâil). 2) bol, gür.

güm-râhî

(f. b. i.) : doğru yoldan çıkmış olma, yolunu şaşırmış olma, sapıtma.

güm-şüde

(f. b. s.) : kaybolmuş, telef olmuş, (bkz. : güm-geşt, güm-geşte).

gün

(f. i.) : haya, husye.

günâh

(f. i.) : Allah'ın emirlerine aykırı olarak görülen iş, dînî suç. [nazımda "'güneh" şeklinde geçer], (bkz. : güneh, ism, zenb).

günâh-kâr

(f. b. s.) : günahlı, günah işliyen. (bkz. : güneh-kâr, güneh-pîşe).

günâh-kârâne

(f. b. zf.) : günah işleyene yaraşır surette.

günâh-kârî

(f b. i.) : günahkârlık.

günâh-pişe

(f. b. s. c. : günah. pîşegân) : günah işlemeyi âdet edinen.

günah-pîşe-gân

(f. b. s. günah. pîşe'nin c.) : günah işlemeyi âdet edinenler.

günbed

(f. i.) : kümbet, kubbe, üstü yuvarlak şekilde olan bina veya çıkıntı.

günbed-i âb

su kabarcığı.

günbed-i a'zam

dokuzuncu gök.

günbed-i azrak

gök yüzü.

günbed-i devvâr

(dâima dönen kubbe) : gökyüzü

günbed-i ekvâr

gökyüzü.

günbed-i hadrâ'

(yeşil kubbe) : gökyüzü.

günbed-i mînâ-fam

gökyüzü.

güncâyiş

(f. i.) : sığma, sığışma.

güncîde

(f. s.) : sıkıştırılmış, sıkılmış.

güncişk

(f. i.) : serçe kuşu, (bkz. : usfûr).

Güneh

(f. i.) : (bkz. : günâh, zenb).

güneh-kâr

(f. fo. s.) : günah işliyen, günahlı, (bkz. : günâh-kâr).

güneh-kârî

(f. i.) : günah işleyicilik.

güneh-pîşe

(f. b. s. c. : güneh-pîşegân). : (bkz. : günâh-kâr).

güng

(f. s.) : dilsiz, (bkz. : ahras, ebkem, lâl).

gürâz

(f. i.) : azgın erkek domuz.

gürbe

(f. i.) : kedi. (bkz. : hirr, hirre, sinnevr). Şütür-gürbe (deve ile kedi) : dey. münasebetsiz, mânâsız. 

gürbe-i deştî

yaban kedisi.

gürbüz

(f. s.) : 1) cerbezeli. 2) kahraman. 3) anlayışlı. 4) t. gürbüz, genç irisi.

gürd

(f. s.) : cesur, kahraman, yiğit, koçyigit. (bkz. : bahâdır, dilâver, dilîr, fer-zâne).

gürdâs

(f. s.) : zâlim, gaddar, (bkz. : bî-dâd, gaşûm 2).

gürde

(f. i.) : böbrek, (bkz. : kilye).

gürg

(f. i. c. : gürgân) : kurt, canavar. (bkz. : sirhân, zi'b).

gürg-i bârân-dîde

(yağmur görmüş kurt) : görmüş geçirmiş, feleğin çenberinden geçmiş [adam], eski kurt.

Gürgân

(f. h. i.) : 1) İran'ın Kuzey-doğusunda bir yer. 2) Aksak Timur'un lâkabı.

gürg-zâde

(f. b. i.) : kurt yavrusu.

gürihte

(f. s.) : kaçmış, kaçkın.

gürisne

(f. s c : gürisnegân) : aç, fakir, (bkz. : câyi', cev'ân).

gürisne-çeşm

(f. b. s.) : aç gözlü, cimri.

gürisne-çeşmâne

(f. zf.) : aç gözlücesine, cimrilikle.

gürisne-çeşmî

(f. b. i.) : açgözlülük, cimrilik.

gürisne-gân

(f. b. i. gürisne'nin c.) : açlar, fakirler.

gürisnegî

(f. i.) : açlık.

gürîz

(f. i.) : 1) kaçma, (bkz. : firar). 2) s. kaçkın, kaçan. 3) ed. kasidelerde mevzua girmeden evvel söylenen beyit, (bkz. : gürîz-gâh).

gürîzân

(f. s.) : kaçıcı, kaçan, (bkz. : girîzende).

gürîzânî

(f. i.) : girîzanlık.

gürîzende

(f. s. c. : gürîzende. gân) : kaşıcı, kaçan, (bkz. : girîzân).

gürîz-gâh

(f. b. i.) : 1) kaçacak yer. (bkz. : melce'., 2) (bkz. : gürîz3) .

gürmih

(f. i.) : 1) enser, çivi. 2) hayvan bağladıkları büyük kazık.

gürus

(f. i.) : 1) açlık. 2) kir, pas, leke. 3) kâhkül. (bkz. : zülf). 

gürûh

(f. i.) : cemâat, bölük, takım.

gürûh-i eşkıya'

eşkıya güruhu, takımı, (bkz. : şirzime).

güruha güruh

(z. zf.) : bölük bölük, takım takım.

gür, gürze

(f. i.) : [eski den] silâh olarak kullanılan uzun saplı, büyük de mir topuz.

gürz-i girân

iri, ağır topuz.

güsâr (-)

(f. s.) : îçici içen; yiyici, yine. Mey-güsâr : mey içen, şarap içen. Gam-güsâr : dert ortağı.

güsiste

(f. s.) : kırılmış, kopmuş; gevşemiş, çözülmüş, sölpük.

güsiste mahâr

(yuları kopmuş) : başıboş, kayıtsız.

güsiste-kemer

"kemeri kopuk", kalender, derbeder.

güsn, güsne

(f. i.) : açlık.

güstâh

(f. s.) : küstah, hayâsız, arsız, edepsiz, saygısız.

güstâh-âne

(t. zf.) : küstahcasına, edepsizcesine, sıra saygı tanımaksızın.

güstâhî

(f. i.) : küstahlık,, edepsizlik, sıra saygı tanımazlık.

Güstehem

(f. h. i.) : eski İran pehlivanlarından iki meşhur zâtın oğullarının adı.

güster (-)

(f. s.) : yayan, döşeyeır ["güsterden" mastarından]. Adâlet-güster : adalet, doğruluk yayan. Ziyâ-güster : ışık yayan.

güsterde

(f. s.) : yayılmış,, döşenmiş.

güşâ (-)

(f. s.) : açan, açıcı. Dehen-güşâ : ağzını açan. Dil-güşâ : gönül açan..gönüle ferahlık veren. Kişver-güşâ : memleket açan, fetheden.

güşâd

(f. i.) : 1) açma, açılma, açılış, (bkz. : feth). Resm-i güşâd : açış töreni.

güşâd-ı dil

gönül açılması. 2) tavla oyunlarının bir çeşidi, açmaz. 3) bir çeşit ok atışı şekli.

güşâd-ı gonce-i dil

gönül koncasının açılması, mes'ut olma.

güşâde

(f. s.) : açılmış, açık, ferah, şen. (bkz. : güşûde).

güşâde-dest

(f. b. s. c. : güşâde. destan) : eliaçık civanmert, (bkz. : fütüv-vet-mend, sahî, sahâvet-kâr).

güşâ-destân

(f. b. s. güşâde. dest'in c.) : eliaçıklar, cömertler.

güşâde-destî

(f. b. i.) : elaçıklığı, civanmertlik, (bkz. : fütüvvet 3) .

güşâde-dil

(f. b. s.) : gönlü şen.

güşâde-dilî

(f. b. i.) : gönül şenliği.

güşâde-ebrû

(f. b. s.) : güler yüzlü.

güşâde-gî

(f. b. i.) : güşâde'lik, açıklık, ferahlık, şenlik.

güşâde-hâtır

(f. a. b. s.) : gönlü rahat.

güşâde-pişânî

(f. b. s.) : alnı açık.

güşâde-rû

(f. b. s.) : açık yüzlü.

güşâde~zebân

(f. b. s.) : dili açık, fasih. *

güşâd-nâme

(f. b. i.) : 1) Padişah fermanı. 2) boşanma vesîkası.

Güşâsb

(f. h. i.) : (bkz. : Güştâsb).

güşâyende

(f. s.) : açıcı, açan.

güşâyiş

(f. i.) : açılma, açıklık, açılış.

güşâyiş-i hatır

iç açıklığı, gönül ferahlığı.

güşâyiş-i hevâ

havanın açıklığı.

güştâ

(f. i.) : Cennet, (bkz. : Behişt, Firdevs).

Güştâsb

(f. h. i.) : Fars hükümdarlarından Hystaspes.

güşûde

(f. s.) : açılmış, (bkz. : güşâde).(f. s.) : , : şahit, * tanık, delil, ["güvâh" in hafifletilmişi]. (bkz. : güvâh).

güvâ

(f. s.) : , : şahit, * tanık, delil, ["güvâh" in hafifletilmişi]. (bkz. : güvâh).

güvâh

(f. s.) : şahit, delil, tanık, (bkz. : güvâ).

güvâhî

(f. i.) : şahitlik, tanıklık.

güvâr, güvârâ, güvârân

(f. s.) : hazmi kolay olan [yemek], Hoş-güvâr : hazmi pek kolay olan.

güvârende

(f. s.) : hazmi kolay.

güvârendegî

(f. i.) : hazim kolaylığı.

güvâriş

(f. s.) : hazme yardımı olan şeyler.

güvâş, güvâşe

(f. s.) : renk, boya.

güzâf

(f. s.) : bîhûde, boş. [lâkırdı, söz], (bkz. : laklaka). Lâf-ı güzâf : mânâsız, boş söz. [kelimenin aslı "gizâf" dır].

güzâr

(f : i.) : 1) geçme, geçiş

güzâr-ı hâ-şitâb

hızla geçiş.

güzâr-ı ömr

ömrün geçişi. 2) s. geçirici. geçiren. [bileşik sıfat olduğu zaman]. Dem güzâr : vakit. zaman geçiren. 3) s. beceren. ödiyen. yapan. Maslahat güzâr : (iş yapan. beceren) : elçi, sefir.

güzâre

(f. i.) : rü'yâ tâbir etme, duş yorma (bkz. : güzâris).

güzârende

(f. s.) : geçici, geçen; geçirici geçiren.

güzârende-i evkat

vakit geçiren, geçirici.

güzâriş

(f. i.) : rü'yâ tâbir etme, duş yorma, (bkz. : güzâre).

güîâriş

(f. i.) : geçme, geçiş.

güzâriş-i hayât

hayâtın geçişi.

güzâ.-iş-ger

(f. b s.) : rü'yâ tâbir eden. (bkz. : muabbir).

güzâriş-nâme

(f. b. i.) : tabirname

güzîşte

(f. s.) : geçmiş,geçmiş olan.

güzer

(f. i.) : 1) geçme, geçiş. (bkz. : güzâris). 2) s. geçen, geçici. Hoş güzer : Hoş geçici, geçen, (bkz. : güzârende).

güzerân

(f. s.) : geçici, geçen, ["olmak" mastariyle kullanılır!. Ömr-i güzerân : geçici ömür. (bkz. : güzârende, güzer).

güzer-gâh, güzer-geh

(f. b. i.) : 1) geçilen yer, geçit, derbend; uğrak. 2) [yol inşâatında] arazî veya harita üzerinde yolun başlangıç ve son noktaları arasından geçirilen kırık hat.

güzer-nâme

(f. b. i.) : geçiş tezkeresi.

güzeşt

(f. i. s.) : geçme, geçiş, gecen. Ser-güzeşt : baştan geçen.

güzeste

(f. s. c. : güzeştegân) : 1) geçmiş. Sâl-i güzeste : geçmiş yıl. 2) i. işlemiş faiz. (bkz. : faiz). 

güzeste-gân

(f. s. HÜzeşte'nin c.) : geçmişler, önden gelmişler, (bkz. : eslâf).

gzestegân-ı şuarâ

şâirlerin geçmiş olanları.

güzîde

(f. s. c. : güzîde. gân) : 1) seçkin, seçilmiş, beğenilmiş, (bkz. : güzîn, mün-tahab, nuhbe). 2) i. kadın adı.

güzîde-gân

(f. s. güzîde'nin c.) : seçkinler, seçilmişler, beğenilmişler.

güzîde-suhon

(f. s.) : ' seçilmiş, beğenilmiş söz söyliyen.

güzîn

(f s.) : 1) seçen, seçilmiş, seçkin, beğenilmiş. Çihâr (çâr)-i yâr-i güzîn : Hz. Muhammed (Aleyhisselâm)'in başlıca dört dostu : [Hz. Ebûbekir; Hz. Ömer; Hz. Osman; Hz. Alî]. Gûşe- güzîn-i uzlet : tenhalık köşesini seçmiş. Halvet-güzîn : tenhayı beğenen, seçen. Vahdet-güzîn : tek başına kalmayı seçen, (bkz. : güzîde, müntahab, nuhbe,. pesendîde). 2) i. kadın adı.

güzîniş

(f. i.) : seçme, seçiş.

güzîr

(f. i.) : çâre, derman. Nâ-güzîr : çaresiz.