febihâ

(a. zf.) : ne âlâ, ne güzel; öyle olsun!

fecaat

(a. i.) : acıklılık, yürekler acısı, [yapma kelimelerdendir]. 

fecâyi'

fec'anın c) : musîbetler, öfkeler, belâlar. 

Fece

(a. i.) : iki dağ arasındaki yol, boyun, boğaz, (bkz. : berzah). 

fecere

(a. s. fâcir'in c.) : 1) fücur sahipleri, fena huylular, günahkârlar. 2) ayyaşlar, sefiller. 3) reziller, şerirler, eşkıya. 4) yalancılar. 

fecî'

(a. s.) : 1) elem, keder ve ıztırap veren, acıklı. 2) dehşetli, korkunç. 

fecîa,

(a. i. c. : feeâyi') : musibet, âfet, belâ. (bkz. : facia). 

fecir

(a. i.) : (bkz. : fecr). 

fecr

(a. i.) : sabaha karşı, Güneş doğmadan Önce, ufkun gün doğusu tarafından görünen aydınlığı, tan yerinin ağarması.

fecr-i âtî

ed. "gelecek zamanın fecri" 1908 Meşrûtiyeti'nden sonra Edebiyât-ı Cedîde'ye benzemek gayreti ve Servet-i Fünûn mecmuasında, yeni bir "ecole" kurmak arzusiyle toplanan gençlerin takındıkları ad. 

fecr-i kâzib

(yalancı fecr) : sabaha karşı doğuda, amûdî şekilde görünen aydınlık. 

fecr-i mübtesim

gülümsiyen fecir. 

fecr-i sâdık

(hakikî fecir) : şafak sökme. 

fecr-i şimalî

uzun gece yarılarında kutup bölgelerinde, türlü renkte görünen ışıklar. 

fecve

(a. i.) : 1) açıklık. 2) avlu. 

feda'

(a. i.) : 1) gözden çıkarma, uğruna verme. 2) kurban. 

fedâ-yı cân

canını feda etme, canını verme. 

fedâ-yi cennet

cenneti feda etme. [kelimenir, aslı "fidâ" dır.]. 

fedaî

(a. s.) : canını esirgemiyen, mühim bir maksat uğrunda canını vermiye hazır bulunan, [aslı "fidâî" dir]. 

fedâi-yân

(a. f. fedâî'nin c.) : fedaîler, [aslı "fidâî-yân" dır]. 

fedâ-kâr

(a. f. b. s.) : kendini veya şahsî menfaatlerini esirgemiyen, feda eden, cömert, eliaçık. [aslı "fidâ-kâr" dır. ]. 

fedâ-kârân

(a. f. fedâkâr'ın c.) : fedakârlar. 

fedâ-kârân-ı millet

millet uğrunda kendi menfaatlerini feda edenler, [aslı "fidâ-kârân" dır]. 

fedâkâr-âne

(a. f. zf.) : fedakâr olana yakışacak surette, canını feda' edercesine, [aslı "fidâkâr-âne" dir]. 

fedâ-kârî

(a. f. b. i.) : fedakâr olanın hâli, fedâkârlık, canım, menfaatini feda etme. [aslı "fidâ-kârî" dir]. 

fedâviyye

(a. i.) : fedâyi takımı, serdengeçtiler [Bâtınîlerde]. 

feddân

(a. i. c. : fedâdîn) : 1) bir çift öküz. 2) bir çift öküzle bir günde sürü-lebilen toprak. 3) yer ölçülerinde kullanılan bir kelime. [Mısır'da kullanıldığı için Mısır'la alâkalı vakfiyelerde geçer]. 

fedm

(a. i.) : budala, kalın kafalı. 

fe-emmâ

(a. bağ.) : kaldı ki; gelince. 

Fegâne

(f. s.) : düşük [çocuk], (bkz. : sıkt). 

fehâris

(a. ' finris''n c.) : (bkz. fihris). 

fehâvî

(a. i. fehvâ'nın c.) : mânâlar, anlamlar, mefhumlar, kavramlar. 

fehd

(a. i. c. : fühûd) : zool. pars. 

Fehhâm

(a. s.) : pek, en çok anlıyan, anlayışlı, pek zekî. (bkz. : fakîh ^2., fehîm 1. 

fehîm

(a. s. fehm'den.) : 1) zekî, anlayışlı, akıllı [kimse), (bkz. : fakîh ², fehhâm). 2) i. erkek adı. 

fehm

(a. i.) : anlama, anlayış, ["etmek, olunmak" masdarlariyle kullanılır]. 

fehmî

(a. s.) : 1) fehme mensup, fehm ile ilgili. 2) i. erkek adı. 

fehva

(a. i. c. : fehâvî) : mânâ, anlam, mefhum, kavram. 

fe-illâ

(a. zf.) : olmadığı halde, olmazsa. 

Fekâhet

(a. i.) : lâtîfecilik, hoşmizaçlık

fekar

(a. i. fekare'nin c.) : ana. enseden kuyruk sokumuna kadar istif istif dizili olan omurga kemikleri, omurgalar. Zülfekar : Peygamberimizin Hz. Ali'ye hediye ettiği kılıç. 

fekarî

(a. s.) : omurga kemiği ile ilgili olan. Amûd-i fekarî : omurga, fr. colonne vertebrale. 

fekariyye

(a. i.) : zool. omurgalılar, fr. vertebres. 

fe-keyfe

(a. zf.) : "nasıl" mânâsına kullanılan eski bir tâbir. 

fekk

(a. i.) : 1) feshetme, bozma; koparma, kesme. 

fekk-i mühür

mühürü bozma. 

fekk-i rabıta

bağı koparma, ilgiyi kesme. 2) ayırma, ayırdetme. 3) zoru halletme, çözme. 4) kurtarma. 

fekk-i rakabe

memlûkü veya cariyeyi azâdetme, kölenin boynundaki esaret kaydını giderme, 

fekk-i rehn

rehini kurtarma. 5) anat. çene kemiği. 

fekk-i a'la

anat. üst çene. 

fekk-i esfel

anat. alt çene. 6) [ağız hakkında] açma, söz söyleme. 

fekkeyn

(a. i. c.) : iki çene [alt ve üst]. 

fekkî, fekkiyye

(a. s.) : anat. çeneye âit, çene ile ilgili. 

felâ

(a. zf.) : o halde, o zaman. 

fe-lâ cerem

(a. zf.) : muhakkak, şüphesiz. 

felah

(f. i.) : iptida, başlangıç, (bkz. : mebde'). 

felah

(a. i.) : 1) kurtuluş, selâmet, onma. 2) mutluluk, kutluluk. 

felâh-ı vatan

1) vatanın selâmeti, kurtuluşu; 2) tar. 10 şubat 1920 de İstanbul meclis-i meb'ûsânı'nda teşekkül eden bir grup. 

felâhan, felâhân

(f. i.) : taş atmıya mahsus âlet, sapan. Seng-i felâhan : sapan taşı. 

felâhat

(a. i.) : [aslı : "filâhat" dir]. (bkz. : filâhat). 

felâh-yâb

(a. f. b. s.) : felâh bulan, kurtuluşa eren. 

felak

(a. i.) : (bkz. : falak). 

felâket

(a. i.) : 1) musibet, belâ. (bkz. : dâhiye). 2) bahtsızlık. 

felâket-dîde

(a. f. b. s. c. felâket. dîde. gân) : belâya uğramış, musibete uğramış. 

felâket-didegân

(a. f. b. s. c. : felâket. dîde. gân) : belâya uğraşmış, olanlar, musibet görmüşler. 

felâketzede

(a. f. b. s. c. : felâket. zedegân) : belâya uğramış, musibet görmüş. 

felâket-zedegân

(a. f. b. s. felâket. zede'nin c.) : belâya uğramışlar, musibet görmüşler. 

felâsife

(a. i. feylesofun c.) : 1) felsefe ile uğraşanlar, filozoflar, âlimler, bilginler, akıllı kimseler. 2) düşüncesiz, kaygısız, rahat yaşıyanlar. 3) dinsizler, (bkz. : feylesof). Mezâhib-î felâsife : feylesofların okulları. 

felâsife-i Yûnân

Yunan feylesofları. 

felât

(a. i. c. : felevât) : susuz çöl. (bkz. : bâdiye). 

Felâtûn

(oyun. PISton'dan bozma a. h. i.) : Socrate'ın talebesi, Aristo'nun hocası olan meşhur Eflâtun. 

felc

(a. i.) : vücutta bir tarafın hareketsiz kalması, inme. (bkz. : nüzul). 

felce uğramak

1) nüzul isabet etmek, inme inmek; 2) yarım kalmak [bir iş]; yürüyemez, olmak. 

felek

(a. i. c. : eflâk, fülük) : 1) gök yüzü, semâ. (bkz. : asman). 

felek-ül-a'zam, felek-ül-eflâk

evvelce, gök bilgisi ile uğraşan âlimlere göre dokuzuncu kat gök. [sekizincisi : felek-i sâmin; yedincisi : Zuhal (Satürn); altıncısı : Müşteri (Jüpiter); beşinci : Merih (Mars); dördüncüsü : Şems (Güneş); üçüncüsü : Zühre (Venüs, Çobanyıldızı); ikincisi : Uta-rid (Merkür); birincisi : Kamer (Ay)]. 2) âlem, dünyâ. 3) talih, baht, kader. 4) askerî müzikte bir zilli âlet. 5) eskilerin inanışına göre, her seyyâre-re [gezeğen yıldız] mahsus bir gök tabakası. 6) yuvarlak kütük, kızak. 

felek-câh

(a. b. s.) : felek mertebeli, rütbesi gök kadar yüksek olan. 

felekî, felekiyye

(a. s.) : 1) feleğe, gökbilgisine mensup. 2) astronomik. 

felekiyyât

(a. i. c.) : gök ve heyet ilmine âit şeyler, fr. astronomie. 

felekiyyûn

(a. i. c.) : gök bilgisiyle uğraşan âlimler, fr. astronome'lar. 

felek-meşreb

(a. b. i.) : mee. kimine yâr olur, kimine olmaz; cefâdan hâ-zeden; dönek; sözünde durmaz. 

felek-sevr

(f. a. b. s.) : gidiş ve hareketi felek gibi çabuk olan. 

felek-zede

(a. f. b. s.) : feleğin kahrına uğramış, talihsiz. 

felevât

(a. i. felât'ın c.) : susuz çöller. 

fe-li-hâzâ, fe-li-zâlike

(a. f. b. zf.) : şunun için, imdi. 

fellâh

(a. i. felâhat'dan.) : 1) ekinci. çiftçl , ekin eken ve biçen, (bkz. : harrâs, zari'). 2) zencî, siyah Arap. 

felsefe

(a. i.) : 1) hikmet bilgisi, filozofi. 2) hikmet ve marifet sevgisi. 3) bir ilmin esaslı düsturları. 4) meşhur bir feylesofa âit husûsî bir meslek. 5) tabîat, huy ve mizaç sakinliği; rahatlık. 6) musîbete, felâkete sabretme, dayan ma ve Allah'tan geldiğine inanarak boyun eğme. 

felsefe-i ahlâkıyye

ahlâk felsefesi. 

felsefe-i dîniyye

din felsefesi. 

felsefe-i târihiyye

târih felsefesi. 

felsefe-i ûlâ

ilkçağ felsefesi. 

felsefî, felsefiyye

(a. s.) : felsefeye mensup, felsefe ile ilgili. Efkâr-ı felsefiyye : felsefe fikirleri. 

felsefiyyât

(a. i. c.) : hikmet bilgileri, felsefe ile ilgili düşünceler ve bilgiler.

fem

(a. i. c. : efmâm [kullanılmaz]) : 1) ağız. (bkz. : dehân, denen). Gonce-fem : konca gibi küçük ağızlı, [aslı "fevh" dir. c. : efvâh]. 

fem-i lâtif

güzel ağız. Gülfem : ağzı güi gibi olan. 2) nehir ağzı, menfez. 

fem-i nehr

çay, nehir ağzı. 

fem-ül-hût

astr. semânın güney yarım küresinde bulunan Hut burcunun en parlak yıldız. 1) fr. Fomalhaut. 

femî

(a. s.) : ağıza mensup, ağız ile ilgili.