dû'

(a. i.) : (bkz. : zû'). 

duâ

(a. i. c. : ed'iye) : 1) Allah'a yalvarma, niyaz. 2) birini çağırma, bir yere gönderme. 

duâ-yı hayr

hayırlı duâ. 

duâ-yı müstecâb

kabul edilen duâ. 

duâ-gû

(a. f. b. s.) : duâ eden, duacı. 

duâ-gûyî

(a. f. b. i.) : duâcılık, duâ edicilik. 

duâ-hân

(a. f. b. s.) : duâ okuyan, duâ okuyucu. 

duâ-hânî

(a. f. b. i.) : duâ okuyuculuk. 

duât

(a. s. dâî'nin c.) : 1) duâ edenler. 2) davet edenler. 

ducret

İç sıkıntısı, yürek darlığı, (bkz. : zucret). 

ducret-ver

(a. f. b. s.) : sıkıntılı, (bkz. : zucret-ver). 

dûçâr

tutulmuş, uğramış, yakalanmış, (bkz. : giriftar). 

dûçâr-ı hayret ü ıztırâb

sıkıntı ve şaşkınlığa uğrama. 

dûd

(a. i. c. : dîdân) : kurt, böcek, (bkz. : dûde). 

dûd-i harîrzir

ipekböceği. 

dûd-i müstakim

zool. sivri kuyruk. 

dûd-i üstüvânî

zool. yuvarlak solucan. 

dûd-i vâhid

(zool.) mîde ve bağırsaklarda olan uzun solucan, domuz şeridi. 

dûd-üt-kebed

zool. çok zaman koyunların karaciğerinde yaprak şeklinde bulunan bir kurt, kelebek. 

dûd-ül-kilye

zool. çok zaman köpek ve kurt böbreğinde bulunan bir soğulcan. 

dûd-ül-Medîne

zool. iplik gibi ince uzun bir kurt. 

dûd

(f. i.) : 1) duman, tütün. 

dûd-i dil-i pür-âteş

ateşli gönlün dumanı. 2) gam, keder, tasa. 

dûd-i âh

ilenç, beddua. 

dûd-âlûd

(f. b. s.) : dumanlı. 

dûde

(a. i.) : kurtçağız, küçük soğulcan, böcek, (bkz. : dûd). 

dûde

(f. i.) : 1) soysop, kabile, ocak. (bkz. : dûd-hâne, dûd-mân). 2) mürekkep yapılan çıra isi. 

dûd-efgen

(f. b. i.) : sihirbazların üzerlik, günlük ve ödağacı yakarak cin davet eden kısmı. 

dûd-gâh, dûd-geh

(f. b. i.) : duman yeri, ocak, baca. 

dûd-hâne

(f. b. i.) : hanedan, kabile, silsile, soysop. (bkz. : dûmân). 

dûd-hâr

(f. b. i.) : 1) külhancı. 2) aşçı. 3) tömbeki içen kimse. 4) kelebek. 

dûdî, dûdiyye

(a. s.) : kurda, böceğe âit, onlarla ilgili. 

dûdmân

(f. i.) : soysop; kabile, ocak. (bkz. : dûde, dûd-hâne). 

dûg

(f. i.) : ayran. 

dugd

(f. i.) : gelin, (bkz. : arûs). 

duh

(f. i.) : 1) kız. (bkz. : duht, duhter). 2) hasır otu, hasır sazı. 3) havâi fişek. 

dûh

(f. s.) : 1) otsuz, çıplak arazî, yer. 2) yapraksız ve meyvasız ağaç. 3) tüysüz, çıplak baş ve yüz. 4) bot. hasırotu. 

duhâ

(a. i.) : kaba kuşluk vakti. (bkz. : dahve). Salât-ı duhâ : sabah namazı. Sûre-i duhâ : Kur'ân'ın 93 üncü sûresi, "vedduhâ" sûresi. 

duhân

(a. i.) : 1) tütün. 2) duman. Sûre-i duhân : Kur'ân'ın 44 üncü sûresi.

duhân-ı âteş

ateş dumanı. 

duhne

(a. i.) : 1) tek tane, tohum tanesi. 2) dan. 

duht

(f. i.) : kız, kerîme, (bkz. : duh1, duhter). 

duht-i rez

(asma kızı) : şarap. 

Dûhte

(f. s.) : 1) iğne ile dikilmiş. 2) sağılmış. 

duht-ender

(f. b. i.) : 1) üveyi kız. 2) tar. kadın esirlerinin bir nev'i. 

duhter

(f. i.) : kız, kerîme. (bkz. : duht, hâher).

duhter-i rez

(asma kızı) : şarap. 

duhtere

(f. i.) : kızlık, bekârlık. 

duhterî

(f. i.) : kızlık, bekârlık. 

duhûl

(a. i.) : içeri girme, içine girme. 

duhûl-i muzaffer-âne

muzafferce giriş. 

duhûl ü hurûc

içeri girip çıkma. 

duhûliyye

(a. i.) : bir yere girmek için verilen ücret. 

duhûr

(a. i.) : hakirlik, zelillik, aşağılık, zillet. 

duhûr

(a. i.) : defetme, kovma, uzaklaştırma. 

duhye

(a. i.) : kuşluk vakti kesilen kurban. 

dulu

(a. i. dıl'ın c) : (bkz. : adla'). 

dumû

(a. i. dem'in c.) : göz yaşları. 

dumur

(a. i.) : 1) hastalıktan âzâ kuruma. 2) zayıflıktan hayvanın karnının içeri çökmesi. 

dumur

(a. i.) : bir uzvun beslene-memesinden dolayı kuruyup kalması, körelme. 

dûn

(a. i.) : 1) aşağı, aşağılık. 2) alçak, soysuz kimse. 3) altta, aşağıda. Baht-ı dûn : alçak talih. Dünyâ-yi dûn : aşağılık dünyâ. 

dûn-perver

(f. b. s.) : kötü, alçak kimseleri koruyan, onların ilerilemesine yardım eden. 

dûr

(f. s.) : uzak. (bkz. : dîr2) . dûrbîn : 1) uzağı gören; 2) i. dürbün. dûr 0 dırâz : uzun uzadıya. 

dûr

(a. i. dâr'ın c.) : 1) evler. 2) bölgeler. 

dûrâ-dûr

(f. zf.) : uzak uzak, uzaktan uzağa; uzun uzadıya. 

durahşân

(f. s.) : (bkz. : dirahşân). 

dûr-bâşu

(f. b. fi.) : 1) "uzak ol!" mânâsına bir emir. 2) i. asâ, değnek. 

dûr-bâsân

(f. b. fi.) : dûr-bâş! diye bağıranlar, yasakçılar. 

dûr-bîn

(f. b. s.) : 1) ilerisini, ileriyi, uzağı, geleceği gören. 2) i. dürbün. 

dûr-bînâne

(f. zf.) : ilerisini, geleceği görerek. 

dûr-bînî

(f. b. i.) : uzağı, ilerisini cıörürlük. 

dûr-dest

(f. b. s.) : erişilmesi güç şey, uzak, uzun. 

dûr-endîs

(f. b. s.) : ilerisini düşünen, tedbirli, akıllı. 

dûr-endîşî

(f. b. i.) : ilerisini düşünme, tedbirli olma, akıllılık. 

dûrî

(f. i.) : uzaklık. 

dûr-nümâ [y]

(f. b. s.) : uzağı gösteren. 

dûr-nüvîs

(f. b. s.) : uzağı yazan, telgraf. 

duru'

(a. i. dır'ın c.) : [eskiden] savaşta giyilen zırhlar. 

durûb

(a. i. darb'ın c.) : döğmeler, vurmalar, çarpmalar. 

durûb-i emsal

darbımeseller, atasözleri. 

dussûkıyye

(a. i.) : Mısır'ın Dussuk kasabasında doğan ve orada ölen Ibrâhîm Dussûki tarafından kurulan bir tarikat. 

dûst

(f. i.) : (bkz. : dost). 

dûş

(f. i.) : 1) omuz. (bkz. : ketf. ). 

dûş be dûş

omuz omuza. 

dûş ber dûş

omuz omuza. 2) dün gece. 3) rüya. 

dûş azmak

rüya görürken kirlenmek, (bkz. : îhtilâm olmak). 

dûşâb

(f. i.) : üzüm ve hurma ipekmezi; pekmez. 

dûjîn, dûşîne

(f. zf.) : dün gece ile ilgili, dün geceki. 

dûşîze

(f. i. c. : dûşîze. gân) : 'kız, kızoğlan kız, el değmemiş, (bkz. : bakire). 

dûşîze-gân

(f. i.) dûşîze'nin c.) : kızoğlan kızlar. 

dûşîze-gî

(f. b. i.) : kızlık, kızoğlan kız olma hâli. (bkz. : bekâret). 

dûz

(f. s.) : dikici, diken. Cüvâl-dûz : çuval dikmiye mahsus iğne, çuvaldız. Zer-dûz : sırma dikici; sırmalı. 

dûzah

(f. i. c. : dûzâhiyân) : cehennem, tamu. (bkz. : dâr-üs-saîr, nîrân). 

dûzahî

(f. s.) : cehenneme mensup, cehennemi, zebânî. 

dûzâhiyân

(f. i. dûzah'ın c.) : azap melâikeleri, zebânîler. 

dûzah-makarr

(f. a. b. s.) : durağı cehennem olan, kâfir, (bkz. : dûzah-mekân, dûzah-nişîn). 

dûzah-mekân

(f. a. b. s.) : mekânı cehennem olan, kâfir, (bkz. : dûzah-makarr, dûzah-nişîn). 

dûzah-nişîn

(f. b. s.) : oturduğu yer cehennem olan, kâfir, ( bkz. : dûzah.-makarr, dûzah-mekân). 

düzene

(f. i.) : sivrisinek, arı gibi şeylerin iğnesi.