des

(f. i.) : eş, benzer, (bkz. : menend). 

desâis

(a. i. desîse'nin c.) : hileler, oyunlar, el altından yapılan işler, dekler.

desâis-i şeytâniyye

şeytanca hileler, oyunlar. 

desâtîr

(a. i. düstûr'un c) : (bkz. : düstûr). 

desemî, desem iyye

(a. s.) : yağa mensup, yağa benzer, yağ ile ilgili şeyler. 

desise

(a. i. c. : desâis) : hile, oyun, el altından yapılan iş. (bkz. : dek). 

desîse-kâr

(a. f. b. s.) : hile eden, hîleci, oyuncu. 

desise-kârâne

(a. f. zf.) : desîse edene yakışacak surette. 

deskere

(f. i.) : 1) şehir ve kasaba. 2) hasta, taş ve saire taşımaya yarayan tahta, teskere, (bkz. : destgâre). 

dessas

(a. s.) : desîse eden aldatıcı, oyuncu, hîleci. 

dest

(f. i. c. : destan) : 1) el. 

dest-i ra'şedâr

titrek el. 

dest ü girîbân olmak

elle yakasına yapışmak, çekişmek. 

dest ü pâ [y]

el ve ayak. 

dest ü pâ-yi bârid

soğuk el ve ayak. 2) fayda, menfaat. 3) zafer, galebe, üstünlük. 4) yüksek yer, mevki. 5) güc, kuvveç. 6) tarz, üslûp. 

dest-âlây

(f. b. s.) : bulaşmış, bulaşık el. 

dest-imiz

(f. b. s.) : ele alıştırılmış, yavrudan beslenip alıştırılmış. 

destan

(f. i. dest'in c.) : eller. 

destan

(f. i.) : 1) hikâye, kıssa, fr. epopee. (bkz. : dâstân). 2) hîle, mekr, tez-vîr. 3) Rüstem'in babasının lâkabı. 

destân-zen

(f. b. s.) : hîlekâr, dubaracı. 

destâr

(f. j.) : sarık, tülbent, (bkz. : imame). 

destâr-ı hümâyûn

pâdişâh sarığı. 

destâr-behâ

(f. b. i.) : sarık parası. [Tanzîmat'dan önce asker ve sivil me'mur-lara bu adla para verilirdi]. 

destâr-bend

(f. b. s.) : sarık saran, sarıklı. 

destâr-çe

(f. b. i.) : mendil, yağlık. 

destâ-seng

(f. b. i.) : sapan ["dest-seng" de denilir]. 

dest-âvîz

(f. i.) : ufak hediye, küçükten büyüğe verilen hediye. [Farsça'da "yalvarma" mânâsına da gelir]. 

dest-be-dest

(f. zf.) : elele, elden ele, peşin satış. 

dest-beste

 (f. b. s.) : eli bağlı; el kavuşturmuş, el bağlamış. 

dest-bûs

(f. b. i.) : el öpme. 

dest-bûsî

(f. b. s.) : el öpmeklik, el öpme töreni. 

dest-bürd

(f. i.) : kuvvet; üstünlük, zafer. 

dest-dırâr

(f. b. i.) : 1) el uzatma, sarkıntılık. 2) s. el uzatan, zulmeden. 

deste

(f. i.) : 1) demet, tutam; takım. 2) kabza, tutacak yer. 3) g. s. on yapraklık altın varak defteri. 

deste-çûb

(f. b. i.) : değnek, sopa. 

destek

f. i.) : bir şeyin yıkılmaması için o şeye vurulan dayak; dayanak, [maneviyatta da kullanılır]. 2) pamuk ve yün ipliği gibi şeyleri eğirmeğe yarıyan âlet, iğ. 3) elcik, küçük el. 

destere, dest-erre

(f. b. i.) : 1) el bıçkısı, testere. 2) g. s. bir örgü motifi. 

deste-seng

(f. b. i.) : ezme işinde kullanılan, billur veya mermerden yapılmış âlet. 

dest-gâh

(f. b. i.) : 1) tezgâh, dokuma âleti; atölye. 2) zenginlik. 

dest-gâh-dâr

(f. b. s.) : amele başı, usta, kalfa, tezgâhtar. 

destgâre

(f. b. i. ') : teskere, hasta, taş ve şâire nakline yarıyan tahta, (bkz. : deskere 2). 

dest-gîr

(f. b. s.) : elinden tutan, yardımcı. 

dest-girây

(f. b. s.) : zayıf, kuvvetsiz, çelimsiz. 

dest-güşâ

(f. b. s.) : el açan, avuç açan. 

dest-güşâyî

(f. b. i.) : el açıcılık, avuç açıcılık. 

dest-güzâr

(f. b. s.) : yardımcı, imdada yetişen. 

dest-hûş

(f. b. i.) : oyuncak, (bkz. : bâzîçe). 

desti

(f. i.) : testi. 

desti-bâz

(f. b. i.) : testi ile oyun yapan hokkabaz. 

destine

(f. i.) : el bileziği. 

dest-kâr

(f. b. i.) : el işi, iş. 

dest-keş

(f. b. s.) : 1) el çeken, gözleri görmiyen kimseyi elinden tutup gezdiren. 2) bir işten vazgeçen. 3) el uzatan, dilneci. 4) i. kazanç. 5) i. at ve yay gibi elde kolaylıkla idare olunan şey. 

dest-mâl

(f. b. i.) : elbezi. 

dest-mâye

(f. b. i.) : elde bulunan şey, sermâye. 

dest-mûze

(f. b. i.) : hediye, armağan. 

dest-müzd

(f. b. i.) : bahşiş, ayakteri. 

dest-nişân

(f. b. i.) : kendi eliyle dikilen fidan; birinin kılavuzluğu ile bir işe tâyin edilen kimse. 

dest-pâk

(f. b. s.) : 1) fakir. 2) dindar. 3) i. mendil. 

dest-peymân

(f. b. i.) : dâmâdın geline verdiği ağırlık, (bkz. : mehr-i muaccel). 

dest-renc

(f. b. i.) : 1) el île yapılan iş, el emeği. 2) kazanç, ücret. 

dest-res

(f. b. i.) : elerme, kuvvet ve zenginlik. 

dest-res olmak

(f. t. m.) : ele geçirmek, elde etmek, erişmek. 

dest-sûze

(f. b. i.) : nişanlı kız. 

dest-şikeste

(f. b. s.) : geçinecek hüneri ve sanati olmıyan kimse. 

destur

(f. i.) : 1) izin, müsâade, ruhsat. 2) zerdüşt dîninin rûhânî başkanı. 3) izin verin geçelim, müsâade edin, kimse olmasın, açılın, savulun!. 4) müsâade et. 5) cin ve peri serinden kurtulmak için söylenen bir söz. 6) kanun, türe. 

desturun

(f. zf.) : bâzı kimselerce, kaba. bir söz söyleneceği zaman kullanılır. 

destvân

(f. i.) : hamam natırı, (bkz. : dellâk). 

dest-vâne

(f. b. i.) : 1) savaşta giyilen demir eldiven. 2) bilezik. 3) meclisin bas tarafı. 

dest-vâr, dest-vâre

(f. b. i.) : 1) baston; çoban değneği. 2) el gibi, ele benzer, el kadar. 3) el bileziği. 

dest-yâr

(f. b. i.) : yardımcı, arka. (bkz. : muîn, müzahir). 

dest-yâri

(f. i.) : yardım, muavenet. 

dest-zen

(f. b. i.) : 1) el uzatma. 2) tutunma. 

deşne

(f. i.) : hançer.

deşne-i Lârî

Lâ'r diyarına mahsus hançer. 

deşne-i subh

tan yeri [ilkönce hançer şeklinde göründüğünden kinaye olarak]. 

deşt

 (f. i.) : bozkır, çöl, kır, ova. deşt-i fena : fânîlik ovası; dünyâ.

deşt-i hayât

hayat çölü. 

deşt-i kebîr

îran'da Tahran'ın güney doğusuna düşen meşhur çorak bir bölge. 

deşt-i Kıpçak

Dinyester ile irtiş arası geniş step.