dâd

(f. i.) : 1) adalet, doğruluk, (bkz. : adi). 2) ihsan, vergi. 

dâd-ı hakk

Allah vergisi. 3) veriş, satış. 

dâd-i Hûda

Allah vergisi, Allah'ın ihsanı. 

dâd ü dihiş

bağış. 

dâd ü feryâd

feryâd, eyvah. 

dâd ü sited

alışveriş. 4) sızlanma, yanıp yakılma, (bkz. : tazallüm). 5) feryâd, figan. 6) kısmet, nasip. 7) tuzlu balgam» denilen bir cilt hastalığı. 

dad

(a. ha.) : Osmanlı alfabesinin on yedinci harfi olup"ebced" hesabında sekiz yüz sayısının karşılığıdır. 

dâdâ

(f. i.) : halayık; çocukları büyüten dadı. 

dâd-âferîn

(f. b. i.) : Allah

dâdâr

(f. i.) : 1) Allah, İlah 2) adaletli, doğru olan hükümdar. 

dâd-âver

(f. b. s.) : adaletli, doğru. 

dâd-bahş

(f. b. s.) : hakkı yerine getiren, (bkz. : ikak-ı hakk). 

dâde

(f. s.) : verilmiş, vergi. Karâr-dâde : karar verilmiş.

dâde-i Hüdâ

Allah vergisi. 

dâden

(f. m.) : vermek. 

dâdender

(f. i.) : üvey kardeş [erkek]. 

dâder

(f. i.) : kardeş, (bkz. : birader). 

dâder-ender

(f. b. s.) : üvey kardeş. 

dâd-fermâ

(f. b. s.) : adaletli buyuran, insâfeden [Allah ve mec. pâdişâh]. 

dâd-gâh

(f. b. i.) : adalet yeri, mahkeme dîvânı. 

dâd-ger

(f. b. s.) : insaflı, doğru. 

dâd-güster

(f. b. s.) : adaleti yayan, adaletli, (bkz. : âdil). 

dâd-güsterî

(f. b. i.) : adaleti yayıcılık, adaletlilik. 

dâd-hâh

(f. b. s. c. : dâd-hâhân) : hak, adalet istiyen, şikâyetçi. 

dâd-hâhâne

(f. zf.) : adalet istiyerek, şikâyetçi olarak. 

dâdistân

(f. i.) : 1) bir işte ortak olma. 2) bir işe razı olma. 

dâdrâd

(f. b. i.) : Cenâbıhak. 

dâd-res

(f. b. s.) : yardıma yetişen, yardımcı. 

dâdû

(f. i.) : lala, bir kimsenin küçüklüğünden beri hizmetinde bulunan ihtiyar köle. 

dâd ü sitâd, dâd u sited

(f. b. i.) : alış veriş, (bkz. : ahz ü i'tâ). 

dâd ü sitâd-ı dehr

dünyâ alış verişi, hayat, hayatta olan biten şeyler.