cân

جان

(f. i.) : 1) can, ruh. 2) hayat, yaşayış. 3) gönül. 

Cân-ı (canın -ânı)

Allah. Gûş-i cân : can kulağı. Yâr-ı cân : can dostu.

cân-ı şîrîn

tatlı can. 4) silâh, (bkz. : câne). 5) erkek adı. 

cân

جان

(s. i.) : (bkz. : cânn). 

cânâ

جانا

(f. n.) : ey cîn, ey sevgili

cân-âferîn

جان آفرين

(f. b. s.) : yırıtıcı. 

cânân, cânâne

جانان ، جانانه

(f. s.) : 1) sevgili, gönül verilmiş, ma'şûka. 2) kadın adı. 

cân-âver, cân-ver

جان آور ، جانور

(f. b. s.) : 1) canlı, yaşıyan. 2) i. zararlı hayvan. 3) i. domur; canavar. 

cln-ârâr

جان آزار

(f. b. s.) : can inciten, can yakan, eziyet eden. 

cân-bahş

جان بخش

(f. b. s.) : 1) çan veren, hayat bağışlıyan, cana can katan, sevgili. 2) h. i. Cenâbıhak. 

cân-bâz

جانباز

(f. b. i. c. : cân. bâzan) : 1) can ile oynıyan, canını tehlikeye koyan, canbaz. 2) s. aidatıcı. 3) i. hayvan alışverişiyle meşgul olan kimse. 4) i. [eski] fedâî atlı asker. 

cân-bâzân

جانبازان

(f. b. i. cân. bâz'ın c.) : canbazlar . 

cân-bâzâne

جانبازانه

(f. b. zf.) : can-baza yakışacak surette, canbazlıkla. 

cân-bâzî

جانبازي

(f. b. i.) : canbazlık. 

cân-beleb, cân-berleb

جان بلب ، جان برلب

(f. b. s.) : canı dudağında; ruh teslim edecek halde bulunan. 

cân-ciğer

جان جگر

(f. b. s.) : çok teklifsiz sevişen [kimse]. 

cân-dâde

جانداده

(f. b. s.) : candan bağlanmış, candan bağlı. 

candâne

جاندانه

(f. i.) : 1) tepe ile alın arasındaki yer, bıngıldak. 2) Beyin. 

cân-dâr

جاندار

(f. b. s.) : 1) canlı, diri. 2) silâhlı [kimse]. 3) i. muhafız, koruyucu, emniyet memuru. 4) i. azık. 

câne

جانه

(f. i.) : silâh, (bkz. : cân 4)

câne-dâr

جانه دار

(f. b. s.) : (bkz. : cân-dâr). 

cân-efşân

جان افشان

(f. b. s.) : bir da'vâ uğrunda canını veren, (bkz. : cân-feşân). 

cân-efşânî

جان افشاني

(f. b. i.) : bir da'vâ uğrunda can vericilik. 

cân-efzâ

جان افزا

(f. b. s.) : (bkz. : cân-fezâ). 

cân-fedâ

جان فدا

(f. b. s.) : canını veren [aslı "cân-fidâ" dır. ]. 

cân-fersâ

جان فرسا

(f. b. s.) : can dayanamıyacak derecede. 

cân-fefân

جان فشان

(f. b. s.) : (bkz. : cân-efşân). 

cân-fezâ

جانفزا

(f. b. s.) : 1) can artıran, gönüle ferahlık verici, cana can katıcı. 2) ayın yirmi üçüncü günü. 3) i. müz. tahmînen beş altı asırlık pek az kullanılmış bir mürekkep makamdır. Sabâ1 makamının pest tarafına, durağı olanı dügâh perdesinden îtibâren hüseynî-aşîran perdesine nakledilmiş bir uşşak dörtlüsü (inici olarak sesleri şöyledir : dügâh, rast, ırak, aşîran) ilâvesinden ibarettir. Canfeza, bu dörtlüyü inici bir şekilde idare ile, hüseynî-aşîran perdesinde durur. Güçlü birinci derecede sabânın durağı ve uşşak dört lüsünün mi şeddinin güçlüsü olan dügâh, ikinci derecede de birinci güçlü kadar ehemmiyet arzetmek üzere sabâ'nın güçlüsü olan çargâhdır. Donanıma saba gibi si için koma bemolü ve re için bakıyye bemolü konulur. Lâhin içinde uşşak dörtlüsü için de fa bakıyye diyezi ilâve edilir, (sabânın, iki arızası, bu dörtlü'nün seslerine dâhil değildir). 

cân-figen

جان فگن

(f. b. s.) : can düşüren, can harcıyan. 

cân-gâh

جانگاه

(f. b. s.) : 1) can azaltıcı, ruh eksiltici. 2) i. can evi. 

cân-gezâ

جان گزا

(f. b. s.) : can ısırıcı, ruh sıkıcı; öldürücü, tehlikeli olan. 

cân-gîr

جانگير

(f. b. s.) : can sıkıcı. 

cân-güdâz

جانگداز

(f. b. s.) : can eritici, acıma uyandıran

cân-güzâr

جانگذار

(f. b. s.) : candan geçer olan, cana dokunan. 

cân-hırâş

جانخراش

(f. b. s.) : yürek paralıyan, iç tırmalıyan. (bkz. : dil-hirâş). 

cânî, caniye

جاني ، جانيه

(a. s. cinâyet'den) : cinayet işliyen. 

cânî

جاني

(f. s.) : aziz, candan sevilen» [kimse], 

cânib

جانب

(a. i. cenb'den c. : cevânib) : 1) taraf, cihet, yan. 2) erkek adı. (bkz. : sûy). Cânib-i Rahmet : Allah'ın kullarına öldükten sonra yapacağı ihsanın bulunduğu yer, Allah'ın nezdi. 

cânib-dâr

جانبدار

(a. f. b. s.) : yancı [arkerlikte]. 

cânibeyn

جانبين

(a. b. s.) : iki yan, ikif taraf. 

cânibî

جانبي

(a. s.) : yana âit, yanda olan, yana düşen. 

cânih, câniha

جانح ، جانحه

(a. s. cünha'dan) : suç işlemiş, suç sahibi olan. 

câniha

جانحه

(a. s.) : 1) bir cenaha meyleden veya bir tarafı tutan. 2) i. kaburga kemiklerinin ikinci veya üçüncüsü ile yedincisi arasındaki herhangi bir kemik olup ekseriya beşinci, altıncı veya yedinci kemik olur. 

cânişîn

جانشين

(a. s.) : birinin yerine geçen, birinin yerine oturan; vekil. 

cânn

جان

(a. i.) : cin taifesi. 

cân-nisâr

جان نسار

(f. b. s.) : canını feda eden, canını harcıyan. 

cân-perver

جان پرور

(f. b. s.) : ruh besîiyen, iç açan, gönül açan. 

cân-rübâ

جان ربا

(f. b. s.) : gönül kapan, dilber. 

cân-sipâr

جانسپار

(f. b. s.) : canını teslîm eden, canını feda eden. 

cân-sipârâne

جانسپترانه

(f. b. zf.) : canını feda edercesine. 

cân-sipârî

جانسپاري

(f. b. i.) : can feda edicilik, fedâkârlık. 

cân-sitân

جان ستان

(f. b. s.) : ruh alıcı, can çıkarıcı, insana belâ olan, güzel. 

cân-sitânî

جان ستاتي

(f. b. i.) : cansi-tanlık, ruh alıcılık, can çıkarıcı Irk. 

cân-sûz

جانسوز

(f. b. s.) : can yakan, fazla keder ve sıkıntı veren. 

cân-şikâf

جان شكاف

(f. b. s.) : can yırtıcı, yaralayıcı. 

cân-şikâr, cân-şilcer

جان شكار ، جان شكر

(f. b. s. ve i.) : can avlayıcı, can alıcı; Azrâîl. 

cân-şiken

جان شكن

(f. b. i.) : Azrail. (bkz. : cân-şikâr, cân-şiker).