bür'

(a. i.) : hastanın iyiliğe yüz tutması, (bkz. : ber', bürû'). 

bürâ'

(a. i.) : 1) ağaç yongası. 2) törpüden çıkan kırıntı. 

bürâd

(a. s.) : sofiuk. (bkz. : bü-rûd). 

bürâye

(a. i.) : yontulan ağaçtan çıkan döküntü, yonga. 

bürcüme

(a. i. c. : berâcim) : parmak boğumu; parmak boğumlarının oynak yerlerindeki kemiklerin sivrileri. 

bürd

(a. i.) : bir çeşit çubuklu kumaş, aba. 

bürd-i Yemânî

makbul bir Yemen dokuması. 

bürd

(f. i.) : bilmece, bulmaca; muamma. 

bürdâ

(a. i.) : hek. sıtma hastalığı. 

bürdbâr

(f. s.) : uysal, ağırbaşlı, sabırlı, tahammüllü, sıkıntıya katlanan [kimse]. 

bürdbârî

(f. i.) : sabırlılık, ağırbaşlılık. 

bürde

(a. i.) : Arab'ın giydiği bir çeşit aba, hırka. Kasîde-i bürde; Kâab bin Züheyr'in, Hz. Muhammed (Aleyhisselam) önünde okuduğu kasîdeye karşı, Hz. Muhammed (Aleyhisselam)’ın sırtından çıkardığı hırkayı kendisine aiydirmesiyle meşhur olan bir kasîdenin adı. 

bürdek

(f. i.) : küçük bilmece. 

bürehâ

(a. i.) : şiddetli azap, sıkıntı. 

bürehne

(f. s.) : açık, çıplak, yalın, ["berehne" olarak da kullanılır]. 

bürehne-gî

(f. i.) : çıplaklık, ["berehnegî" olarak da kullanılır]. 

bürehne-pâ [y]

(t. b. s.) : yalınayak. 

bürehne-ser

(f. b. s.) : ba-şıaçık, başıkabak. 

bürgu

("gu" uzun okunur, f. i.) : boru denilen bir müzik âleti. 

bürgus

(a. i. c. : berâgîs) : pire. 

bürgu-zen

("9" uzun okunur, f. b. s.) : boru çalan, borucu. 

bürhân

(a. i. c. : berâhîn) : delil, ispat, tanık, (bkz. : hüccet).

Bürhân-ı katı'

1) red için söz götürmiyecek surette doğruluğu ispata tanık olan sağlam senet; 2) Ahmet Asım Efendi'nin Farsça'dan Türkçe'ye bir lügati. 

bürhân-ı mesîh

Hz. İsa'nın mucizesi. 

Bürhâniyye

(a. i.) : Ahmediyye tarîkatinin 6 şubesinden biri. [ötekiler : Sinâniyye, Uşşâkıyye, Ramazâniyye, Cerrâhiyye, Mısriyye]. 

bürhe

(a. i.) : müddet, uzun zaman. Ba'de bürhet-in : bir hayli zamandan sonra. bürhet. en min-ez-zemân : bir hayli zaman. 

bürhûn

(f. i.) : 1) kemer; duvar. 2) çember, dâire. 3) mâni, çit; avlu. 4) ev ve kale kapısı. (bkz. : berhûb1, 2. 

bürîde

(f. s.) : kesilmiş ["kesmek, kesilmek" mânâsına gelen büriden mastarından]. 

büride-ser

(f. b. s.) : başı kesik. 

bürîn

(f. i.) : dilim, [en çok meyvalarda kullanılır]. 

bürka'

(a. i.) : kadınların örtündükleri peçe, tül, yaşmak, yüzörtüsü. (bkz. : berku', bürku'). 

bürka'-fiken

(a. b. s.) : örtü açan, örtü atan. 

bürkân

(a. i.) : yanardağ, volkan. 

burkan

(a. i.) : 1) beyaz tenli adam. 2) zool. alaca çekirge ["birkan" şeklinde de kullanılır]. 

bürkânî

(a. s.) : yanardağa mensup, volkanik. 

bürke

(a. i.) : 1) marti kuşu. 2) kurbağa. 3) havuz, ufak göl [Arapçası birke dir].

bürke-i lâciverd

gökyüzü. 

bürku'

(a. i.) : (bkz. : berku', bürka'). 

bürnâ

(f. s.) : genç, delikanlı, yiğit, (bkz. : bernâ, bürnâh, bürnâk). 

bürnâh

(f. s.) : genç, delikanlı, yiğit, (bkz. : bernâ, bürnâ, bürnâk). 

bürnâk

(f. s.) : genç, delikanlı, yiğit, (bkz. : bernâ, bürnâ, bürnâh). 

bürnüs

(a. i. c. : berânis) : 1) Arapların östten giydikleri bir giyecek. 2) kollu ve başlıklı harnam havlusu, bornuz. 3) bir çeşit kadın yeldirmesi. 

bürr

(a. i.) : buğday, (bkz. : gendüm, Shınta, kamh). 

bürrân

(f. s.) : keskin, kesici. Hançer-i bürrân : keskin hançer. Tîg-i bürrân : keskin kılıç. 

burs

(f. i.) : bot. ardıç ağacı meyvası. 

bürsân

(f. i.) : ejderhâ, büyük yılan, (bkz. : su'bân). 

bürsûte

(a. i.) : tehlikeli yer. 

bürsün

(a. i. c. : berâsin) : 1) insan eli. 2) yırtıcı hayvan pençesi. 3) develere vurulan bir çeşit damga, (bkz. : birsan). 

bürşüm

(a. i.) : kadınların yüzlerine örttükleri örtü. 

bürû'

(a. i.) : 1) hasta iyiliğe yüz tutma, (bkz. : ber', bür'). 2) bilgi, fazilet ve iyilikte benzerlerine olan üstünlük. 

bürûd

(a. s.) : 1) soğuk, (bkz. : bü-râd). 2) i. işten soğuma, bıkma. 

bürûdet

(a. i.) : soğukluk.

bürûdet-i hevâ

havanın soğukluğu.

bürûclet-i muamele

yapılan muamelenin soğukluğu. 

bürûfe

(f. i.) : 1) sarık. 2) bel kuşağı. 3) mendil. 

bürûk

(a. i.) : un helvası, (bkz. : berîk, berîke, habîs, habîsa). 

bürûk

(a. i. berk'ın c.) : şimşekler. 

bür'ûın, bür'ûme

(a. i.) : bot. ağacın henüz açılmamış çiçeği, tomurcuğu. 

bürût

(a. i.) : (bkz. : burût). 

bürûz

(a. i.) : 1) belirme, ortaya çıkma. 2) aşikâr, meydanda, (bkz. : bevâh, hüvey-dâ).