bîş

(f. zf.) : 1) artık, ziyâde. 2) i. bıldırcın otu denilen, Çin'de yetişir zehirli bir ot.

biş-i behâr

bot. kaya koruğu.

bîş-i mûş

fareye benzer küçük bir hayvan. 

bişâr

(f. s.) : 1) esir, tutsak. 2) i. altın, gümüş kakmalı işlemeler. 3) i. tutuş; tutan ve saçılan şey, saçı. 4) halsiz, dermansız. 

bişâre, bişâret

(a. i.) : (bkz. : beşaret). 

bîş-bahâ

(f. b. s.) : yüksek fiatlı, pahalı; kıymetli, değerli, (bkz. : galî). 

bîşe

(f. i.) : orman, meşelik, sazlık. 

bî-şekk

(f. a. b. s.) : şüphesiz, (bkz. : bîgümân). 

bî-şerm

(f. b. s.) : utanmaz. 

bişi

(f. i.) : fazlalık. 

bişing

(f. i.) : 1) kazma. 2) balyoz, varyoz. 3) burgu. 4) küskü. 

bişkel

(f. i.) : 1) gam, kasavet, tasa. 2) kıvırcık saç. 3) eğri anahtar, (bkz. : bişkele, bişkene)

bişkele

(f. i.) : (bkz. : bişkel, bis-kene). 

Bişkene

(f. i.) : (bkz. : bişkel. bişkele). 

bişkûfe

(f. i.) : 1) çiçek, (bkz. : $ükûfe). 2) gasiyan, kusma. 

bişkûh

(f. s.) : kuvvet ve iktidar sahibi, heybetli ve muhterem, saygıdeğer kişi. 

bişkûl

(f. s.) : 1) becerikli, çevik; işe düşkün. 2) akıllı. 3) kuvvetli. 4) tedbirli, ihtiyatlı, uyanık. 5) i. rastık. 

bîş-mûş

(f. b. i.) : 1) zool. bıldırcın otu ile beslenen bir fare. [eti panzehir olarak kullanılırdı]. 2) bot. bıldırcın otu ile beraber yetişen safran kökü. [bıldırcın otu zehirinin panzehiri olarak kullanılırdı]. 

bişpûl

(f. s.) : perişan, dağınık. 

biştâm

(f. s.) : sığıntı, kendi gelen, asalak, (bkz. : tufeyli). 

bîş-ter

(f. e.) : daha fazla, daha çok. 

bî-şümâr

(f. s.) : hadsiz, sayısız, pekçok. 

bî-şuûr

(f. a. b. s.) : şuursuz, idraksiz, düşüncesiz. 

bî-şuûr-âne

(f. a. zf.) : şuursuzca, düşünmeden.