bih

(f. s.) : 1) iyi, yeğ. 2) i. ayva. (bkz. : bihî). 

bîh

(f. i.) : 1) kök, asıl, temel, (bkz. : cürsûme). 2) kaynak. 

bîh-i gûhî

bot. dağ kökü, baldıran kökü. 

bih

(a. zm.) : o, onu, ona, ondan, onunla [tek erkek]. Mef'ûl-ü bih : gr. -i hâli, fr. accusatif. 

bihâ

(a. zm.) : o, onu, ona, ondan, onunla [tek dişi]. 

bihâ'

(a. i.) : anat. murdarilik damarı. 

bî-haber

(f. a. b. s.) : habersiz, bilgisiz; vurdumduymaz. 

bî-hadd

(f. a. b. s.) : hadsiz, sınırsız, pek çok. 

bihâh, bihâhe

(a. i.) : ses kısıklığı. 

bihâk

(a. i.) : erkek kurt. 

bi-hakkın

(a. b. zf.) : hakkiyle, tamâmiyle. 

bi-hamdi lillâh

(a. zf.) : Allah'a şükür olsun. 

bihân

(f. i. bih'in c.) : iyiler, iyi adamlar. 

bi-hânümân

(f. b. s.) : yersiz yurtsuz, çoluksuz çocuksuz. 

bihâr

(a. i. bahr'in c.) : denizler.

bihâr-ı baîde

uzak denizler. 

bî-hâr

(f. b. s.) : dikensiz. 

bî-hareket

(f. a. b. s.) : hareketsiz, kımıldamıyan. 

bi-haseb

(a. zf.) : -ce; bakımından.

bi-haseb-il-merâtib

rütbece, rütbe bakımından. 

bî-hâsıl

(f. a. b. s.) : 1) sonsuz, nihayetsiz. 2) verimsiz. 

bîhaste

(f. s.) : âciz; şaşkın, yorgun. 

bî-hay

(f. a. b. s.) : (bkz. : bî-âr). 

bî-hazân

(f. b. s.) : sonbaharsız, her zaman taze, her zaman bahar. 

bihbûd

(f. s.) : iyi sağ, sağlam, sıhhî [vücut]. 

bihbûdî

(f. i.) : iyi olmaklık. 

bih-dâne

(f. b. i.) : ayva tohumu. 

bî-hemâl

(f. b. s.) : eşsiz, benzersiz. 

bî-hemtâ

(f. b. s.) : benzersiz, (bkz. : bî-nazîr). 

bî-hengâm

(f. b. s.) : vakitsiz. 

bî-hesâb

(f. a. b. s.) : hesapsız, sayısız. 

bih-güzîn

(f. b. s.) : 1) en iyisini seçen. 2) i. sarraf. 

bihî

(f. i.) : ayva. (bkz. : bih2. 

bihim

(a. zm.) : o, onları, onlara, onlardan, onlarla [çok erkek]. 

bihimâ

(a. zm.) : o, onları, onlara, onlardan, onlarla [çift erkek]. 

bihîn, bihîne

(f. s.) : 1) pek iyi, en iyi, seçkin. 2) i. hallaç. 

bî-hiss

(f. a. b. s.) : hissiz, duygusuz. 

bihişt

(f. i.) : cennet, uçmak. (bkz. : behişt). 

bîh-ken

(f. b. s.) : kök söken, kökünden söken. 

bihnâne

(f. i.) : beyaz, has ekmek. 

bî-hâd

(f. b. s.) : 1) kendinden geçmiş olan, çılgın. 2) bayılmış. 

bî-hodâne

(f. b. zf.) : baygınlıkla. 

bî-hâdî

(f. b. i.) : baygınlık. 

bihr

(a. i.) : ağız kokusu. 

bihrâm

(f. i.) : Oruç (bkz. : rûze). 

bihred

(f. s.) : akıllı [kimse], 

bîhte

(f. s.) : elekten, kalburdan geçirilmiş. 

bihter, bihterek

(f. s.) : dalıa, en, pek iyi. 

bihterek

(f. i.) : Farslılarca 120 senede bir kerre cnüç ay îtibâr edilen senenin ismi, [sonraları dört senede bir gün fazlası olan sene-i kebîse şekline konulmuştur. ]. 

bihterî

(f. i.) : en iyi olma, üstünlük. 

bihterîn

(f. s.) : en iyi, pek iyi. 

bî-hûde, bi-hüde

(f. b. s) : boşuna, boş yere, beyhude. 

bî-hudûd

(f. a. b. s.) : hadsiz hudutsuz, pek çok. 

bi-hûş

(f. b. s.) : 1) şaşkın, sersem, bihoş. 2) deli. 

bî-hûşâne

(f. b. zf.) : şaşkıncasına, kendinden geçmişçesne. 

bî-hutût

(f. a. b. s.) : hatsız, çizgisiz, karışık çizgili, karışık. 

bî-huzûr

(f. a. b. s.) : huzursuz, rahatsız, tedirgin. 

bî-hüdegû

Seveze, çalçene. (bkz. : beyzâr). 

bî-hüde-gûyâne

(f. b. zm.) : gevezelikle. 

bî-hüde-gûyî

(f. b. i.) : boşuna gevezelik. 

bî-hüner

(f. b. s.) : hünersiz, marifetsiz, maharetsiz. 

bih-zâd

(f. b. s.) : 1) doğuşu iyi, soyu güzel, aslı temiz. 2) (h. i.) İran mitolojisinde tanınmış bir ressam adı. [behzad şeklinde de kullanılır].