bel'

(a. i.) : 1) yutma, yutulma. 

bel'-i lokma

lokmanın yutulması. 2) emme. 

bel

(a. e.) : belki. 

bel

(f. i.) : ökçe. 

belâ

(a. e.) : evet, hayhay, pekî. Kalû-belâ : evet dediler, (bkz. : ârî, belî). 

belâ

(a. i. o. : belâya) : gam, keder, musîbet, âfet, ceza, gayet zor iş, büyük gaile. 

belâ-yi berzah

iki belâ arasında berzah gibi olan yer. 

belâ-yi hilkat

yaradılış belâsı. 

belâ-yi nâgâh

apansızın gelen belâ. 

belâ-yi siyah

(kara belâ) : mec. acı olan hâdiseler, olaylar. 

belâbil

(a. i. belbâl'in c.) : vesveseler, telâşlar, tasalar, kuruntular. 

belâbil

(a. i. bülbül'ün c.) : bülbüller, (bkz. : anadil). 

belâde, belâd

(f. s.) : 1) kötü kimse, günahkâr, müzevir. 2) fena şey. (bkz. : bilâde). 

belâdet

(a. i.) : izansızlık, akılsızlık, sersemlik, budalalık, fr. abrutissement, apathie. 

belâdır, belâdûr

(f. i.) : 1) [kadınların kullandığı], altın, gümüş, elmas, yakut, zümrüt gibi süs eşyası; gelin tacı [belâdûr Araplarda "habbülfehm" denilen ve ilâç olarak kullanılan Hindistan'da yetişir bir meyve]. 2) belâ savmak için verilen sadaka. 

belâ-dîde

(a. f. b. s.) : belâ görmüş, belâya çatmış. 

belâg

(a. i.) : 1) yetiştirme, eriştirme. 2) yetiştirilen söz, şey. 

belâg-ul-mübîn

ilâhî tebligat, Kur'ân-ı Kerîm. 

belagat

(a. i.) : 1) iyi, güzel, pürüssüz söz söyleme, uzdillilik. 2) ed. sözün düzgün, kusursuz, yerinde ve adamına göre söylenmesini öğreten ilmin adı. (bkz. : beyân). 

belâgat-fürûş

(a. f. b. s.) : (jzdillilik taslıyân. 

belâgat-fürûşâne

(a. f. zf.) : uzdillilikle, uzdilli olana yakışacak surette. 

belâgat-fürûşî

(a. f. b. s.) : belâgaj furuşluk, uzdillilik. 

belâgat-perdâz

(a. f. b. s.) : iyi ve düzgün söz söyliyebilen. 

belâhet

(a. i.) : bönlük, alıklık, kalınkafalılık. 

belak

(a. i.) : ayakları alacalı olan at. 

belâ-keş

(a. f. b. s.) : belâ çeken, eziyet ve sıkıntı çeken. 

Belâkîk

(a. i. bülukka'nın c.) : çöller, düz ovalar. 

belâl

(a. s. ve i.) : su gibi ıslatan, ıslatış, ıslaklık, [kelime bilâl şeklinde de kullanılır. ] (bkz. : bilâl). 

bel'am

(a. s.) : 1) terbiyesiz, aç gözlü, pisboğaz, obur. 2) i. Hz. Mûsâ hakkında İsraillileri kandırarak fena söylediğinden dolayı tanınmış olan "Bel'am bin Bâura" adında israil kabilesinden bir zâtın adı. 

belârek, belâlek

(f. i.) : 1) cevherli, iyi su verilmiş çelik, kılıç; kılıcın cevheri ve menevişi. 2) ok mahfazası, temreni. 

belâya

(a. i. beliyye'nin c.) : felâketler, gamlar, kederler, tasalar. 

belâ-zede

(a. f. b.) : belâya uğramış. 

belbâl, belbâle

(a. i. c. : belâbil) : vesvese, telâş, tasa, kuruntu, (bkz. : bilâbil). 

belbûs

(f. i.) : 1) yabani soğan, sarmısak, dağ soğanı. 2) bir çeşit haşhaş. 

belde

(a. i. c. : bilâd, büldân) : şehir, kasaba, memleket. 

belde-i tayyibe

Medîne-i Münevvere. 

be-leb

(f. b. zf.) : dudakta. Can-be -leb : canı dudakta, ölecek halde. 

beled

(a. i.) : şehir, memleket. 

beled-ullah, Beled-ül-Emîn

Mekke-i Mükerreme. 

beledî

(a. s.) : 1) şehirli, memleketli. 2) i. bir çeşit yerli kumaş, çit bezi. 

belediyye

(a. i.) : belediye, bir şehrin temizliğine, bayındırlığına ve intizâmına bakan dâire. 

beleh

(a. i.) : bönlük, ahmaklık. 

belel

(a. i.) : 1) yaşlık, ıslaklık. 2) s. hastalıktan iyileşen. 3) zafer. 4) mihnet, keder. 5) düşkünlük. 6) mücâdele, kavga. 

belened

(f. s.) : 1) (bkz. : bülend). 2) kapı pervazı ve çerçevesi, (bkz. : belendîn). 

belendin

(f. i.) : kapı pervazı, pencere çerçevesinin alt tahtası, (bkz. : belend-). 

belensem

(a. i.) : katran. 

belesân

(f. i.) : bot. pelesenk ağacı, balsama ve bu ağacın yağı. 

belham

(a. i.) : saban [çiftçilikte]. 

belî

(f. e.) : evet. [Arapça'dan Farsçalaştırılmıştır]. (bkz. : ârî, belâ). 

belîd

(a. s. belâdet'den.) : izansız, ahmak, sersem, budala, bön. 

beliğ

(a. s. belâgat'den. c. : bülega) : 1) fasih, düzgün söz söyliyen. 2) fasih, düzgün [söz veya eser]. 

belîg-âne

(a. f. zf.) : belîğcesine, fasîh ve düzgün olarak. 

beliha

(a. s. c. : bilâh) : arkası büyük, geniş olan kadın. 

belil

(a. s.) : 1) yağmurlu, serin rüzgâr. 2) ıslanmış şey. 

beliyyât

(a. i. beliyye'nin c.) : felâketler, kederler, gamlar, kasavetler, tasalar. 

beliyye

(a. i. c. : belâya. beliyyât) : felâket, keder, kasavet, tasa. (bkz. : belvâ). 

belka

("ka" uzun okunur. a. s.) : alaca, alaca bacaklı [at]. 

belka'

(a. s.) : tenha [çöl], harap ve boş [yer]. 

belki

(f. e.) : ihtimâl, umulur, olabilir, ne bilirsin, hattâ. 

beli

(a. i.) : ıslatma. 

bellûa

(a. i.) : 1) küçük aptest bozulacak yer. 2) suların lâğma akmasına mahsus delikli taş. 

bellût

(a. i.) : pelit ağacı, meşe palamudu.

bellûî-ül-arz

bot. yer palamudu. 

belmâ, belme

(f. s.) : faydasız, iri, kaba şey. 

belmâ-rîş

(f. b. s.) : kabasakal, ahmak. 

belme-rîş

(f. b. s.) : (bkz. : belmârîş). 

belsemiyye

(a. i.) : bot. kına çiçeğigiller, fr. balsaminees. 

beltem

(a. s.) : peltek [adam]. 

belû'

(a. s. bel'den.) : çok yiyici, (bkz. : ekûl). 

Belûcî

(f. h. i.) : Belûcistanlı. 

Belûl

(a. i.) : kurtulma, hastalıktan kurtulma, (bkz. : bülûl). [kelime "kesb-i belûl" veya, "-bülûl" şeklinde kullanılır], 

bei'ûm

(a. i.) : [doğrusu bül'ûm dur], (bkz. : bül'ûm). 

belûs, bülûs

(f. i.) : 1) hile, yalan, dolan. 2) s. hileci. 3) tavâzu. 

belût

(a. i.) : bot. 1) meşe ağacı. 2) meşe ağacı meyvesi, palamut. 

belvâ

(a. i.) : keder, gam, tasa, felâket, ıztırap. (bkz. : beliyye, bilye). 

belvâje

(f. i.) : şişe [nazımda "belvâre" olarak da kullanılır]. 

belvâz

(f. i.) : çıkıntı, duvardan dışarı çıkan direk ucu. 

belyâd

(f. i.) : nakışsız, sâde kostüm.