behacet

(a. i.) : güzellik, güzel yüzlü oluş. 

behâiyye

(a. i.) : sühreverdiyye tarikatının altı şubesinden biri. [öteki şubeleri : Bed-riyye, Zeyniyye, Kemâliyye, Ahmediyye, Necîbiyye'-dir]. 

behak

(a. i.) : insanın derisinde pul pul beyazlık ve alaca bir renk meydana getiren bir çeşit hastalık, (bkz. : behek). 

behâmîn

(f. i.) : bahar mevsimi. 

behas

(a. i.) : susama, (bkz. : atş). 

behatt

(a. i.) : sütlâç, süt lapası. 

behbûd

(f. i.) : iyilik, sağlık, sıhhat. 

behc

(a. i.) : keyfi her zaman yerinde olan [adam]. 

behcet

(a. i.) : 1) sevinç. 2) güzellik, güleryüzlülük, şirinlik. 3) erkek adı. 

behdel

(a. i.) : 1) sırtlan yavrusu. 2) erkeğin memeleri büyük olma. 

behek

(f. i.) : (bkz. : behak). 

behem

(f. zf.) : toplu, birarada; hep bir yere, hep bir yerde, (bkz. : bâhem). 

behem-ber-âmden

(f. b. m.) : 1) birikmek, toplanmak. 2) mec. kızmak, müteessir olmak. 

be-heme-hâl

(f. a. zf.) : her halde, elbette, nasıl olursa olsun, mutlaka. 

behem-zede

(f. b. s.) : cemiyeti dağıtmış, topluluğu bozmuş. 

beher

(f. b. s.) : her, herbir, herbiri-

be-her-hâl

(f. a. zf.) : her halde, mutlaka. 

behet

(f. i.) : 1) sütlâç. 2) Memûniye denilen ve pirinç unu ile pişirilen helva. [Abbasî halîfelerinden "Elme'mûn" un çok sevdiği bir yemek olduğu söylenir]. 

behhâs

(a. s.) : (bkz. : bahhâs). 

behîc

(a. s. behcet'den.) : şen, güzel; güleryüzlü [adam]. 

behîco

(a. s.) : 1) şen, güzel; güleryüzlü [kadın]. 2) kadın adı. 

behîle

(a. s.) : (bkz. : behîre) . 

behim

(a. i.) : 1) düz siyah şey, alacasız hayvan. 2) dik, pürüzsüz ses. 

behîme

(a. i. c. : behâim. behâ-yim) : dört ayaklı hayvan. 

behîmî

(a. s.) : hayvana mensup, hayvanlık, hayvânî. 

behîmiyyet

(a. i.) : hayvanlık halt, fr. hibatude. 

behîr

(a. s.) : 1) nefesi sıkışıp çok soluyan [adam]. 2) göğüs darlığı hastalığı dolayı-siyle solumaktan yol yürüyemiyen [adam]. 

behîre

(a. s.) : 1) şişmanlık dolayısiyle yürürken soluyan [kadın]. 2) hayır ve iyilik seven, soyu temiz [kadın], (bkz. : behîle). 

behişt

(f. i.) : cennet, uçmak, (bkz. : adn, bihişt, firdevs). 

behişt-i dünyâ

(dünyâ cenneti)' : yerdeki cennet = Semerkand vâdîsi, Şam ovası; Basra civarı v.b. ). 

behişt-i gümgeşt

kaybolmuş cennet. 

behişt-âşiyân

(f. b. s.) : meskeni cennette olan =merhum. 

behişt-hırâm

(f. b. s.) : cennete gitmiş. 

behişti

(f. i.) : behişte mensup, cennetlik. 

behiştî-rû

(f. b. s.) : huri gibi güzel yüzlü. 

behişt-nişîn

(f. b. s.) : cennette oturan. 

behişt-simâ

(f. a. b. s.) : cennet gibi güzel yüzlü. 

behişt-zâr

(f. i.) : cennet gibi yer. 

behîte

(a. i.) : iftira, yalan söz. 

behiyye, behi

(a. s. behâ'dan.) : güzel. Hediyye-i behiyye : güzel hediye. İdâre-i behiyye : güzel idare. 

behkele

(a. i.) : narin, ince ve güzel vücutlu kız, sevgili, (bkz. : behkene) . 

behken

(a. s.) : güzel ve gösterişli genç [erkek]. 

behkene

(a. s.) : (bkz. : behkele). 

behkeşe

(a. i.) : emir ve işte çabukluk, bir işi çabuk görme ve tutma. 

behl

(a. i.) : 1) lanet, nefret. 2) s. az şey, az su. 

behle

(f. i.) : kalın kuşçu eldiveni. 

behle

(a. s.) : abes, bâtıl, beyhude, boş, boşuna, (bkz. : bühlel). 

behlûl

(a. s.) : 1) çok gülen, çok gülücü. 2) hayır sahibi, çok iyi adam [Arapça'da fasîhi bühlûl dür], (bkz. : bühlûl). 

behlûl

(a. h. i.) : Hârûn-ür-Reşîd'in kardeşinin adı olup, delice hareketleriyle meşhur olmuştu. 

behmân

(f. s.) : filân, filanca, (bkz. : bâhmân). 

behmâr

(f. zf.) : çok, ziyâde, fazla. 

behme

(a. i. c. : bühüm. bihâm; c. c. : bihâmât) : 1) kuzu. 2) oğlak. 3) buzağı. 4) keçi otu. (bkz. : bühme). 

behmen

(f. s.) : 1) zekî, anlayışlı, kavrayışlı. 2) tedbirli. 3) i. bot. Turpa benziyen ve "kavza kökü" denilen bir ot. 

behmen

(f. h. i.) : İran hükümdarlarından isfendiyâr'm oğlu Erdşîr'in lâkabı. 

behnân

(a. i.) : 1) güleç, güler yüzlü, iyi huylu ve dâima gülen adam. 2) erkek adı. 

behnane

(a. i.) : 1) güler yüzlü, iyi huylu ve dâima gülen kadın. 2) kadın adı. 

behnâne

(f. i.) : 1) maymun. 2) beyaz pide. [doğrusu pehnâne dir]. 

behne

(a. s.) : yumuşak [yer]. 

behneke

(a. s.) : şişmanca ve vücudu güzel kadın. 

behnes

(a. s.) : sakîl, kaba, çirkin [adam]. 

behr

(a. i.) : 1) uzaklık, mesafe. 2) felâket. 3) ümidin boşa çıkması. 

behrâ

(f. zf.) : onun için, ondan dolayı. 

behrâm

(f. i.) : 1) Merih yıldızı. 2) Acem pehlivanlarından birinin adı. 3) Iran hükümdarlarından birkaçının adı ki en meşhuru, yaban eşeği avına pek düşkün olan "Behrâm Gür" dur. 

behrâme

(f. i.) : 1) yeşil elbise. 2) (bkz. : behrâmec). 

behrâmec

(f. i.) : 1) her renkte olan leylâk çiçeği. 2) çiçeği kokulu olan bir cins söğüt ağacı. 

behrâmen

(f. i.) : 1) bir nevi kırmızı yakut. 2) ipekten dokunmuş güzel bir kumaş. 3) asfur çiçeği, kırmızı gül. 4) kadınların kullandıkları allık, kırmızı düzgün. 

behre

(f. i.) : hisse, pay, kısmet, nasip. 

behre-ber

(f. b. s.) : şerik, ortak. 

behre-berî

(f. b. i.) : şeriklik, ortaklık. 

behrec

(a. s.) : 1) faydasız, işe yaramaz şey. 2) arzuya bırakılmış şey, iş. 3) eksik veya ayarı bozuk para. 

behre-dâr

(f. b. s.) : behreli, hisseli, paylı, (bkz. : behre-mend). 

behre-dârî

(f. b. i.) : behrelilik, paylılık. 

behrek

(f. i.) : 1) çok çalışmadan dolayı el ve ayak derilerinin sertleşmesi. 2) yaralardan gelen irin. 

behrem

(a. i.) : asfur çiçeği, kırmızı gül. (bkz. : behrâmen). 

behreınân, behremen

(f. i.) : (bkz. : behrâmen 1) . 

behreme

(a. i.) : 1) çiçeğin göz alıcı güzelliği ve parlaklığı. 2) Hindlilerin ibâdeti. 3) saç ve sakalı kına ile boyama. 

behreme

(f. i.) : burgu, (bkz. : matkab, miskab). 

behre-mend

(f. b. s.) : behreli, hisseli, (bkz. : behre-dâr). 

behre-mendî

(f. b. i.) : behremendlik, behrelilik. 

behre-ver

(f. b. s.) : hisse ve nasîbini almış. 

behre-yâb

(f. b. s.) : hisse ve nasîbi olan. 

behs

(a. i.) : 1) neşe ve güleryüzle karşılama. 2) cür'et, yılmamazlık. 3) s. kahraman, yiğit [adam]. 

behsûs

(a. s.) : bir miktar, az şey. 

beht

(a. i.) : şaşkınlık, hayranlık. 

behte uğramak

şaşakalmak, donakalmak, (bkz. : mebhût olmak). 

behtere

(a. i.) : yalan söyleme. 

behûriyye-i halvetiyye

(a. b. i.) : Ramazâniyye-i Halvetiyye şubelerinden birini adı. [kurucusu : Şeyh Muhammed-ül-Behûrî-yür-Rûmî'dir. Edirneli olup Alî-ytir-Rûmî'den hilâfet almıştır, (d. : ? - ö. : 1039 (1629/1630]. 

behût

(a. i. c. : bühüt) : duyanları hayrete düşüren iftira, yalan. 

be-hükm

(a. zf.) : hükmünce, hükmiyle. 

behv

(f. i.) : 1) köşk. 2) sofa. 3) salon. 4) cumba. 5) çardak. 

behv, behve

(a. i.) : 1) misafir odas. 2) yer altında hayvan ağıllı. [bu iki mânâdaki "c. : ebhâ, bühüvv" gelir]. 3) geniş meydan, yer. 4) göğüsün içi, boğazdan mîdeye kadar olan aralık. 5) rahim ile mahrecinin arası. 

behz

(a. i.) : 1) şiddetle göğse vurma, ileri kakma. 2) Benû Selim kabîlesinden bir cemâat'in ismi.