âvâh, âveh

(f. e.) : 1) eyvah, yazık! 2) i. rızık, nasip. kısmet.

avâdî

(a. s. âcliye'nin c.) : zulmedenler, zâlimler.

avâid

(a. i. âide'nin c.) : iratlar, gelirler, (bkz. : aidat).

avâik

(a. i. âika'nın c.) : engeller, müşküller, zor işler.

a'vak

(a. i. avk'ın c.) : alıkoymalar, durdurmalar, vazgeçirmeler.

avâkıb

(a. i. âkıbet'in c.) : netîceler, sonuçlar, sonlar.

avâkıb-ı ahvâl

hallerin, durumların sonu.

avâkıb-ı hasene

iyi son nefesler. 

avâkıb-ı umûr

işlerin neticesi.

avâkıd

(a. i. âkid'in c.) : (bkz. : âkid).

avâkır

(a. i. âkıra'nın c.) : 1) kısırlar, verimsizler. 2) fakirler, yoksullar. 3) kudurmuşlar.

avâlim

(a. i. âlem'in c.) : dünyâlar.(bkz. : âlemin, âlemûn).

avâlim-i ulviyye

dünyâdan gayrı yüksek âlemler, (bkz. : melekût).

avâm

(a. i. âmm'ın c.) : herkes, kaba ve câhil halk, ayak takımı, (bkz. : âhad-i nâs).

a'vâm

(a. i. âm'in c.) : yıllar, seneler.

avâmil

(a. s. âmil'in c.) : 1) sebepler. 2) işliyenler. 3) gr. Arapçada kelime sonlarının okunuşuna tesir eden hususları anlatan gramer bahsi. 4) vâlile*.

avâm-firîb

(a. f. b. s.) : halkı avlayan, halkın hoşuna gidecek şekilde hareket eden, demagog.

avâm-pesend

(a. f. b. s.) : halkça beğenilecek şey.

avâm-pesendâne

(a. f. zf.) : ayak takımının beğeneceği bir tarzda, âdi ve kaba.

avân

(a. i.) : vakit, zaman.

avân-ı meftûniyyet

meftunluk anları.

a'vân

(a. s. avn'ın c.) : yardım edenler, yardakçılar.

avâr

(a. i.) : ayıp, kusur, fesat.

âvâre

(f. s.) : serseri, boş gezen, işsiz güçsüz, aylak.

âvâregi

(f. b. i.) : serserilik, aylaklık, işsiz güçsüzlük.

âvâre-ser

(f. b. s.) : başıboş.

avârız

(a. i. ârıza'nın c.) : 1) kazâlar, belâlar. 2) engeller, engebeler. 3) muvakkat vergi, [fevkalâde hallerde, bilhassa harb sebebiyle alınırdı].

avârız-ı dîvâniyye

Tanzîmât-ı Hayriyye'den önceki zamanlarda can kanun ve nizamlara göre alınan vergi ve resimler.

avârız-ı müktesebe

cehil, sarhoşluk, hezel, sefeh, hatâ, ikrah gibi insanın iptidâen dahli bulunan şeyler.

avârız-ı semâviyye

delilik, küçüklük, bunaklık, ölüm gibi kisbî ve ihtiyarî olmaksızın insana arız olan şeyler.

avârî

(a. i. âriyyet'in c.) : ödünç şeyler.

avârif

(a. s. arifin c.) : işten anlar olanlar, bilginler.

avâsıf

(a. i. âsıfa'nın c.) : sert, şiddetli rüzgârlar, fırtınalar.

avâsım

(a. i. âsıme'nin c.) : hudut şehirleri.

avâsîr

(a. i. âsûr'un c.) : tuzaklar.

avâtıf

(a. i. âtıfet'in c.) : karşılık beklemeden gösterilen sevgiler, iyilikseverlikler.

avâtık

(a. s. âtık'ın c.) : 1) hür olanlar. 2) ihtiyarlar. 3) i. genç kızlar. 4) i. yavru kuşlar.

av'ave

(a. i.) : havlama. 

av'ave-yi kilâb

köpeklerin havlaması.

avâz

(a. i.) : nefret.

âvâz

(f. i.) : ses, seda.

âvâz-ı ra'd ü sâika

gök gürültüsünün ve yıldırımın sesi.

a'vâz

(a. i. ivaz'ın c.) : bedeller, karşılıklar.

avaz avaz

(f. zf.) : bangır bangır.

âvâze

(f. i.) : 1) yüksek ses. 2) şöhret, ün.

avd

(a. i.) : geri gelme, dönme, lehine veya aleyhine dönme.

avdet

(a. i.) : geri gelme, dönme, dönüş.

avdetî

dönme [Yahudiden].

a'vec

(a. s.) : eğri büğrü.

a'ved

(a. s.) : daha veyâ en çok faydalı.

âven

(a. s.) : çok veyâ en sâkin.

âvend

kapkacak. 4) taht, yüksek mertebe. 5) satranç oyunu. 6) zf. evvel, önce, ilk.

âvendî

(f. i.) : şarap fıçısı, kabı.

avene

(a. s. avn'in c.) : yardakçılar, kafadarlar.

âveng

(f. i.) : hevenk, ipe geçirilmiş üzüm, kiraz ve benzerlerinin askısı.

âvengân

(f. s.) : 1) asılı, asılmış, sarkık. 2) i. çivi. 3) i. çengel.

aver

(a. i.) : bir gözü kör olma.

âver (-)

(f. s.) : getiren, taşıyan. Peyam-âver (Peygamber) : haber getiren.

a'ver

(a. s.) : bir gözü kör, tek gözlü, (bkz. : yek-çeşm).

âverd

(f. i.) : harp, cenk, savaş.

âverde

(f. s.) : naklolunmuş, getirilmiş.

âverd-gâh, âverd-geh

(f. b. i.) : savaş meydanı.

âverdîde

(f. s.) : hücum edilmiş, saldırılmış.

avez

(a. i.) : fakirlik, sıkıntı.

a'vez

(a. s.) : 1) anlaşılması güç şiir. 2) mânâsı anlaşılmaz [şey].

âvî, âviye

(a. s.) : uluyan, hırıldıyan.

âvîhte

(f. s.) : asılı, asılmış [şey].

âvîje

(f. s.) : 1) has, hâlis, sâf, temiz. 2) mec. şarap.

âvîjgân

(f. i. c.) : 7) mahremler, yakınlar. 2) s. gençler, güzeller.

âvîl

(a. i. avl'den.) : feryat, (bkz. : avle).

âvind

(f. s.) : evvel, önce, ilk. (bkz. : âvend6).

âvine

(a. i. evân'ın c.) : vakitler, zamanlar, çağlar.

âvineten

(a. zf.) : ara sıra, tesadüfen.

âvîşe, âvîşen

(f. i.) : 1) kekik otu. 2) sarılma, sıyırıp çıkma; saldırma, (bkz. : âvşin).

âvîz

(f. s.) : asılı bulunan, asılan.

âvîze

(f. i.) : mum, lâmba ve sâireyi taşıdığı halde tavana asılan billur veya mâdenden yapılmış süs.

âvîze-i gûş

küpe. (bkz. : mengûş).

âvizgin

(f. s.) : (asılgan, ilişkin) insana balta olan dilenci.

avk

(a. i. c. : a'vâk) : alıkoyma, durdurma, vazgeçirme, (bkz. : te'hîr).

avl

(a. i.) : feryat, acınma, sıkıntı sebebi.

avle

(a. i.) : feryat. (bkz. : avîl).

avm

(a. i.) : yüzme.

avn

(a. i. c. : a'vân) : 1) yardım. 2) s. yardım eden; yardakçı; kafadar.

avn-i Hakk

Allah yardımı.

avn-i İlâhî

Allah yardımı.

avnî

(a. s.) : 1) yardımla ilgili. 2) i. erkek adı.

ayniye

(o. i.) : Yeniçeriler tarafından ve daha sonra Sultan Mecit ve Sultan Aziz zamanlarında giyilen bir çeşit yağmurluk.

avrat

(a. i. avret'in c.) : kadınlar.

avret

(a. i.) : 1) insanın, gösterilmesi ayıp olan yeri. 2) kadın; zevce, avrat.

âvşin

(f. i.) : kekik otu. (bkz. : âvî-şen1) .

avvâc

(a. i.) : fildişi satıcısı veya işçisi.

avvâd

(a. i. ûd'dan.) : udcu; ud çalan.

avz

(a. i.) : 1) sığınma. 2) sığınak.

avzü bî-llâh

Allah'a sığınma.