âş

(f. i.) : 1) yemek, aş. 2) muharremde pişirilen aşure.

aşâ'

(a. i. c. : a'şiye) : akşam yemeği, (bkz. : ışâ").

a'şâ

(a. s.) : 1) gözleri dumanlı [adam]. 2) i. muhtelif asırlarda yaşamış birkaç Arap şâirinin adı.

a'şâb

(a. i. uşb'un c.) : taze otlar.

aşâir

(a. i. aşîret'in c.) : kabileler, oymaklar.

aşak

(a. i.) : sarmaşık.

âşâm

(f. i.) : yiyecek ye içecek.

âşâm (-)

(f. s.) : içen, içici. Mey' âşâm : şarap içen.

âşâmîdenî

(f. s.) : yenilebilen veya içilebilen.

a'şâr

(a. i. öşr'ün c.) : mahsullerden alınan onda birler.

a'şârî

(a. i.) : birin on cüze ve her cüzün yine ona bölünmesi kaidesine mensup, fr. systeme metrique.

aşâvet

(a. i.) : gündüz görüp gece görmeyen ve tavuk kar(ası denilen bir göz hastalığı.

aşâyâ

(a. i. : aşî'nin c.) : akşamlar.

aşer

(a. s. c. : aşerat) : on : 10

aşerat

(a. s. aşer'in c.) : on sayıları.

aşere

(a. s. aşer’in c.) : onlar [sayi]. aşere-i mübeşşere : cennetlik oldukları, sağlıklarında kendilerine Peygamberimiz tarafından müjdelenen on zat. [Hazret-i Ebû Bekir Bin Ebî Ku-hâfe; Hazret-i Ömer Bin-il-Hattâb; Hazret-i Osman Bin Affân; Hazret-i Alî Bin Ebî Tâlib; Hazret-i Tal-ha Bin Übeyd-illâh; Hazret-i Zübeyr Bin-il-Avvâm; Abdürrahman Bin Avf; Ebû Ubeyde Bin-İl-Cerrâh; Said Bin Zeyd; Sa'd Bin Ebî Vakkas].

aşevî

(a. s.) : akşama âit, akşam.

âş-hâne

(f. b. i.) : aşevi, mutfak.

âşık

(a. s. ışk’dan) : 1) birine, bir şeye tutkun, imre, emre. âşık-ı bîkarâr : kararsız âşık. âşık-ı dîdâr-i pâk : temiz yüzün âşıkı. 2) ed. evvelce ordularda, kışlalarda, köy odalarında ve mahalle kahvelerinde gerek kendinin, gerek başkalarının sözlerini sazla ve sözle dile getiren kimse; halk şâiri. 3) [cümledeki yerine göre] ahbap, hazret, ma'hut, seninki (müen "âşıka").

âşık-an

(a. s. f. âşık'ın c.) : âşıklar.

aşî

(a. s.) : 1) tavuk karasına tutulmuş. 2) i. akşam. 3) i. akşam yemeği.

âşî

(a. s.) : 1) akşam yemeği yiyen [kimse]. 2) gidip uzaklaşan [kimse], (müen. "âsiye").

aşib

(a. s.) : çok otlu.

aşîb

(a. s.) : bol otlu.

âşîhe

(f. i.) : kişneme, (bkz. : sahîl).

aşîk

(a. s) : fazla âşık.

âşikâr, âşikâre

(f. s.) : belli, açık, meydânda, (bkz. : ayân, celî, bâhir, hüveydâ) [doğrusu : âşkâr, âşkârâ, âşkâre dir].

âşinâ

(f. s.) : 1) bildik, tanıdık, (bkz. : ahbâb). 2) bilen, tanıyan [doğrusu âşnâ dır], âşinâ-yi hilkat : yaradılış âşinâsı.

âşîne

(f. i.) : yumurta, (bkz. : âs-tîne).

aşîr

(a. s.) : 1) ondabir. 2) i. samîmî dost ve arkadaş. 3) i. koca.

âşir

(a. s.) : 1) onuncu. 2) öşür toplayan.

aşirân

(f. i.) : müz. Hüseynî-aşîran perdesinin ve makamının isminin kısaltılmış şeklidir.

aşîran-pûselik

(f. b. i.) : müz. (bkz. : pûselik-aşîran).

aşîrân-zemzeme

(f. b. i.) : müz. Sâdullah Ağa'nın terkîbettigi bir makamdır. Makam, pûselik-aşîran mürekkebine, mi'de bir kürdî dörtlüsü ilâvesinden hâsıl olmuştur. Pûselik-aşîran gibi fa bakıyye diyezi ile donanır. Başkaca bir arızası yoktur. Inici'dir. Kürdî dörtlüsü'nün Hüseynî-âşîran şeddi ile aşîran perdesinde kalır. Güçlüler, aynen pûselik-aşîran makamında olduğu gibi hüseynî ve dügâh'dır.

âşiren

(a. zf.) : onuncu olarak.

aşîret

(a. i. c. : aşâir) : kabtle, oymak.

âşiyân , âşiyâne

(f. i.) : 1) kuş yuvası. 2) mesken, ev.

âşiyân-ı harâb

yıkık yuva.

âşiyân-ı mürg-i dil

gönül kuşunun yuvası.

âşiyân-sâz

(f. b. s.) : yuva yapan.

aşiyy

(a. i. c. aşâyâ) : günün batması, akşam, (bkz. : ibkâr).

aşiyye

(a. i.) : 1) akşam. 2) öğleden sonra.

aşk

(a. i.) : sevgi [aslı ışk dır ]. (bkz. : ışk).

aşk-ı fazl ü hakk

fazilet ve doğruluk aşkı, sevgisi.

aşkâr, aşkârâ, aşkâre

(f. s.) : (bkz. : aşikâr, aşikâre).

aşkar

(a. s.) : 1) koyu al. 2) kızıl saçlı adam. 3) doru at.

âş-kâre

(f. b. i.) : ahçı. (bkz. : aş-pez).

aşk-efzâ

(a. f. b. i.) : müz. kürdî makamının hüseynî aşîran mi perdesindeki şeddine H. Saadettin Arel tarafından verilmiş olan isimdir. Hiç bir arızası yoktur. Niseb-i şerîfe'si kürdî gibi 9 dur. Güçlüsü dügâh lâ perdesidir. [H. S. Arel'in : "âyîn-i şerîf-i devr-i revân" peşrevi, "fenâ-yı hayât" isimli parçası bu makama örnektir].

âşkû, aşkûb

(f. i.) : 1) tavan; tabaka; kat. 2) gökyüzü, felek.

âşnâ

(f. s.) : 1) (bkz. : âşinâ). 2) i. yüzücü. 3) i. yüzme.

âşnâb

(f. i.) : yüzücü.

âşnâ-ger

(f. b. s.) : yüzgeç, yüzücü. (bkz. : âşnâ-ver).

âşnâgerî

(f. b. i.) : yüzücülük, yüzme.

âşnâv

(f. i.) : (bkz. : âşnâb).

âşnâ-ver

(f. b. s.) : yüzgeç, yüzücü, (bkz. : âşnâ-ger).

aşnâyân

(f. b. i. âşnâyt' nin c.) : aşinalıklar, dostluklar, haberdarlıklar.

âşnâ-yî

(f. b. i.) : âşnalık, haberdardlık, dostluk.

âş-pez

(f. b. i.) : aşçı, ahçı. (bkz. : âş-kâre).

âş-pezî

(f. b. i.) : aşçılık, ahçılık.

aşr

(â. i.) : 1) on sayıdan birini alma, dokuza bir ilâve ile on etme. 2) dînî merasimde Kur'ân-ı Kerîm'den 10 âyet miktarı okunan kısım.

aşre

(a. s. c. : aşerat) : on sayısı.

aşş

(a. i.) : kuş yuvası, (bkz. : âsiyâne, lâne, vekr).

aşşâb

(a. i. aşşeb'den.) : nebatları,* bitkileri sıralamakla ve incelemekle uğraşan bilgin.

aşşâr

(a. i.) : vaktiyle a'şâr tahsildarlığı yapan kimse, öşürcü, ondalıkçı, (bkz. : muaşşir).

âştî

(f. i.) : sulh, barışıklık.

Âştî- hûre

(f. b. i.) : barış ziyafeti.

âştî-perver

(f. b. s.) : sulh taraflısı.

âştî-perver-âne

(f. b. zf.) : sulh taraflısına yakışacak surette.

âştî-perveri

(f. b. i.) : sulh tarafdarlığı.

âştî-sâz

(f. b. s.) : sulhseven, barışçı, barışseven, barışsever.

âştî-sâzî

(f. b. i.) : sulh severlik, barışseverlik.

âşûb

(f. i.) : 1) kargaşalık. 2) s. karıştırıcı.

âfûb-i gavga

kavga kargaşalığı.

âfûb-t restehîz ü kıyâmet

kıyamet kargaşalığı.

âşûb (-)

(f. s.) : karıştıran, karıştırıcı. Şehr-âşûb : şehri karıştıran, kargaşa çıkaran.

âşûb-engîz

(f. b. s.) : kargaşalığa sebebiyet veren.

âşûb-gâh, –geh

(f. b. i.) : karışıklık yeri, gürültülü yer.

âşûg

(f. s.) : ne idüğü belirsiz, yabancı, serseri; bilinmeyen, meçhul.

âşur, âşûrâ'

(a. i.) : Muharrem'in onuncu günü pişirilen buğday tatlısı, aşûre.

âşüfte

(f. s.) : çıldırırcasına seven, bu yüzden perişan bir halde, azgın ve baştan çıkmış deli gibi olan, iffetsiz kadın, aşifte. (bkz. : âlüfte).

âşüfte-dil

(f. b. s.) : gönlü perîşan olmuş.

âşüfte-dimâğ

(f. a. b. s.) : aklı perişan.

âşüfte-gî

(f. i.) : aşiftelik. (bkz. : âlüfte-gî).

aşvâ'

(a. i.) : gece, gözü görmeyen. [kadın, kız].

aşve

(a. i.) : 1) akşam karanlığı. 2) akşam yemeği.

aşy

(a. i.) : akşam yemeği.

aşyân

(a. s.) : akşam yemeği yiyen.