afaf, afâfet

(a. i.) : 1) afiflik, temizlik, temiz olma. 2) fenâlık tan, günah işlemeden kaçınma.

afâif

(a. i. afîfe'nin c.) : iffet sahibi, namuslu, şerefli kadınlar.

âfâk

(a. i. ufk'un c.) : ufuklar, gök kenarları, gökle yerin birleşir gibi göründüğü yerler, mec. görüş ve dönüş sınırları, [zıddı : enfüs],

âfâk - ı rûh

ruhun ufukları.

âfâk - gîr

(a. f. b. s.) : ufukları tutmuş, dünyâya, her tarafa yayılmış.

âfâkî

(a. s. c. : âfâkıyyât) : 1) havaî, dereden tepeden söz. 2) objektif, * nesnel. 3) Mekke'ye yalnız hac için giden veya Mekke'den ayrılan kimse, yabancı.

afa - llâhü anh

(a. cü.) : Allah onu affetsin.

afâret

(a. i.) : şeytanî, kötü, ifritçe 

afârît

(a. i. ifrît'in c.) : şeytanlar;

âfât

(a. i. âfet'in c.) : belâlar, musibetler.

âfât - ı semâviyye

semâ âfetleri. 

afen

(a. i.) : çürüme.

âfend

(f. i.) : kavga, dövüş, savaş ["âfendîden" masdarından].

âfendâk

(f. i.) : eleğimsağma [alâim - i semâ], al - yeşil kuşak, (bkz. : âdyende, kavs - i kuzah).

a'fer

(a. s.) : pek ak. (bkz. : ebyaz).

âferîde

(f. s. c. : âferîdegân) : yaratılmış, mahlûk, yaratık.

âferîde - gâr, âferîd - gâr

(f. b. s. i.) : yaratan, yaratıcı

âferîde - gârî aferîd - gârî

(f. b. i.) : Tanrılık.

âferîn

(f. i.) : beğenme, alkış, yaşa, varol, bravo.

âferîn (-)

(f. s.) : yaratan, yaratıcı, [yaratmak mânâsına gelen Farsça âferîden masdarından].

âferînende

(f. b. s.) : 1) yaratıcı 2) yaratan

âferîn - hân

(f. b. s.) : "aferin." diyen, (bkz. : şâbâş - hân, tahsîn - hân).

âferîniş

(f. i.) : 1) yaratma. 2) yaratılış ve bütün mahlûklar.

a'fet

(a. s.) : 1) solak. 2) pek akılsız [adam]. 3) en güç şey.

âfet

(a. i. c. : âfât) : 1) büyük felâket, belâ. (bkz. : adûd, 2) . 2) mec. çok güzel insan.

âfet - i cân

1) canın belâsı, can belâsı; 2) güzel, dilber.

âfet - i cân - ı cihân

cihanın canının belâsı.

âfet - i devrân

âşıkların güzeller için kullandıkları bir tâbir.

âfet - nümûn

(f. b. s.) : felâket, belâ gösteren.

âfet - resân

(a. b. s.) : belâ getiren, musibet eriştiren.

âfet - zede

(a. f. b. s.) : musibet görmüş, belâya uğramış, mahvolmuş.

âfetzede - gân

(a. f. âfetzede'nin c.) : belâya uğramışlar, mahvolmuşlar.

aff

(a. i.) : iffet, nâmus.

aff

(a. s. müen. "affe") : iffetli [kadın].

âfî

(a. s.) : 1) silen. 2) silinmiş. 3) affeden, bağışlayan. (bkz. : âmürz, âmürzâ). 4) af - fedilmnş, bağışlanmış. 5) yalvaran, [müen. afiye].

afîf

(a. s.) : iffetli, namuslu, temiz. [müen. afîfe].

afîf - âne

(a. f. zf.) : temiz olarak,

âfik

(a. s.) : yalancı.

afîk

(a. s.) : çok aptal.

âfil

(a. s. ufûl'den.) : 1) ufûl eden, gurûbeden, batan [Güneş, Yıldız), (bkz. : garib). 2) görünmez olan, kaybolan.

afir

(a. s.) : çok kötü niyetli.

âfiyet

(a. i.) : sağlık, esenlik. iâde - i âfiyet : hastalığı geçirme, ( bkz. : selâmet, sıhhat).

âfrâze

(f. i.) : 1) aydınlık, 2) ışık. 

âfrûşe

(f. i.) : un helvası, (bkz. : efrûşe).

âfrûza

(f. i.) : (bkz. : âfrâze).

afs

(a. i.) : 1) mazı denilen tâne. 2) kekre.

âf - tâb

(f. b. i.) : 1) Güneş, (bkz. : Hurşîd, Mihr, Şems). 2) Güneşin ışığı. 3) s. güzel [kadın]. 4) güzel yüz. (bkz. : mâh - cemâl). 5) şarap.

Âftâb - ı Kureyş, Âftâb - ı Kureyşi

Peygamber Efendimiz.

âf - tâbe

(f. i.) : 1) su kabı. (bkz. : âftâve). 2) Güneş biçiminde yapılan mücevher, (bkz. : âb - tâbe 2) .

âftâb - gerdan

(f. b. i.) : 1) Güneşten korunmak için giyilen başlık. 2) avcı kulübesi.

âftâb - gerdek

(f. b. i.) : 1) ayçiçeği. 2) kaya keleri.

âftâb - gerdiş

(f. b. i.) : 1) yeryüzü 2) s. dâima Güneş gören yer. 3) kaya keleri, (bkz. : âftâb - perest 1) .

âftâb - gir

(f. b. i.) : 1) şemsiye. 2) Güneşli yer.

âftâbî

(f. i.) : 1) tente, güneşlik, şemsiye. 2) s. Güneşe âit.

âftâb - iştihâr

(f. a. b. s.) : büyük ve pek meşhur adam.

âftâb - perest

(f. b. s.) : 1) Güneşe tapan. 2) i. nilüfer çiçeği. 3) i. ayçiçeği. 4) i. kaya keleri, (bkz. : âftâb - gerdiş).

âftâb - rû (y)

(f. b. s.) : 1) Güneş yüzlü, yüzü Güneş gibi parlak. 2) sevimli, dilber. 3) Güneşe karşı olan [yer].

aftâb - ruh

(f. b. s.) : Güneş yanaklı [güzel].

âftâb - süvâr

(f. b. s.) : sabahları erken kalkan, gün doğmadan uyanmak âdetinde bulunan [kimse],

âftâve

(f. i.) : su kabı, (bkz. : âftâbe).

âfûr

(a. i.) : belâ kasırgası.

afüvv

(a. s.) : merhametli, dâima affeden, suç bağışlayan [Allah].

afv

(a. i.) : 1) suçunu bağışlama. 2) özür dileme. 3) birini vazîfesinden uzaklaştırma.

afv an - il - cerâha

huk. bir kimsenin kendisini "kısas" veya "diyet" i gerektiren bir şekilde yaralıyan şahsa karşı mâlik olduğu "kısas" veya "diyet" veya "hükûmet - i adil" hakkında vazgeçmesi.

afv an - il - cinâye

huk. kendisine karşı kısası ve diyeti gerektiren bir cinayet işlenilen kimsenin veya bu hususta velîsinin kısas veya diyet hakkından vazgeçmesi.

afv an - il - kat'

huk. bir uzvu kesilmiş olan kimsenin bu sebeple mâlik olduğu kısas veya diyet hakkından vazgeçmesi.

afv an - il - kısas

huk. kendisine karşı cinayet işlenen kimsenin veya bu husustaki velîsinin kısas hakkından vazgeçmesi.

afv an - il - şecce

huk. baş veya yüz yaran suçlu üzerine lâzım gelen kısas veya diyet veya hükûmet - i adil hakkından başı yanlan kimsenin vazgeçmesi.