âb

(f. i.) : 1) su. (bkz. : mâ').

âb - ı âbistenî

1) gebeliğe sebebiyet veren su, menî; 2) nebatların yetişip büyümesine sebeb olan su ve yağmur.

âb - ı adâlet

doğruluğun feyz ve bereketi.

âb - ı ahmer

kırmızı su

âb-ı âteşîn

ateşli su

âb-ı âteş-mizâc

ateş mizaçlı su

âb-ı âteş-nâk

ateşli su

âb-ı âteş-nümâ

ateş gösteren su

âb-ı âteş-pâre

ateş parçası gibi su

âb-ı âteş-reng

ateş renkli su

âb-ı âteş-zây

ateş doğuran su

âb-ı âteş-zede

ateş vurmuş su

âb-ı âzer-sâ

ateş gibi su

âb-ı ergavânî

(erguvan rengindeki su) : 1) kırmızı şarap; 2) (haksızlığa uğrayanın döktüğü) göz yaşı.

âb - ı Âmû

Amuderyâ suyu.

âb - ı âşâmî

içilir su.

âb - ı bâde - reng

1) şarap rengindeki su; 2) kanlı göz yaşı.

âb - ı bârân

1) yağan su, yağmur; 2) yağmur suyu.

ab - ı beka, âb - ı câvid, âb - ı câvidân, âb - ı cevânî, âb - ı hayât, âb - ı hayvân, âb - ı hızır, âb - ı zinde - gânî, âb - ı zindegî

nerede olduğu bilinmeyen bir kaynağın, içen kimseye ebedî hayat veren efsânevî suyu, bengi su. (bkz. : mâ'-ül-hayât).

âb - ı beste

1) donmuş su, buz, dolu, çiy; 2) mec. billur, sırça; şişe.

âb - ı bün

çok zaman köhne ve içi boş ceviz ağaçlarının köklerinde bulunan zamka benzer bir nesne, ağaç karası.

âb - ı ciğer

1) ciğer suyu; 2) göz yaşı. 

âb - ı ciğer - hûn

(ciğeri kanayanın suyu) : kederden dökülen göz yaşı.

âb - ı çeşm

göz yaşı.

âb - ı dehân, âb - ı dehen

ağız suyu, salya.

âb - ı dendân

1) diş suyu, salya, tükürük; 2) tükürülüp atılmış şey; 3) dişin güzelliği.

âb - ı dîde

1) göz suyu, göz yaşı; 2) mütevâziyâne bakış.

âb - ı dîde - i câm

(bardağın, kadehin gözyaşı) : şarap.

âb - ı engûr

(üzüm suyu) : şıra, şarap.

âb - ı eyyam

(günlerin suyu = güzelliği.) : 1) güneş ışığı; 2) ay ışığı.

âb - ı füsürde

1) donmuş su, buz; dolu; kar; 2) pelte; 3) mec. kılıç, hançer; 4) billur şişe.

âb - ı gerdende

(dönen billur) : gök kubbesi.

âb - ı gûşt

et suyu.

âb - ı güşâde

(açılmış su) : sulandırılmış şarap, kötü şarap; beyaz şarap veya rakı.

âb - ı güvârâ

hazmı kolay, içimi güzel su.

âb - haclet

utanma teri.

âb - ı hârâbat

(harabelerin = meyhânelerin suyu) : şarap.

âb - ı haram

(yasak su) : şarap.

âb - ı hasret

kederden dökülen göz yaşı.

âb - ı hatır

(hatırın suyu = güzelliği.) : güzel muhayyile.

âb - ı hayât

(hayat suyu) : 1) içene ebedî hayat bağışlayan efsânevî su; 2) mec. çok tatlı ve hafif su.

âb - ı hayât - ı la'l

dudağın âb-ı hayâtı, dudağın cana can katıcı hassası.

âb - ı hayât - ı tesliyet

tesellî âb-ı hayâtı.

âb - ı hazân

(sonbahar suyu) : sonbahar yağmuru, [bitkilere ve insanların sıhhatine zararlıdır].

âb - ı hufte

(uyuyan su) : 1) durgun su; 2) donmuş su, buz; kar; dolu; kırağı; çiy, şebnem; 3) billur; 4) cam; 5) bardak; şişe; 6) kınında bulunan kılıç ve benzerleri.

âb - t hurdenî

içilir su, içme suyu.

âb - ı hûrşîd

(Güneşin suyu) : 1) güneş ışığı; 2) ebedî hayat veren su. (bkz. : âb - ı beka v. b.).

âb - ı huşk

(kuru su) : 1) billur; 2) cam; 3) cam veya billur bardak; 4) şişe.

âb - ı işret

(işret suyu) : şarap.

âb - ı kâr

(işin suyu) : işin parlak gidişi, başarı, refah.

âb - ı kebûd

(mâvi su) : Çin denizi. 

âb - kevser

1) Cennet’teki sulardan biri. 2) müz. adına anonim bir edvar - ı ilm - i mûsikide rastlanan makam.

âb - ı la’lî

1) lâl renkli su; 2) şarap; 3) göz yaşı.

âb - ı lûtf

(lûtfun suyu, yağmuru) : lûtufkârlık.

âb - ı meleh

çekirge suyu. (bkz. : âb - ı mürgan).

âb - ı Meryem

1) Meryem suyu, çeşmesi [Hz. Meryem'in doğruluğundan, namus ve iffetinden kinaye olarak]; 2) Hz. Meryem'in doğruluğu ve iffeti; 3) şıra; 4) şarap.

âb - ı meygûn

1) şarap renkli su; 2) şarap; 3) göz yaşı.

âb - muallâk

1) gök; 2) güzellerin çenesi.

âb - ı musaffâ

tasfiye edilmiş, temizlenmiş su, saf su.

âb - ı mün’akid

(donmuş su) : 1) buz; 2) kılıç,hançer; 3) şişe,billûr. (bkz. : âb - ı müncemid)

âb - ı müncemid

1) donmuş su; buz, kar, dolu, kırağı, çiy; 2) billûr; 3) cam; 4) billûr veyâ cam bardak veyâ şîşe; 5) kılıç; hançer, kama.

âb - ı mürde

donuk, akmayan su.

âb - ı mürgan

1) kuşların suyu. 2) [Y. W. Redhouse'a göre] Şiraz civârında bir suyun adı. 3) efsânevî bir çeşme olup; suyu nereye götürülürse götürülsün içinden sığırcık kuşları çıkar ve orada bulunan çekirgeleri yer. [Ferheng - i Ziyâ'ya göre : 1) Şiraz civarında bir gezinti yeridir ki, halk Recep ayında her salı günü eğlenmek için oraya gider; 2) Fars ile Irak arasında bulunan Semirem kasabasında bir pınardır ki bir yere çekirge musallat olduğu zaman o pınardan şişe içine biraz su alarak çekirgelerin bulunduğu yere götürürler, yolda birçok sığırcık kuşları şişeyi götüren kimsenin ardına düşer ve çekirgelerin üşüştükleri yere gelince sığırcıklar, çekirgelerin hepsini telef ederler].

ab - ı mürvârîd

1) inci suyu [aydınlıktan kinâye olarak]; 2) göze su inmek tâbir olunan bir hastalık.

âb - ı nâfi'

(faydalı su) : şarap, (bkz. : ebû nâfî').

âb - ı nâr

(ateşin suyu) : kırmızı şarap.

âb - ı nârdân

1) yabâni nar suyu; 2) kırmızı şarap; 3) kan; 4) göz yaşı.

âb - ı neşât

(neşe suyu) : menî, mezî.

âb - ı puhte

1) kaynamış su; 2) et suyu; 3) pelte.

âb - ı püşt

(bel suyu) : 1) menî, nutfe; 2) mundar ilik.

âb - ı rengîn

1) renkli su; 2) şarap, 3) göz yası.

âb - ı revân

1) akar su; 2) mec. hayat.

âb - ı rez, âb - ı rezân

(asma kütüğünün suyu) : şarap.

âb - ı rû (y)

1) yüzsuyu; 2) ırz, nâmus, şeref, haysiyet, (bkz. : tezellül).

âb - ı rûşen

1) yüzsuyu; 2) ırz, nâmus, şeref, haysiyet.

âb - ı sebük

(hafif su) : kolay hazmedilebilir şey.

âb - ı siyâh

1) siyah su; 2) tûfân; 3) şarap; 4) karasu illeti, glokom.

âb - ı surh

1) kırmızı su; 2) şarap. 

âb - ı sükûn

Îran'da yarı kurumuş büyük bir göl ve bu göle dökülen bir ırmağın adı.

âb - ı şakayık

1) şakayık suyu; 2) şarap; 3) göz yaşı.

âb - ı şeng

(bkz. : âbzen).

âb - ı şengerfî

1) al renkli su; 2) şarap; 3) göz yaşı.

âb - ı şîrîn

tatlı su, şerbet.

âb - ı şor

1) acı su. (bkz. : ücâc); 2) göz yaşı.

âb - ı tarab

1) inşirâh suyu; 2) şarap, süci.

âb - ı telh

1) [acı su] şarap; 2) göz yası.

âb - ı tîg

kılıcın suyu.

âb - ı yâkut

(yakut gibi su) : kırmızı şarap.

âb - ı yeh

1) eriyen buzun suyu; 2) buzlu su.

âb - ı zehre

1) safra suyu, safra; 2) şarap; 3) şafak ışığı.

âb - ı zer

1) altın suyu, ince toz hâlinde öğütülüp zamkla suda eritilmiş ve yaldızlama işlerinde kullanılmış olan altın varak; 2) safran suyu; 3) altın renkli şarap.

âb - ı zerd

1) sarı su; 2) kederden dökülen gözyaşı.

âb - ı zîr - i kah

1) farkına varılmadan sızan su; 2) gizli veya tanınmayan kabiliyet; 3) entrikacı, mürâî, saman altından su yürüten; 4) dolap, desîse, entrika.

âb - ı zülâl

1) berrak su; 2) billûr; 3) cam.

âb ü dâne

su ve ekmek (bkz. : kısmet, rızk).

ab ü kil

1) su ve kil ( =arz); 2) fam vücut.

âb ü tâb

güzellik, parlaklık, tazelik. 2) tarz, âdet, yol. 3) Ağustos ayı.

âb

(a. i.) : ayıb, nakîsa, kusur, (bkz. : ayb).

abâ

(a. i.) : 1) yünden yapılmış kaba kumaş, aba. 2) bu kumaştan yapılmış bol, geniş giyecek, [mec. dervişlik, şeyhlik]. (bkz. : Âl - i abâ).

âbâ

(a. i. eb' in c.) : 1) babalar. 2) gök küreleri, seyyareler, gezegenler.

âbâ - i kenîsâiyye

kilise ileri gelenleri.

âbâ - i ulviyye

yüksek babalar.

âbâ ve ecdâd

atalar, babalar ve dedeler.

a'bâ

(a. i. c.) : 1) yükler, ağırlıklar. 2) mes'ûliyetler, * sorumluluklar. 3) çift denk veyâ sandık.

ab'âb

(a. s.) : sözü karnından söyler gibi görünen [adam], fr. ventriloque.

âbâb

(a. i. ebb'in c.) : otu çok olan yerler, mer'alar, çayırlar.

ab'âbiyyet

(a. i.) : sözü karnından söylermiş gibi konuşabilme.

âbâd

(a. i. ebed'in c.) : sonsuz gelecek zamanlar. 

âbâd

(f. s.) : 1) mâmur, şen, bayındır. 2) f. e. çokluk bildirir. Şems - âbâd : güneşi bol olan yer. Feyz - âbâd : feyizle dolu olan yer.

â'bâd

(a. i. abd'in c.) : köleler, (bkz. : abîd, ibâd).

âbâdân

(f. s.) : şen, mâmur, bayındır.

âbâdânî

(f. i.) : mâmurluk, şenlik, bayındırlık, (bkz. : âbâdî1 umrân).

âbâdî

(f. i.) : 1) mâmurluk, bayındırlık, şenlik. 2) Hindin Devlet - âbâd şehrinde ipekten yapılma bir çeşit ince veya kalın yazı kâğıdı.

abâdile

(a. i. Abdullah'ın c.) : Abdullah adında olan kimseler. [Hz. Muhammed (Aleyhisselam) zamânında bu adda 220 kişi vardı], Harb - ül - Abâdile (Abdullah'lar harbi) : Abdullah adlı dört kumandanın bulunduğu harb.

âbâft

(f. i.) : gayet şık, sağlam ve kalın kumaş, (bkz. : âbeft).

âbâl

(a. i. İbil 'in c.) : develer.

âbâm

(f. i.) : 1) kule. 2) gübrelerini toplamak üzere güvercinler için yapılan kule. 3) burçlar mıntakasının bir işareti.

âbân

(f. i.) : 1) Güneşin akrep burcuna girdiği Güneş yılının sekizinci ayı. 2) Güneş ayının onuncu günü. 3) eski Acem (Îran, Fürs) an'anesine göre, Güneş yılının sekizinci ayında meydana gelen işlerin ilerlemesine vekil tâyin edildiği farz olunan bir meleğin adı.

âbân - gâh

(f. b. i.) : 1) Güneş yılının onuncu günü. 2) bu onuncu güne me'mur farzolunan meleğin adı. [eski Fürs inanışına göre c gün yağmur yağarsa erkeklere, yağmazsa kadınlara âit sanılır ve hangi sınıfa âit ise onlar suya girip yıkanırlar ve birbirleriyle su serpişip eğlenirlermiş].

abâ - pûş

(a. f. b. i.) : 1) aba giyen, derviş. 2) rind. 3) fakir.

âbâr

(a. i. bi'r'in c.) : su kuyuları.

âbâr

(f. i.) : hesap defteri.

âbâr - gîr

(f. b. s.) : hesap defterlerini tutan, muhasebeci, * sayman.

âbât

(a. i. ibt veya ıbıt'ın c.) : koltuk altları.

abb

(a. i.) : ışık. (bkz. : nûr, ziyâ').

abbâs

(a. i.) : 1) arslan. (bkz. : esed, gazanfer, şîr). 2) Peygamberimizin amcalarından, Mekke fethinde Müslüman olan zât.

Abbasî

(a. s. c. Abbâsiyân, Abbâsiyyûn) : 1) Hz. Abbâs'a mensûp olan. 2) i. Emevt - lerden sonra kurulan halîfelik (750 - 1258). 3) i. Îran şâhı Abbas tarafından çıkarılan para.

Abbâsiyân (f. i.); Abbâsiyyûn (a. i.)

(abbâsî'nin c.) : Abbâsî halîfeleri.

âb - bâz

(f. b. s.) : su cambazı.

âb - berîn

(f. b. i.) : nehir, ırmak ve çağlayan kenarlarında suyun şiddetle dökülmesinden meydana gelen içi oyulmuş kovuk.

âb - câme

(f. b. i.) : su kabı.

âb - çerâ

(f. b. i.) : kahvaltı.

âb - çîn

(f. b. i.) : ölü yıkayıcıya âit ve ölü kurulamaya yarayan peştamal, bez.

abd

(o. i. c. ibâd, â'bâd, abîd) : köle, kul. (bkz. : bende).

abd - i müşterâ

para ile satın alınmış köle.

abd - ül - kadir

1) Allah'ın kulu; 2) erkek adı.

abdâl

(a. i. bedîl'in c.) : (bkz. : ebdâl).

abdâlân

(f. i. abdâl'ın c.) : abdallar, [bunlar 7,40,70 olarak sayılır],

ab - dân

(f. b. i.) : 1) su kabı, kova. 2) sidik kavuğu, mesâne.

âb - dâr

(f. b. s.) : 1) sulu, taze. 2) parlak. 3) sağlam vücutlu. 4) nükteli. 5) zarif, güzel. 6) hoş. 7) i. su veren hizmetçi.

âb - dendân

(f. i.) : şaşkın, saf, bön; mağlûp, âciz [kimse].

âb - dest

(f. b. i.) : 1) namaz vesâire için din icâbına göre el, ağız (bkz. : mazmaza), burun (bkz. : istinşak), yüz; dirseklere kadar kolları ve aşıkkemiği üstüne kadar ayakları yıkama, kulaklara, boyuna ve başa meshetme (bkz. : vu - zû'). 2) el yıkama suyu. 3) gaita ve idrar çıkarma ameliyesi; gaita; idrar. 4) paylama, azarlama. [... ini almak, ... ini vermek fiilleriyle kullanılır].

âbdestân, âbdest - dân

(f. b. s.) : abdest, su ibriği.

abdest - hâne

(f. b. i.) : 1) aptesâne, ayak yolu, helâ. (bkz. : âb-rîz). 2) abdest alacak yer.

âbdestlik

(f. t. b. i.) : bir nevî kısa cübbe. 

âb - dih

(f. b. i.) : zariflik ve güzellik veren [süs].

abd - ül - lezîz

(a. b. i.) : Akdeniz bölgesinde ve Afrika'da yetişen bir ağacın dut kurusuna benzeyen yağlı ve tatlımsı bir meyvası. (bkz. : habb - ül - lezîz).

abede

(a. s. âbid'in c.) : ibâdet edenler, tapınanlar. abede - i esnâm, abede - i evsân : puta tapanlar.

âbeft

(f. i.) : (bkz. : âbâft).

âbek

(f. i.) : 1) sulu, su dolu olan şeyler. 2) cıva. (bkz. : zîbak). 3) kabarcık denilen sivilce, çıban.

â'bel

(a. s.) : 1) çok sert [taş]. 2) i. taşlık dağ.

âb - endâm

(f. b. i.) : güzel, tenâsüplü endam; güzellik.

âb - endâz

(f. b. i.) : su mühendisi.

Âber

(a. h. i.) : Nûh'un erkek torunu.

aberât

(a. i. abre'nin c.) : göz yaşları.

abes

(a. s.) : boş, saçma [şey]. Abesle iştigal etmek : boş şeylerle uğraşmak.

âb - gâh

(f. b. i.) : 1) su biriken yer, havuz. 2) anat. karnın, kaburga kemikleri kıkırdağı ve kısa kaburgalar altında olan nâhiyesi, boş böğür.

âb - gîne

(f. b. i.) : 1) billur. 2) şişe, sürâhi; kadeh. 3) ayna. 4) elmas. 5) kılıç; bıçak. 6) göz yaşı. 7) sevgilinin kalbi. 8) şarap.

âb - gîr

(f. b. i.) : 1) su biriken yer, havuz. 2) dokumacı fırçası.

âb - gûn

(f. b. s.) : 1) suya benzer. 2) mâvi renk. 3) i. gök. 4) parlak [kılıç v. b.]. 5) i. nişasta.

âb - gûn kafes

(f. b. i.) : gökyüzü. 

abher

(a. i.) : 1) nergis çiçeği. 2) yâsemin. 3) zerrin kadeh çiçeği. 4) dolu kap, dolu kadeh

abherî

(a. s.) : nergis gibi, nergisimsi.

âb - hest

(f. b. i.) : bozulmuş meyva [kavun, karpuz v. b.].

âb - hîz

(f. b. i.) : çok yükselen su dalgası.

âb - hûn, âb - hûst

(f. b. i.) : 1) ada. 2) sel suyunun oyduğu çukur, kovuk. 3) orman içinde bataklık. 4) çeşme; su yolu.

âb - hûr, âb - hûrd

(f. b. s.) : 1) su içmiş olan [kimse]. 2) i. su ve yemek. 3) i. günlük yiyecek. 4) i. nasip, kısmet. 5) i. kısa bir istirahat için durma. 6) i. içilecek su kabı. 7) i. içme suyu bulunan yer.

âb - hurde

(f. b. s.) : su içen.

âbık

(a. s.) : 1) sebepsiz olarak efendisinin yanından kaçan köle. 2) cıva. (bkz. : âbek, zîbak).

âbî

(a. s. ibâ'dan.) : çekinen, nazlanan, sakınan; tiksinen.

âbî

(f. i.) : 1) ayva. 2) s. suda yaşayan ve suda hâsıl olan. 3) s. açık mâvi.

âbid

(a. i. c. : evâbid) : mesel, yanıltmaç.

âbîd

(f. i.) : kıvılcım.

abîd

(a. i. abd'in c.) : kullar, köleler, (bkz. : a'bâd).

âbid

(a. s. ibâdet'den. c. : abede; müen. âbide) : ibâdet (kulluk) eden, tapınan (bkz. : zâhid).

âbid - âne

(a. f. zf.) : ibadet edene yakışacak bir surette, (bkz. : zâhidâne).

âbidât

(a. i. yanlış olarak âbide'nin c.) : anıtlar.

âbidât - ı İslâmiyye

İslâm medeniyeti anıtları.

âbidât - ı kadîme

ilk çağlardan kalma anıtlar.

âbide

(a. i. c. : evâbid) : [âbidât yanlıştır] : yâdigâr kalacak eser, anıt.

a’bide

(a. i. abd'in c.) : köleler.

âbidevî

(a. s.) : 1) âbide gibi, âbideyi andırır, * anıtsal. 2) çok büyük, fr. monu - mental. (bkz. : muazzam).

âbil

(a. s.) : 1) koyun, at ve deve gibi hayvanlara iyi bakan [adam]. 2) çayırda otlayarak suya muhtaç olmayan [hayvan].

âbile

(f. i.) : 1) sivilce, küçük çıban. 2) su kabarcığı.

âbile - i pistân

meme düğmesi, ucu.

âbile - i rûz

Güneş, (bkz. : Âftâb, Hurşîd, Mihr, Şems).

âbir

(a. s. ubûr'dan. c. ; âbirûn,âbirîn) : bir yerden geçen, geçici.

abîr

(a. i.) : bir ilâç terkibi, [bu terkip; beyaz sandal, sünbül kökü, kırmızı gül, turunç ve iğde çiçekleri, nârenç gibi güzel kokulu bâzı otlarla bir miktar doğulmuş miskten meydana gelirmiş].

Âbirîn, âbirûn

(a. s. âbir'in c.) : (bkz. : âbir).

âbis

(a. s.) : alaycı; saygısız. 

âbis

(a. s.) : asık suratlı, yüzü ekşi [kimse].

âbist

(f. s.) : gebe. (bkz. : âbistân, abiste, abisten).

âbistân

(f. s.) : 1) gizli, gizleme. 2) gebe.

âbiste

(f. s.) : 1) (bkz. : âyiştene). 2) gebe, hâmile.

âbisten

(f. s.) : 1) gebe. (bkz. : hâmile). 2) dişi.

âbisten - gâh

(f. b. i.) : 1) gebelik yeri, rahim, döl yatağı. 2) Dünyâ, âlem. 

âbistenî

(f. i.) : gebelik.

âbişhor

(f. i.) : 1) [hayvan ve insan] sulama yeri. 2) içme kabı. 3) günlük yiyecek. 4) dinlenmek için kısa bir duraklama.

âbişten - gâh

(f. b. i.) : 1) Gizli ver, gizlenecek yer. 2) aptesâns. (bkz. : âbist - gâh, âbişt - geh).

âbişt - gâh, âbist - geh

(f. b. i.) : 1) gizli yer, gizlenecek yer. 2) aptesâne.

âbiye

(a. s.) : yüzünü örtü ile örten utangaç kadın veyâ kız.

âbiye

(a. s. müen.) : güzel, zarif [kız].

âbkâme

(f. i.) : 1) Bağdat ve Anadolu'nun bâzı Doğu illerinde yapılan turşu ve salata nevinden bir katık. 2) ekşi hamurdan pişirilip sirkeye konulan ve turşu yerine kullanılan bir yiyecek; piyaz; salata.

âbkâr

(f. b. i.) : 1) sucu, saka. 2)sâki, kadeh sunucu. 3) şarap tüccarı. 4) şarap ayyaşı.

âbkarî

(a. s.) : büyük bir ustalıkla işlenmiş kumaşlara sıfat olarak : ince, çok güzel mânâsına gelen bu kelime, Yemen'in bir tarafında bulunan ve cinlerin oturduğu sanılan Abkar şehrinin adından alınmıştır.

âb - kend

(f. b. i.) : 1) dere, su geçidi. 2) havuz.

âb - keş

(f. b. s.) : 1) su çeken. 2) i. delikli kevgir. 3) i. sucu, saka. 4) i. saki, kadeh sunucu. 5) i. şarap tiryakisi.

âb - kûr

(f. b. i.) : lağım çukuru, pisliğin aktığı yol ve delik.

âblîse

(f. i.) : tarlayı tohumlayan, ekinci.

âblûc, âblûk

(f. i.) : "nöbet şekeri" denilen "nebat şekeri".

âb - nâk

(f. b. s.) : 1) sulu. 2) ıslak, nemli.

âb - nâme

(f. b. s.) : su münâsebetiyle yazılan şiir.

âbnûs

(f. i.) : abanoz denilen sert ve siyah bir ağaç.

abnûsî

(f. b. s.) : 1) abanoz; abanozdan yapılmış. 2) abanoz gibi [siyah]. 3) i. abanozcu.

âb - râh, âb - râhe

(f. b. i.) : su yolu, mecra, kanal.

âb - râne

(f. b. i.) : su yollarına ve borularına bakan mühendis, su mühendisi.

âbrâş

(a. s.) : 1) alacalı, benekli [at]. 2) beyaz ve kırmızı alaca renk. 3) vücûdunda sam lekesi bulunan [adam].

abre

(a. i. c. : aberât) : göz yaşı. (bkz. : âb - zîh2, dem').

âb - rîz

(f. b. i. ve s.) : 1) su akıtan, 2) aptesâne. 3) ibrik, çirkef çömleği, havruz, lazımlık.

âb - rûd

(f. b. i.) : sünbül; nilüfer.

absâl, âbsâlân

(f. i.) : bahçe, park, koru.

âb - süvâr

(f. b. s.) : 1) su yüzünde yüzen. 2) su yüzündeki kabarcık.

âb - süvârân

(f. b. i. c.) : suyun veyâ şarabın üzerindeki kabarcıklar.

âb - şâr

(f. b. i.) : su şarıltısı, şelâle.

âb - şîb

(f. b. i.) : dere gibi aşağı akan su, akıntı, akar su.

âb - şinâs

(f. b. i.) : 1) sudan anlayan . 2) su yolcu. 3) gemi kılavuzu.

abt

(a. i.) : 1) yalan. 2) şüphe uyandırıcı hareket.

âb - tâb

(f. b. i.) : (bkz. : âb ü tâb).

âb - tâbe

(f. b. i.) : 1) bahçıvan kovası, ibrik. 2) Güneş biçiminde yapılan mücevher, (bkz. : âftâbe 2) .

âbû

(f. i.) : nilüfer çiçeği.

abûs

(a. s. ubûset'den.) : somurtkan.

abûs - ül - vech

suratı asık, asık suratlı.

âb - vend

(f. b. i.) : su kabı, maşrapa, bardak.

âb - verz

(f. b. s.) : suda meşkeden, suda yüzen, yüzgeç.

âb - yâr

(f. b. s.) : 1) sulayan, sulayıcı. 2) mec feyizlendiren, bereketlendiren. 

âb - yârî

(f. b. i.) : 1) sulayıcılık. 2) mec. yardım.

âb - yârî - i himmet

himmet yardımı.

âbzen

(f. b. i.) : 1) küçük havuz. 2) banyo. (bkz. : âb - ı şeng).

âb - zih

(f. b. i.) : 1) su sızıntısı, su kaynağı. 2) gözyaşı, (bkz. : abre, dem').

âb - zürüft

(f. b. s.) : eskimiş, bozulmuş [kavun, karpuz gibi şeyler].