| |
PÎR MUHAMMED GENCEVÎ
Karabağ'da yetişen meşhur velîlerden. Karabağ'ın Gence şehrinden olup, evliyânın
büyüklerinden Şems-i Tebrîzî'nin torunlarındandır. On altıncı asırda yaşamıştır.
Tasavvufta zamânının meşhûr
velîlerinden Abdülgaffâr hazretlerinin ders ve sohbetlerinde yetişip kemâle
erdi. Menkıbeleri, adına yazılan Menâkıbnâme'de
toplanmıştır.
Tasavvufta hocası Şeyh Abdülgaffâr hazretlerine gitmesi şöyle olmuştur: Pîr
Muhammed Gencevî çocukluğunda bir gün çift sürmekle meşgûl olan kardeşine azık
götürmüştü. Yanına varıp azığı bıraktıktan sonra bambaşka bir hâle girip
kardeşinin yanından süratle kaçmaya başladı. Kardeşinin peşinden koşup
çağırmasına rağmen bir türlü dönmedi. Tâ babasının evine kadar koştu eve girip
babasını görünce orada da duramayıp kaçmaya başladı. Artık karşısına her kim
çıksa ondan kaçıyordu. Hiçbir yerde duramıyordu. Neden böyle kaçıyorsun diye
sorduklarında hiç cevap vermiyordu. Sonunda onu zamânın meşhûr velîlerinden Şeyh
Abdülgaffâr hazretlerinin huzûruna götürdüler. Bu zât ona; "İnsanlardan niçin
kaçıyorsun?" diye sorunca; "İnsanlar benim gözüme vahşî hayvanlar sûretinde
gözüküyor. Eğer kaçmasam rahat edemem. Mecbûren kaçıyorum" cevâbını verdi.
Bunun üzerine Şeyh
Abdülgaffâr hazretleri babasına; "Üzülme oğlunda korkulacak bir hal yoktur.
Allahü teâlâ oğlunun basîretini, kalp gözünü açmıştır. Her kime baksa onun ne
sıfatta olduğunu kalp gözüyle görür. İnsanların çoğu vahşî hayvan tabiatında
olduğundan onun gözüne o sûretde görünüyor. Bu sebeple o, insanlardan kaçıyor.
Bundan sonra bizim yanımızda dursun. İnşâallah kâmil bir zât olur." dedi. Babası
bu sözler üzerine onu Abdülgaffâr hazretlerinin yanında bıraktı. Epeyce zaman
onun hizmetinde kaldı. Derslerine ve sohbetlerine devâm edip, tasavvufta kemâle
erdi. Tasavvufta yetiştikten sonra hocasının izni ile babasının yanına döndü ve
evlendi.
Şeyh Abdülgaffâr
hazretlerinin âilesi bir gece yarısı; "Sizden sonra yerinizi hangi oğlunuza
bırakacaksınız?" dediler. "Oğullarımızın bizim yerimize geçme hakları yoktur.
Yerime Pîr Muhammed geçecek, ona bırakacağım." deyince, râzı olmadılar.
"Oğullarından birini elbette yerine bırakmalısın." dediler ve bu hususta ısrar
ettiler. Bunun üzerine; "Üç oğlumuz var. Üçü de yanımızda uyuyorlar. Pîr
Muhammed'in evi Çerkîs Nehrinin kenarında yarım günlük uzak yerdedir.
Oğullarımın her birini üçer kere ismiyle çağırayım. Hangisi uykudan uyanırsa
yerimi ona bırakayım. Eğer oğullarımdan hiçbiri uykudan uyanmazsa üç defâ daPîr
Muhammed'i çağırayım. Eğer üçüncü çağırışımda yarım günlük yoldan kalkıp gelirse
ve kapıdan içeri girip; "Buyurun!" der ise yerime, insanlara rehber olarak Pîr
Muhammed'i bırakacağım. Hak onun olduğuna senin de şüphen kalmasın." dedi. Buna
hanımı da râzı oldu. Bundan sonra oğullarının her birini üçer defâ isimleriyle
çağırdı. Hiçbiri uykudan uyanmadı. Daha sonra talebesi Pîr Muhammed'i iki defâ
çağırdı, üçüncü çağırışında kapıdan içeri girdi. "Niçin geç geldin?" deyince;
"Efendim birinci çağırışınızda çarığımı giydim. İkinci çağırışınızda yolu
katettim. Üçüncü çağırışınızda huzûrunuza girdim." dedi. Bundan sonra hanımına;
"Bunu kuluna Allahü teâlâ verir. Senin benim gayretimle olmaz. Bu iş nasîb
meselesidir." dedi.
Pîr Muhammed Gencevî bebek
iken, annesi abdestsiz emzirmek istese emmez ve babası böyle bir halde iken
yüzünden öpmek istese beşikte yüzünü çevirip o hâliyle öpmesine mâni olmaya
çalışırdı.
Hocası Şeyh Abdülgaffâr
hazretleri vefâtından önce hasta yatağında huzûrunda bulunup, hizmetlerini görür
iken vefâtının yaklaştığı bir sırada; "Sizden sonra kimin hizmetine girelim?"
diye sorunca, hocası; "Bizden sonra seccâdemiz, yerimiz senindir. İnsanları
irşâda, hak yolu anlatmaya sen müstehaksın. Kimseye ihtiyâcın yoktur. İnsanları
Allah'ın emirlerine çevir, onlara dîn-i İslâmı anlatıp rehberlik yap. Sen o
derecede kâmil biri olursun ki, ben kendi talebem için üzülmem. Fakat senin
Cennet'e giren talebenin derecesinin daha yüksek olmamasına üzülürüm." demiştir.
Maksudlu aşîretinden Mehmed adında bir kimse, Kazvin şehrine koyun satmaya
giderken, Pîr Muhammed hazretlerine gelip talebe olmak, bîat etmek istediğini
söyledi. "Bîat etmek herkesin kârı değildir. Var yoluna git. Şimdi bîat zamânı
değildir." dedi. Fakat o, ısrarla talebeliğe kabûl etmesini isteyerek; "Lutfedip
beni de talebelerinizin arasına alınız." dedi. Bu ısrarı ve şiddetli arzusu
üzerine kabûl etti ve; "Haramlardan dâimâ sakın ve ihtiyât üzere ol yoksa
pişmanlık çekersin." dedi. Bu kimse bîat edip talebesi olduktan sonra ticâret
için Kazvin şehrine gitmişti. Orada koyun satıp para kazanmıştı. Çarşıda
gezerken bâzı ahlâksız kadınlar yanına yaklaştığında hocası Pîr Muhammed
Gencevî'yi hatırladı. Hemen vücudu titremeye başladı. Böylece o kötü kadınlara
meyletmekten kurtuldu. Bir gün Pîr MuhammedGencevî, ikindi namazı sırasında
âdeti olmayan bir hareket yaptı. Namazdan sonra sebebini sorduklarında şöyle
dedi: "Bize talebe olan Mehmed, hayvan ticâreti için giderken bizden bîat
almıştı. Kazvin'de çarşıda gezerken yanına düşük kadınlar yaklaşıp meyletmek
isteyince vücûduna bir titreme geldi. Bugün ikindi vaktinde falan bağda
buluşalım diye bir kadınla anlaşmışlardı. Biz namazda iken kötü kadın bağın
içinden kendini gösterdi. Mehmed, bağın duvarından o tarafa atlarken beline
bastım. Düşüp, beli şiddetli derecede ağrıdı. Sonra o düşük kadına kızarak,
bağırıp çağırdı ve bırakıp gitti." dedi. Bu sözleri söyledikten sonra; "Bre hey
gâfil! Sana bîat verdikten sonra, senin günah işlemene mâni olmayan, mahşer
gününde seninle Cehennem'e gider." buyurdu.
Pîr Muhammed Gencevî
hazretlerinin memleketi, Karabağ'da Gence vilâyetidir. Burası yaz aylarında çok
sıcak olması sebebiyle yazın şehre üç günlük mesâfede bulunan yaylaya çıkardı.
Yaylada iken bir gün abdest alıyordu. Ayaklarını yıkadığı sırada âniden süratli
bir şeklide ayağını ileriye uzattı. Sanki bir şeye vurur gibiydi. Yüzünde de
kızgınlık belirtileri görüldü. Âdetiniz olmadığı halde ayağınızı neden böyle
uzattınız? diye sorduklarında, buyurdu ki: "Bizim falan talebemiz sâhilde pamuk
tarlasını sularken bir kimse yanına gelip; "Suyu ben tarlama bağlamıştım neden
suyumu kesip kendi tarlana akıtıyorsun? Beni de avâre bırakıp oyalıyorsun?"
deyince, bizim talebemiz dedi ki: "Suyun sizin tarlanıza aktığından benim
haberim yoktur. Ben suyu sahraya boşa akıyor zannettim. Al suyu sen tekrar
tarlana bağla." dedi. Fakat adam bu özrü kabûl etmedi. Kızgın bir halde yanına
yaklaşıp elindeki beli tam başına indirmek üzere iken, talebemiz Allahü teâlânın
izni ile bizden yardım istedi. O kadar korkup bizi öyle çağırdı ki, yüreğim
parçalandı. İşte o kimseye ayağımla vurarak ona mâni oldum. Ayağım başına değdi.
Başı iki ayağının arasından geçti. Artık o kimsenin sıhhate kavuşma ihtimâli
yoktur!" dedi. Sonra o kimsenin babasına haber yollayıp çağırttı. Babası
gelince; "Oğlun sâhilde gâyet hasta bir vaziyettedir. Kefen hazırlayıp oğlunun
yanına git. Ölünce onu defneyle." diye tenbih etti. Babası hemen söylenilen yere
koşup oğlunun yanına vardı. Varınca oğlunun öldüğünü gördü. Cenâzesini kaldırıp
defnettiler.
Daha sonra bu hâdiseye
şâhid olan talebeye nasıl olduğunu sorduklarında şöyle anlattı: "O kimse aşağıda
tarla suluyormuş. Ben onun tarla sulamakta olduğunu bilmiyordum. Su sahraya boş
akıyor diye kendi tarlama kestim. Ben pamuk tarlamı sularken, bir de baktım o
adam hiddetli bir halde yanıma geldi. "Neden benim suyumu kestin?" dedi. Ben
şaşırıp kusura bakma, suyun senin tarlana aktığını bilmiyordum. Boşa akıyor
zannediyordum. Özür dilerim. Şimdi buyur tekrar tarlana akıt." dedim. Fakat adam
bir türlü iknâ olmadı pür hiddet yanıma yaklaştı. Elindeki beli tepeme vurmak
için kaldırdı. Çâresiz kaldım hemen hocam Pîr Muhammed Gencevî hazretlerini
hatırladım. Allahü teâlânın izni ile imdâdıma yetişmesi için; "Yâ Şeyhim!" diye
imdâd isteyerek bağırdım. Bu sırada adamın elindeki bel yere düşüverdi. Başı iki
bacağı arasından geçip burun deliklerinden kan fışkırmaya başladı. Çevremizde
bulunan kimseleri yardıma çağırdım. Koşup başına toplandılar. "Sana ne oldu bu
yanındaki kimse mi seni bu hale soktu?" dediler. "Bu bana hiç vurmadı. Bana ne
oldu ise hocasından oldu. Ben ölürsem bu adamı sorguya çekmesinler suçu yok."
dedi. Oraya toplananlar da onun bu sözlerine şâhid oldular."
Talebelerinden Demirci Hasanlı aşîretinden Molla Muhammed bir gün evinde gusül
abdesti alıp, hocasının câmiine gitti. Bir müddet sonra Pîr Muhammed Gencevî
hazretleri mescide geldi. Talebelerine bakıp; "Ağzı kırık testi ile beyaz taş
üzerinde gusül abdesti alan kimse, koltuğunun altında yıkanmamış yer
bırakmışsın. Hemen git yıka gel!" buyurdu. Molla Muhammed bu sözü duyunca, kendi
kendine; "Ağzı kırık testi ile beyaz taş üzerinde gusül abdesti alan benim!
Hocam bu sözü benim için söyledi. Fakat bu kadar arkadaşım arasında kalkıp
gitmekten, hâlimi belli etmekten utanırım." diye düşünmeye başladı. Tam bu
sırada hocası Pîr Muhammed hazretleri ona hitap edip; "Molla Muhammed! Bizim
hizmetçiler oduna gidecekler, git onları gönderiver." dedi. Bunun üzerine Molla
Muhammed hemen kalkıp dışarı çıktı. Gidip gusül abdesti alırken kuru kalan
koltuğunun altını yıkayıp namaza yetişti.
O zamânın meşhûr
mürşidlerinden Şeyh Kubâd Şirvânî vefât edince, Şirvan'da bulunan talebelerinden
birkaçı toplanıp Pîr Muhammed Gencevî'ye gidip talebe olmayı kararlaştırdılar.
Aralarında tasavvufta yükselmiş keşif sâhibi kıymetli bir talebe de vardı. Ona;
"Sen de bizimle gel berâber gidelim." dediler. Kabûl edip; "Benim tasavvufta bir
müşkülüm vardır. Nice zâtlara arzettim hiçbirisi halledemedi. Şeyh Pîr Muhammed
Gencevî hazretleri bu müşkülümü halleder kanâatindeyim. Sizinle ben de gideyim."
dedi. Hep birlikte yola çıkıp bir namaz vakti Pîr Muhammed hazretlerinin
bulunduğu yere ulaştılar. O günlerde bahar mevsimi girmişti. Pîr Muhammed
hazretleri ve talebeleri yaylaya göç hazırlığı yapıyorlardı. Talebelerden
herbiri bir çuval un veya bir çuval pirinç yüklenip yaylaya taşıyordu. Pîr
Muhammed hazretleri de vazîfelendirdiği kâtibe kimin ne getirdiğini
yazdırıyordu. Bu telaşlı sırada Şirvan'dan gelen misâfirler arasındaki keşif
ehli talebe bir hû çekip kendinden geçti. Bir müddet kendinden geçmiş bir halde
kaldı. Ayılınca, arkadaşları; "Bu ne hal, sana ne oldu?" diye sordular. Bunun
üzerine, ben size bahsettiğim müşkülümü Pîr Muhammed hazretleri un ve pirinç
yükleri taşınırken halletti. "Şeyh Pîr Muhammed her kimi kabûl ederse, ben dahi
kabûl ederim. Kabûl etmediği kimseyi kabûl etmem." diye bir nidâ işittim. Bu
nidâyı işitince kendimden geçtim. Acabâ Şeyh hazretleri beni kabûl eder mi veya
red mi eder diye kendimden geçtim." dedi. Bu talebenin gözleri âmâ olduğu halde,
Pîr Muhammed hazretleri yanlarına yaklaşıp mescidin kapısına gelince, farkına
varıp yerde emekleyerek ayaklarına kapandı. "Allah rızâsı için beni talebeliğe
kabûl eyle!" diye yalvardı. Bunun üzerine Pîr Muhammed hazretleri; "Biz kabûl
ettik. Duâ ederiz ki Allahü teâlâ da kabûl buyursun." dedi.
Yine Şirvan'dan bir grup
derviş, Pîr Muhammed Gencevî hazretlerinin ziyâretine gelmişlerdi. Sohbet
sırasında kendi memleketlerinde bulunan bâzı zâtların velîlerden olup
olmadıklarını sordular. Bunlara cevâben; "Sorduğunuz zâtlardan Şeyh Emîr, Allahü
teâlânın velî kuludur. Velîler defterine kayıtlıdır. Muhammed aleyhisselâmın
meclis-i şerîfinde aşağı tarafta yeri vardır. Gelir oraya oturur. Şeyh Abdullah
ve Şeyh Akâsî evliyâ defterine dâhil değildirler. Fakat Allahü teâlânın, duâsı
makbûl kullarındandırlar." buyurdu.
Anadan doğma âmâ bir
kimse, Pîr Muhammed hazretlerine gelip yalvararak; "Dünyâyı aslâ görmemişim!
Bana bir duâ etseniz de gözlerim açılsa, dünyâyı seyretsem." dedi. Âmânın bu
yalvarışı üzerine ona duâ etti. "İnşâallahü teâlâ ölümün yaklaştığı sıralarda
gözlerin açılır." buyurdu. Daha sonra Pîr Muhammed hazretleri vefât etti. Duâ
alan âmâ kimse, âmâ olarak epey bir müddet daha yaşadı. Bir gün âniden gözleri
açılıverdi.Dostları onun gözlerinin açılmasına çok sevindiler. Bunun üzerine
gözleri açılan kimse; "Gözlerim açıldı ama ölümüm de yaklaştı! Zîrâ Pîr Muhammed
hazretleri hayatta iken gözlerimin açılması için ondan duâ istedim. Bana duâ
edip vefâtım yaklaştığı sırada gözlerimin açılacağını söylemişti. Elhamdülillah
o mübârek zâtın duâsı kabûl olunup gözlerim açıldı. Allahü teâlâ bilir, ölümüm
de yakındır." dedi. Gözleri açıldıktan birkaç gün sonra vefât etti.
Kara Kethudâ adında bir
zât bir gün Pîr Muhammed Gencevî hazretlerine; "Efendim bir kimse ne zaman
öleceğini bilip, helalleşse ve gücü yettiği kadar ölüme hazırlansa iyi değil
midir?" diye arzetti. Bu suâl üzerine; "İyidir." buyurunca; "Benim ne zaman
vefât edeceğimi lutfedip bildirseniz." dedi. Bunun üzerine; "Molla Âdil Paşa ile
Molla Pürkadem'den hangisi önce vefât ederse sen ölüm hazırlığını yap!Senin
ölümün bu iki ilim ehlinin ölümleri arasındadır." buyurdu. Bu kimse Pîr Muhammed
hazretlerinin vefâtından sonra yirmi beş sene daha yaşadı. Nihâyet işâret edilen
âlimlerden Molla Âdil Paşa vefât etti.Halk toplanıp cenâze namazını kıldılar.
Kara Kethudâ cemâat dağılmadan hepsiyle tek tek müsâfeha yapıp helalleşti ve
ağladı. Neden ağladığını sorduklarında; "Şeyh Pîr Muhammed Gencevî hazretleri
bana demişti ki: "Senin ölümün, Molla Âdil Paşa ile MollaPürkadem'in
vefâtlarının arasında olur!" Âdil Paşa vefât etti. Benim ölümüm de
yaklaşmıştır." dedi. Birkaç gün sonra da vefât etti.
İlim öğrenmekle meşgûl üç
talebe, Pîr Muhammed hazretlerini ziyâret için Gence şehrinden yola çıktılar.
Yolculukları sırasında içlerinden biri; "Eğer bu huzûruna gittiğimiz zât, mürşîd-i
kâmil ise kızını bana nikahlar." dedi. Bunun üzerine bir diğeri de; "Eğer
dediğin gibi bir zât ise, bize süt, pilav ve bal ikrâm eder." dedi. Üçüncü
arkadaşları da; "Mürşîd-i kâmil ise bizi Molla Feyzullah'ın evinde misâfir
eder." dedi. Onların geleceği gün Pîr Muhammed hazretleri; "Bugün misâfirler
gelse gerektir. Bir miktar süt hazırlayınız. dedi. Misâfir talebeler huzûruna
geldiklerinde; "Misâfirlere süt ve pilav pişirin yanında bal da hazırlayın."
dedi. Hazırlıklar yapıldıktan sonra büyük oğlu Velî Muhammed'e; "Pilavı
eniştenin önüne koy." diyerek, yolda, mürşid-i kâmil ise kızını bana verir diyen
talebeyi gösterdi. "Bal da getir." dedi ve sofrayı kurdurdu. Yemek yendikten
sonra, sohbete başlayıp bu talebelere; "Sizden biriniz bizi imtihan için şeyh
mürşid-i kâmil ise kızını bana versin der. Allahü teâlânın takdîri olmayan işi
insan yapmaya güç yetirebilir mi?" buyurdu. Biriniz de mürşid-i kâmil ise bize
süt, pilav ikrâm etsin ve bal da getirsin, der. Siz bir yere gelseniz, süt ve
bal bulunmasa mürşid-i kâmil olan kimsenin, mürşîd-i kâmil olmamasını mı
gerektirir. Bizi Molla Feyzullah'ın evinde misâfir etsin diyen talebeye de;
"Molla Feyzullah'ın birkaç kızı vardır. Bu vesîle ile o kızları görmek
istersin." buyurdu.Talebeler yanlış düşüncelerine ve davranışlarına çok pişman
olup ziyâdesiyle utandılar. Daha sonra ayrılıp gittiler.
Devrinin meşhûr âlimlerinden biri Pîr Muhammed hazretlerinin bâzan bilinmeyen
bir lisanla konuştuğunu duymuştu. Bu âlim bir yük kitabı yanına alıp, huzûruna
gitmişti. "Eğer bâzan konuştuğu lisan bu kitaplardan birinde bulunursa, ne âlâ
yoksa onu ateşte yakarım." dedi. Pîr Muhammed hazretlerine; "Siz bir lisan ile
konuşurmuşsunuz. Bu dil kitaplarda var mıdır?" deyince; "Vardır." cevâbını
verdi. Bunun üzerine kitapları getiren kimse, hizmetçisine bir sandık gösterip
bunu aç deyince, Pîr Muhammed hazretleri; "O sandıkta değil, öbür sandıktadır."
dedi. Gösterilen sandığı açtı. Aradıkları kitabı buldular. "Hangi sandıkta
olduğunu bildin. Hangi kitapta onu da bildir." diyerek gösterilen sandıktaki
kitapları birer birer göstererek bunda mı bunda mı diye sordu. Gösterdikçe "Onda
değil" dedi. Sonunda bir kitap çıkardı; "İşte o kitaptadır." deyince; "Peki
hangi sayfada onu da belirt." diyerek, sayfalarını çevirmeye başladı. İlerde
deyince, çevirmeye devâm etti. Açarken; "Bir yaprak daha çevir o sayfanın üst
yüzünde yazılıdır." dedi. İşâret ettiği sayfaya baktı. O sayfada şöyle
yazıyordu: "Gerçekte bir lisan vardır ki o lisan ne Arapça, ne Farsça, ne Türkçe
ve ne de Süryânî lisanlarındandır. Hiçbir dile uymaz. Fakat Allahü teâlâ o
lisanı bâzı kullarına bildirir." O âlim zât bu hâle şâhid olunca, Pîr Muhammed
hazretlerine büyük bir muhabbetle bağlandı.
Bulundukları memleketin ileri gelen bir âilesinin Beşâret Efendi adında bir
hizmetçileri vardı. Bu hizmetçi uzun zaman hizmetlerini gördükten sonra onu
serbest bıraktılar. Beşâret Efendi onlara; "Sakalım ağardı, ihtiyarladım. Bu âna
kadar bana İslâmiyetin şartlarından ve din bilgilerinden hiçbir şey
öğretmediniz. Namaz kılmayı da öğretmediniz. Şimdi ben ne yapayım." diye
üzüntüsünü dile getirince, ona; "Sen Şeyh Pîr Muhammed hazretlerinin hizmetine
git. Namaz kılmayı ve din bilgilerini onun hizmetinde öğrenirsin." dediler.
Bunun üzerine Pîr Muhammed hazretlerinin huzûruna gidip hâlini arzetti. "Kırâat
öğrenebilir misin?" deyince, buna gücüm yetmez, diye cevap verdi. Bunun üzerine
Şeyh hazretleri bir talebesine; "Namazın rekatlarını, adedini, her vakitte
sünnet ve farz kaçar rekat namaz kılındığını öğret. Kur'ân-ı kerîmi okumaya
kâdir olmayan ümmîler gibi bu da namazını kılsın." buyurdu. Bu ihtiyar; "Bana
bir hizmet emredin." diye arzedince de; "Bizi ziyârete gelen misâfirlerin abdest
sularını hazırlamayı sana vazîfe olarak verdik." dedi. Canla başla kabûl edip,
su lâzım oldukça bir ağacın iki ucuna bağladığı iki testi ile taşırdı. Bu
ihtiyâr hizmetçi, Şeyh hazretlerine derin bir muhabbetle dâimâ su çeker dururdu.
Bir defâsında Pîr Muhammed
hazretleri yaylaya çıkmıştı. Bu sırada Üçoğlan aşîretinden Üveys Ağa namında bir
kimse yanında bir grupla birlikte Şeyh hazretlerini ziyârete gitmek üzere yola
çıkmıştı. Yolda öğle namazının vakti girdiğinden namazı kıldılar. Bu arada Üveys
Ağa cemâatte bulunanlara Şeyhe ne hediye götürüyorsunuz? diye sordu. Herkes
birer birer hediyesini söyledi.Aralarında Genç Sofi denmekle meşhur biri daha
vardı. Ona sıra gelince; "Senin hediyen nedir?" diye sordu. "Benim kendi
tarafımdan hediyem yoktur. Lâkin Şeyh hazretlerininLenberân adındaki nâhiyede
bir talebesi var. Bu talebesi bahçesinde zerdali yetiştirir. Yetişen ilk
zerdalileri benimle Şeyh hazretlerine gönderdi. Ben de bu zerdalileri
götürüyorum." diye cevap verdi. Üveys Ağa sözü geçen hatırlı biriydi. "Baharın
ilk günlerinde zerdali yetişir mi? Aç bakayım." dedi. Genç Sofi; "Emânettir ben
açamam. İsterseniz siz kendiniz açın bakın." dedi. Üveys Ağa kabı açıp bakınca
zerdalileri gördü. Genç Sofiye, iki tâne zerdali ver yiyeyim." dedi. "Emânettir
veremem." deyince, Üveys Ağa iki tâne zerdali için Şeyh bize ne yapar diyerek
iki tâne alıp yedi.Sonra herkes atına binip yola koyuldu. Üveys Ağa atı üzerinde
bir düz yolda giderken atı sürçüp attan düştü ve sağ kolu kırıldı. Pîr Muhammed
hazretlerinin dergâhına yaklaştıkları sırada yaşlı hizmetçiBeşâret Efendi onları
karşılayıp herbirine hoş geldin diye müsâfeha yaptı. Üveys Ağanın sağ kolu
kırılmış olduğundan sol elini tutarak müsâfeha yaptı veÜveys Ağa özrümüz var
kusura bakma dedi. İhtiyar hizmetçi; "İki zerdali için kolunuzu niçin kırdınız?"
deyince, gelen misâfirler çok şaşırdılar. "Bu husûsun Şeyh hazretleri tarafından
keşfedileceğini beklerken, hizmetçisi keşfedip, durumu bildirdi." dediler.
İhtiyar hizmetçi Beşâret Efendi, hiçbir şey bilmediği halde, Pîr Muhammed
hazretlerine muhabbeti ve hizmeti sebebiyle kalp gözü açılmış, velîlik
derecesine yükselmişti.
Talebelerinden biri Berdağ kasabasında meyve yetiştirirdi. Meyveler
olgunlaşınca, hocasına götürmek istedi. Ancak hocasının yayladan dönüp
dönmediğini bilmiyordu. Bunu öğrenmek için yol üzerine çıktı ve atlı bir
kimsenin kendisine doğru geldiğini gördü. Yanına yaklaşınca, daha o sormadan;
"Şeyh hazretlerini sorarsan o, dün yayladan döndü." dedi. Bu haberi alınca,
alelacele dönüp bir heybeye kavun karpuz doldurup atına yükledi. Kendisi de ata
binip yola çıktı. Giderken kendisine şeyh hazretlerinin yayladan döndüğünü haber
veren atlıyı gördü. Elinde bir de silah görünce korktu. "Kaçsam zâten
kurtulamam." dedi. Doğruca yanına yaklaşıp selâm verdi.Selâmını alıp; "Ben de
Şeyh hazretlerinin bulunduğu yere gidiyorum. Berâber gidelim." dedi. Bunun
üzerine ister istemez onunla yola devâm etti. Kendisine yoldaş olan bu kimse;
"Heybende herhalde meyve var gibi. Bize bir kavun versen de yesek olmaz mı?"
dedi. O kimse; "Bunları Pîr Muhammed Gencevî hazretlerine götürüyorum. Vermek
için ondan izin almamız lâzımdır." dedi. "Eğer bedâva vermezsen borç olarak
ver." deyince, heybesinden bir kavun çıkarıp uzattı. Bunun üzerine; "Soyuver de
yiyelim." deyince, kavunu soyup dilimledi. O kimse de kavunu yedi. Berâberce
yola devâm ettiler. Hocasına kavun karpuz götüren talebeye yolun korkulu
yerlerinde yoldaşlık etti. Hocasının bulunduğu beldeye yaklaştıkları sırada yol
kenarında bir harman sâhibinin yanında durdular. Talebeye yoldaşlık eden atlı,
harman sâhibine yaklaşıp;
"Şu sûfîden bir kavun
ödünç aldım. Bana bir kavun verin de bunun kavununu ödeyeyim." dedi. Harman
sâhibi yemin ederek; "Bizim kavunumuz yoktur." dedi. Harman sâhibine; "Bu
samanın içinde kavun bulursak bizim olsun mu?" dedi. "Kavun değil altın bulsanız
sizin olsun." deyince, saman yığınının bir yerini mızrakla gösterip burada kavun
var çıkarıp bize ver!" dedi. Harman sâhibi merakla işâret ettiği yeri karıştırıp
saman yığınının içinden iki kavun çıktığını gördü. Buna çok şaşırdı. Çünkü oraya
kavun koymamıştı. Kavunları alıp ona verdi. Hocasına kavun karpuz götürmekte
olan talebe de çok şaşırmıştı. Çünkü saman yığınının arasından çıkan kavunlar
ödünç verdiği kavunun aynısı idi. Kavunlardan birini alıp borç aldığı kavunun
yerine verdi. Diğerini de kesmesini söyledi. Borç verdiği kavunu alıp heybesine
koydu. Diğerini de kesti. Harman sâhibi ile birlikte yerlerken birara kavunun
çekirdeklerini bir kenara dökmek için bir tarafa eğildi. Sonra doğrulup,
baktığında kendisine yol arkadaşlığı eden kimse bir anda gözden kaybolmuştu,
orada yoktu. Bunun üzerine kalkıp hayret içinde yoluna devâm etti. Yolda öğle
namazı vakti girdi. Bir yerde durdu ve durduğu yerde akar su kaynağı gördü. Bu
sudan abdest aldı. Namaza duracağı sırada suyun başında Pîr Muhammed Gencevî'nin
durduğunu gördü. Yanına yaklaştı bu sefer başka bir kimse şeklinde gördü. Bu
kimse; "Şeyhin köyünde şimdi ezân okunur acele git! İnşâallah cemâate
yetişirsin." dedi. Bunun üzerine hemen yürüdü. Cemâate yetişip cemâatle namaz
kıldı. Namazdan sonra bekledi. Bu sırada hocası Pîr Muhammed hazretleri; "Dağdan
gelen sûfiyi çağırın gelsin!" buyurdu. Gelip huzûruna oturunca; "Bugün başından
geçen hâdiseleri bu cemâate anlat." dedi. O da başından geçen hâdiseleri tek tek
anlattı. Cemâat de hayretle dinledi.
Maksudlu aşîretinden Akkaşoğlu Hüseyin Ağa adında biri vardı. Bu şahsın bir
kızı, Pîr Muhammed Gencevî hazretlerinin oğlu Habîb Muhammed ile nişanlanmıştı.
Fakat kız nişanlı iken öldü. Bunun üzerine kızın babası pek ziyâde üzüldü. Şeyh
hazretleri ona tâziye için gittiğinde, Akkaşoğlu Hüseyin Ağa ağlayıp; "Dünyâda
sizinle akrabâlık kurmuştuk, nasîb olmadı. Bu akrabâlık sebebiyle âhirette size
yakın olmayı ümid ediyorduk. Ancak buna sebeb olacak kızımız vefât etti. Bundan
dolayı üzüntümüz pek ziyâdedir." dedi. Pîr Muhammed Gencevî hazretleri;
"Yakınlığımız kesilmez, elem çekme. Zîrâ şu anda sizin hanımınız hâmiledir.
Henüz kendisinin de haberi yok. Bir kız çocuğunuz dünyâya gelir. O zaman biz ve
siz dünyâdan göçeriz. Bu kızınız yetişip büyür. Oğlum Habîb Muhammed'le Allahü
teâlânın izni ile evlenirler ve böylece akrabâlığımız devâm eder." dedi. Sonra
Hüseyin Ağanın bir kızı dünyâya geldi. Şeyh hazretlerinin ve Hüseyin Ağanın
vefâtından sonra bu kız ile Şeyh hazretlerinin oğlu Habîb Muhammed evlendi.
Pîr Muhammed Gencevî
hazretlerinin Yassıboğa denmekle meşhur bir öküzü vardı. Yaylaya çıktıkları
zaman Şeyh hazretlerinin komşuları Nahcivan tuzlasından tuz getirmeye
gittiklerinde, Şeyh hazretleri Yassıboğa'yı da tuz yüklenmesi için gönderirdi.
Bir defâsında tuz getirdikten sonraŞeyh hazretleri mescidden evine giderken,
Yassıboğa karşısına çıktı. Ayaklarını yerlere sürerek bir müddet Şeyh
hazretlerinin önünde durdu. Bunun üzerine; "Yassıboğa, lisân-ı hâl ile bize
şikâyette bulunuyor. Allahü teâlâ size bu kadar nîmet ve izzet vermiştir ki
hiçbir şeye ihtiyâcınız yoktur. Beni tuz getirmeye göndermesen olmaz mıydı?
Sırtım ve ayaklarım çok ağrıdı." diyor." buyurdu.Sonra da;"Bundan sonra bu
boğaya kimse yük yüklemesin. Çifte de koşulmasın, serbest bırakılsın. Evlâdıma
vasiyet ederim ki, tuz getirmeye öküz götürmesinler. Tuz lâzım oldukça satın
alsınlar." Bu tenbihinden sonra Yassıboğa serbest bırakıldı. Epey bir zaman
sonra Merdekird köyü halkından bir kimse, çift sürerken Yassıboğa dolaşa dolaşa
yanına yaklaşmıştı. Çiftçi Yassıboğa'yı yakalayıp çifte koştu. İkindi vaktine
kadar çift sürdürdü. Sonra da salıverdi. Yassıboğa oradan kurtulunca, koşarak
Şeyh hazretlerinin bulunduğu yere geldi. Bu sırada çift süren köylünün eli ayağı
tutmaz oldu ve yığılıp kaldı. Yakınında çift süren çiftçiler hadi gel artık köye
dönelim diye çağırdıklarında; "Elim ayağım felç oldu. Hâlim perişandır." dedi.
Çiftçiler bu sözü üzerine başına toplandılar. "Daha şimdi çift sürüyordun sana
ne oldu?" dediklerinde; "Şeyhin köyü tarafından bir semiz öküz geldi. Bu öküzü
tutup çifte koştum. Bir müddet çift sürdüm sonra da salıverdim. O anda
birdenbire elim ayağım tutmaz oldu." dedi. Bu sözleri dinleyen çiftçiler
arasından biri; "Herhalde Şeyh hazretlerinin serbest bıraktığı öküzü çifte
koşmuşsun. Bu sebeple başına belâ gelmiş!" dedi. Bu sırada Pîr Muhammed Gencevî
hazretleri de mescidde ikindi namazını kıldıktan sonra, mescidin kapısında
durdu. Bir de baktılar ki Yassıboğa koşarak ona doğru geldi. Bunun üzerine orada
bulunanlara; "Yassıboğa'nın şikâyeti vardır! Çifte koşmuşlar gibi!" dedi.
Eli ayağı tutmaz olan
çiftçi ise durumun farkına varıp yanına bir mikdar hediye alarak; "Beni Şeyh
hazretlerinin huzûruna götürünüz." dedi. Akrabâları ısrarı üzerine onu Şeyh
hazretlerinin huzûruna getirdiler. Özür dileyip affetmesini ve duâsını istedi.
Şeyh hazretleri affedip hayır duâ etti ve o anda çiftçinin eli ayağı tutmaya
başlayıp eski hâline döndü. Kalkıp yürüyerek köyüne gitti.
Pîr Muhammed Gencevî
hazretlerinin bir köpeği vardı. Evinin yanında belde halkı toplandığı zaman
aralarında cünüp bir kimse bulunsa, köpek o kimsenin elbisesinin eteğinden tutup
çekerek kalabalık arasından çıkarırdı. Bir kimse, cezâyı gerektiren günah
işlese, o kimsenin de elbisesinden tutup yavaş yavaş çekerdi. Haram olan bir
yiyecek önüne atılsa asla yemezdi. Şeyh hazretleri bir düğüne dâvet edilmişti.
Dâvetli olarak gittiği köye köpeği de peşinden gitti. Düğün yemeği dağıtılacağı
sırada Şeyh hazretlerinin talebelerinden bâzıları düğün yemeğinden bir mikdâr
köpeğin önüne atılmasını söylediler. Önüne attıklarında yemediğini gördüler.
Sebebini sorunca, talebeler bu köpek haram karışmış şeyleri yemiyor, seçiyor
dediler. Bunun üzerine yiyeceği helaldan olduğunu iyi bildikleri bir komşudan
ekmek isteyip önüne attılar; köpek bu ekmeği yedi. Aynı ekmekten bir kısmının
içine düğün pilavı koyup attılar. Köpek ekmeğin arasındaki düğün pilavını
ayaklarıyla ayırıp ekmeği yedi.
Bir defâsında kendisinin
de sonradan defnedildiği mezarlığın duvarını yaptırmak için halkı
çalıştırıyordu. Halk, taş taşıyordu. Bu sırada biri huzûruna gelip; "Oğluma
falan kimsenin kızını almak için hazırlık yaptım. Bir hayır duâ ediniz de,
Allahü teâlâ hakkımızda hayırlı eylesin." dedi. Bu adama; "O kimsenin kızının
senin oğlunla evlenmesi takdir edilmemiştir. Senin oğlunun evlenmesi takdir
edilen kadının kocası şu cemâatin arasında taş taşıyor." buyurdu. Bunun üzerine
o kimse hazırlığından ve teşebbüsünden vazgeçti. Birkaç gün sonra cemâat
arasından bahsedilen kimse vefât etti. Daha sonra da dul kalan hanımı ile duâ
için gelen kimsenin oğlu evlendi.
Erzurumlu MollaAli adında bir zâtın babası Şeyh hazretlerinin talebelerindendi.
Molla Ali babasından naklen şöyle anlatmıştır: "Bir gece Şeyh hazretleri
dergâhında otururken dervişlerden biri çırayı düzeltirken söndürdü. Derviş çok
mahcûb oldu. Çırayı yeniden yakmak için odadan çıktı. Dergâh karanlık içinde
kaldı. Bu sırada Pîr Muhammed hazretleri mübârek elini yukarı kaldırdı. Beş
parmağının herbirinden çıra gibi ışık yayılmaya başladı. Dergâh aydınlandı. Çıra
yakılıp getirilince, elini indirdi."
Yine MollaAli babasından
naklen şöyle anlatmıştır: "Eshâb-ı kirâm düşmanlarından bir grup, Şâh Tahmasb'ın
yanında Pîr Muhammed hazretlerinin aleyhinde konuşarak çok şeyler söylediler."
Karabağ'da bir sünnî kimse çıkmış o bölgenin halkı hediyelerini hep ona
veriyorlar. Şeyh Sâfî evlâdına hediye gelmez oldu." dediler. Bunun üzerine Şâh
Tahmasb, Şeyh hazretlerini yanına getirmek için adamlarından bâzılarını
görevlendirdi. Pîr Muhammed hazretleri kerâmetiyle bu kararı keşfedip; "Şâh
Tahmasb bizi huzûruna götürmek için adam tâyin etti." dedi.Sonra bâzı
dostlarıyla istişâre edip, onun adamları gelmeden önce kendisi gitmeye karar
verdi. Talebelerinden bâzılarını da yanına alıp Kazvin şehrine gitti. Şahın
ordusunda Şeyh hazretlerini seven Ehl-i sünnet îtikâdında meşhur bir kimse
vardı. Şeyh hazretleri Kazvin'e varınca, bu kimsenin çadırında misâfir oldu. Bu
sırada şâhın onu getirmek için vazîfelendirdiği kimseler hazırlık yapıyor,
atlarını nallatıyorlardı. Misâfir olduğu kimse o askerlere haber yollayıp;
"Gitmenize lüzum yok. Şeyh hazretleri kendisi geldi." dedi. Gelip görüştüler ve
onun bulunduğu çadırda misâfir kalmasına râzı oldular. Ertesi gün de Şah'a
götürmek üzere bulunduğu çadırdan aldılar. Yolda giderken gören azılı
düşmanlardan biri; "Şimdi Şah emreder ben de senin derini yüzerim, çarık yapıp
ayağıma giyerim!" dedi. Pîr Muhammed hazretleri bu azılı düşmana cevap olarak; "Allahü
teâlânın dediği olur. Senin dediğin olmaz." buyurdu. Şah Tahmasb'ın yanına
varınca, Şah adamlarına; "Doğurması yaklaşmış olan bir ineği bulup buraya
getirin." dedi. İneği bulup getirdiler. Şah, önlerinde duran ineği göstererek,
Şeyh hazretlerine; "Bu ineğin buzağısı erkek mi dişi midir?Alâmeti nedir?" diye
sordu. Pîr Muhammed hazretleri ineğe bakıp; "Allahü teâlâ bilir ki, bu ineğin
buzağısı erkektir. Rengi siyah ve kuyruğunun ucu beyazdır." dedi. Şah Tahmasb
adamlarına emredip; "Bu ineği boğazlayın ve karnından çıkan yavrusunu perdesi
ile yanıma getirin." dedi. Hemen ineği götürüp boğazladılar ve buzağıyı
yavruluğundan çıkarmadan getirdiler. Önünde buzağıyı yavruluktan çıkardılar.
Baktı ki buzağı erkek, rengi siyah ve kuyruğunun ucu da beyaz. Aynen Pîr
Muhammed hazretlerinin târif ettiği gibi.
Şah Tahmasb bu hâdiseye
şaşırıp, ikinci bir plân kurdu. Şeyh hazretlerine ve talebelerine belli etmeden
zehirli şerbet vermelerini emretti. Adamlarına; "Bakalım zehirlenecekler mi?"
dedi. Şahın adamları, Şeyh hazretlerine ve talebelerine içine zehir kattıkları
şerbeti içirdiler. Sonra daŞahın yanından çıkardılar. Şeyh hazretleri oradan
ayrılınca, talebelerine; "Bize içirdikleri şerbet zehirli idi." dedi. Daha sonra
tenha bir evde toplanıp; "Lâ ilâhe illallah." diyerek zikre başladılar. O kadar
zikrettiler ki, hepsi çok terledi ve içtikleri şerbetteki zehiri ter ile
vücutlarından dışarı attılar. Hiçbirine bir zarar olmadı. Şâhın adamları kin
içinde Şâha; "Bunları katletmek lâzımdır." dediler. Şah Tahmasb; "Biz onların
hepsine zehir içirdik; eğer öldüler ise ne âlâ! Yok zehir tesir etmedi ve
ölmediler ise onları öldürmek insafa sığmaz." dedi. Sonra bulundukları yere adam
gönderip durumlarını öğrenmek istedi. Hiçbirine bir zarar gelmediğini haber
aldı. Bunun üzerine Pîr Muhammed hazretlerini yanına çağırıp; "Haydi evinize
dönünüz. Benim vilâyetimde ne işlersen işle. Kimse seni incitmesin. Zîrâ senin
velî olduğunda şüphem kalmadı." dedi."
Şeyh hazretleri
buyurmuştur ki: "Hind beldesinde bir talebem vardır. Beni görmemiştir. Ama onu
tasavvufta yetiştirip kâmil ve mükemmil yetişmiş ve yetiştirebilen hâle
getirdik. O bulunduğu diyârın halkını irşâd etmektedir. Kâmil ve yetişmiş olan
mürşid o kimsedir ki, iki talebesinden biri doğuda biri de batıda olsa ve ikisi
aynı anda vefât etmek üzere olsa, her ikisinin de başında bulunup îmânlarını
şeytanın vesvesesinden muhâfaza eder."
KERÂMET ve MENKÎBELERİ
HER VARLIK TESBÎH EDER
Eriş şehrinden Molla Bâbâ
adında biri, Pîr Muhammed Gencevî hazretlerine talebe olmuş ve hizmetinde
bulunmuştu. Bu kimse şöyle anlattı: "Bir defâsında Şeyh hazretleriyle bir yere
gidiyorduk. Hocam at üzerindeydi. Ben de yanında yaya yürüyordum. Giderken yol
üzerinde bir kuş ölüsü gördük. Hocam bana; "Şu kuşcağızı bana ver." dedi. Ben de
alıp verdim. Bir müddet elinde tuttu. Sonra kuşcağız canlandı ve uçup gitti.
Bunun üzerine dedim ki: "Efendim, Îsâ aleyhisselâm duâ edince, ölü dirilirmiş.
Elhamdülillah sizin nefesiniz ile de bu kuşun dirildiğini gözümüzle gördük."
dedim. Bunun üzerine buyurdu ki: "Kuşcağız ölmemişti. Fakat tesbihini yâni
Allahü teâlâyı zikrederken söylediği şeyi unutup onu düşünürken kendini
kaybetmiş. Tesbihini hatırlattım. Aklı başına geldi ve toparlanıp uçtu gitti.
Her varlığın kendi lisânına göre tesbihi vardır. Allahü teâlânın velî kulları ve
mürşid-i kâmiller bunu bilirler. Bir senede gökten kaç damla yağmur düşeceğini
ve yerden ne kadar ot biteceğini Allahü teâlâ mürşid-i kâmillere bildirir."
İLİM PERDE İMİŞ
O devrin
büyük âlimlerinden bir zât, Pîr Muhammed hazretlerini ziyârete gitmişti. Bu âlim
ziyârete giderken, kendi kendine; "Eğer bu zât mürşid-i kâmil ise bana Peygamber
efendimizin nübüvvet mührünü göstersin." diye düşünür. Huzûruna varınca, Pîr
Muhammed hazretleri bu âlime; "Bir vâz ve nasîhat yap da halk dinlesin." dedi. O
da kabûl edip halka bir vâz yaptı. Fakat halk onun vâz ve nasîhatlarından hiç
etkilenmedi. Bu âlim, Pîr Muhammed hazretlerine; "Bir vâz da siz yapınız, biz
dinleyelim." dedi. Bunun üzerine sohbete başladı. O âlimin anlattığı şeylerin
aynısını söyledi. Halka fevkalâde tesir etti. Âlim bu hâli görünce, çok şaşırdı.
"Sen de aynen benim söylediklerimi söyledin. Benim vâzım hiç tesirli olmadı.
Bunun sebebi nedir?" dedi. Pîr Muhammed hazretleri şöyle cevap verdi: "Siz
bildiğiniz ile amel etmezsiniz. Bunun için sözünüz tesir etmez. Ama biz
ilmimizle amel ederiz. Dinleyenlere ok gibi dokunur. Bu sebeple bizim sözümüz
tesirli olur. Bir sebebi de şudur ki: Siz bir hadîs-i şerîf okurken, Resûlullah
aleyhisselâm böyle demiş ve filan sahâbe böyle böyle demiş diye nakledersiniz.
Fakat biz naklederken Peygamber efendimiz sallallahü aleyhi ve sellem böyle dedi
ve falan sahâbe böyle dedi, diye naklederiz. Demiş ile dedi arasında fark
vardır." Daha sonra da insafa sığar mı ki, bizi ziyârete gelirken içinden; "Eğer
mürşid-i kâmil ise Peygamber efendimiz sallallahü aleyhi ve sellemin nübüvvet
mührünü bana göstersin." diye düşünürsün ve bunu istersin?" dedi. Bundan sonra
da söze devâm edip; "Bize darılmayınız Civânşîr aşîretinin semiz koyunlarını
yemişsin. Karlı soğuk sularını içmişsin, kalbin kazan karasından daha ziyâde
kararıp körleşmiş. Mühr-i nübüvveti gösterince görmek için göz lâzımdır."
deyince, o âlim insafa gelip; "Elhamdülillah sizi görmekle şereflendik. Bizim
"demiş" sözümüz bundan sonra sizin dediğiniz gibi "dedi" olsun. Ama mühr-i
nübüvveti görmeyi çok arzu ediyorum. Kalbimin kasveti, kırk gün halvete girmekle
kalkar mı? Benim için nasıl riyâzet ve mücâhede buyurursanız başım üstüne yerine
getiririm." deyince; "Sen yaşlısın kırk gün halvete girmeye gücün yetmez. Üç gün
îtikâf niyetiyle mescidde kal. Bakalım Allahü teâlâ ne gösterir. O zât hemen
mescide girip üç gün îtikâf niyetiyle orada kaldı. Üç gün geçince ikindi
namazından sonra talebelerin zikrettiği bir sırada mühr-i nübüvveti
gördü.Kendinden geçip zikretmekte olan talebelerin arasına gitti. Onlarla zikre
başladı. Zikir sırasında talebeler neden yavaş yavaş zikretmiyorlar, böyle
yapsalar olmaz mı diye düşündü. Zikir meclisi dağılacağı sırada Pîr Muhammed
hazretleri talebelerine; "Zikri yavaş yavaş yapsanız olmaz mı?" dedi. O kimse bu
sözü de duyunca kalbinden geçenleri farkettiğini görerek gidip Pîr Muhammed
hazretlerinin elini öptü ve; "Bu sözü, görünüşte talebelerinize söylüyorsunuz.
Fakat benim kalbimden geçeni söylediniz. Anladım ki zikri ne sûrette
yapıyorlarsa câiz imiş. Benim bilmediğim hususlar varmış, özür dilerim" dedi.
KURŞUN NE OLDU?
Pîr Muhammed Gencevî
hazretlerinin hanımı Zeyneb ananın iki erkek kardeşi vardı. Bunlardan biri
Gencevî hazretlerini severdi ve ona talebe olmuştu.Diğerinin hiç muhabbeti
yoktu. İki kardeş birlikte Gürcistan'a askere gitmişlerdi. Bir gün Gencevî
hazretleri hanımı ile evinde otururken; "Eyvâh!" dedi. Hanımı ne oldu diye
sorunca; "Birâderine bir kâfir tüfek attı. Bizi seven kardeşine gelen kör
kurşuna bir pelit ağacını eğdim. Kurşunu meşe ağacı tuttu. Birâderin kurtuldu."
deyince, Zeyneb ana; "Öbür kardeşime gelen kurşun ne oldu?" diye sordu. "Göğsünü
delip geçti!" deyince; "Aman böyle söyleme!" dedi. "Allahü teâlâ bilir ama,
böyle oldu." Askerler dönünce, Gencevî hazretlerini seven kayın birâderi sağ
sâlim geldi. Sevmeyip muhâlefet edenin ise vurularak öldüğü haberi geldi.
KAYNAKLAR
1) Menâkıb-ı Pîr Muhammed
Gencevî, Feyzullah Efendi,Millet Kütüphânesi No: 2142
2) Silsilenâme-i Feyzullah
Efendi; Üniversite Kütüphânesi, İbn-i Emîn T.Y. 3718
|
|
