EBÛ CÂFER HADDÂD EL-KEBÎR
Dünyâya değer vermemesi ve
ibâdete düşkünlüğü ile tanınan büyük ve meşhûr velî. Çok ibâdet edenlerin ve
zâhidlerin, dünyâya düşkün olmayanların reislerindendir. Onuncu asırda
yaşamıştır. Cüneyd-i Bağdâdî ve Ebû Türâb-ı Nahşebî hazretleriyle sohbet etti.
Aslen Bağdâdlıdır. Şam, Mısır ve Mekke'de bulundu. Ömrünü ibâdet ve riyâzetle
geçirdi. İbâdet ve cömertliği son derecede idi.
Çarşıda demircilik yapar,
günde bir dinar on akçe kazanınca işi bırakırdı. Eline geçen parayı akşamla
yatsı namazları arasında fakirlerin kapısını tek tek çalarak dağıtırdı. Kendisi
günlerce bir şey yemezdi. Oruç tutmak haram olan Ramazan bayramının birinci günü
ile Kurban bayramının dört günü hâriç, yıl boyu hep oruç tutardı. Akşam olunca
Cüneyd-i Bağdâdî hazretlerinin kapısına gelir, bir-iki parça kuru ekmekle iftâr
ederdi. Kendinde olanı dağıtır kimseden bir şey istemezdi.
Tasavvufta yetişip yüksek hallere kavuşmuştu. Bir hâlini şöyle anlatır: "Bir
defâsında kazvin Mescidinde yirmi gün kaldım. Çok kar yağmıştı. Kuşlar bir
köşeye sığınmışlardı. Hiç biri uçamıyordu. Yiyecek bir şey de bulamıyorlardı.
Ben bu kuşlar gibi garib ve azıksız bir halde idim. Yirmi gün böylece kaldık.
Sonra hava açıldı. Kuşlar uçup gitti. Ben de oradan ayrılıp gittim." Yine şöyle
demiştir: "Ebû Mansûr el-Cemşiyârî'nin kendi el yazısı ile şöyle yazmış olduğunu
gördüm: "Muhammed ibni el-Ferrâ'ya; fütuhât, kalp gözünün açılması hâsıl olunca,
insanın hâli nasıl olur? diye sordum. O; "Kimseden bir şey istemez. Kimseye
hâlini söylemez. İstemeden kendisine bir şey verilirse, helâlinden kendisine
yetecek kadar alır. Fazlasını almaz." diye cevap verdiler.
Bir hâlini de şöyle
anlatmıştır: Sa'lebiye'ye gitmiştim. Orası harab olmuş bir vaziyette idi. Yedi
günden beri hiçbir şey yememiştim. Son derece aç idim. Bir kümbetin içine girip
oturdum. O sırada Horasan'dan bir grup insan kümbetin yanına gelmişti. Onlar
da açlıktan bitkin bir
halde idiler. İçinde bulunduğum kümbetin yanında yığılıp kaldılar. Bu insanlar
çâresiz bir halde iken bineği üzerinde bir atlı çıka geldi. Açlıktan kıvranan
insanların önüne bir mikdâr hurma dökünce, hurmaları yediler. Bana hiçbir şey
söylemediler. Hurmaları verip giden atlı beni görmedi. Atlı, ayrılıp gittikten
bir müddet sonra geri geldi. Oradakilere; "Burada sizden başka biri daha var
mı?" diye sorunca; "Evet var." dediler ve künbetin içine işâret ederek beni
gösterdiler. Atlı içeri girip bana; "Sen kimsin? Neden konuşmazsın ve hâlini
bildirmezsin? Buraya uğrayıp ayrıldıktan sonra yolda karşıma bir kimse çıktı.
Benimle çekişti ve; "Geride bir kimse bıraktın, ona yiyecek bir şey vermedin."
dedi. Seni doyurmadan gitmem mümkün olmadı. Halbuki ben uzun yolculuktan yorgun
düşmüş bir haldeyim." diyerek bana bir mikdâr hurma verip gitti. O gittikten
sonra kümbetin yanında bulunan Horasanlıları da çağırdım. Hurmaları berâberce
yedik."
Ebû Câfer Haddâd
hazretleri, gıybetin insanı felâkete düşüreceğini gösteren bir hâdiseyi şöyle
nakletmiştir: "Yanımızda çok çalışan, çok ibâdet eden bir genç vardı. Bununla
berâber bu genç, başkalarını çok gıybet ederdi. Bir ara kayboldu. Bir müddet
sonra onu kötü kimselerin yanından çıkarken gördüm. Niye bu hâle düştüğünü
sordum. O da; "Gıybet beni bu hâle düşürdü. Bu kötü insanlardan birine tutuldum.
O mânevî hallerin hepsini elimden kaçırdım. Şimdi bunların yanından
ayrılamıyorum. Duâ et de, bu halden kurtulayım." dedi.
Buyurdu ki: "Firâset,
karşısına çıkan bir şey hakkında hâtırına gelen ilk şeydir. Eğer hâtırına aynı
cinsten başka şeyler de gelirse, o nefsten gelen sözlerdir."
Ebû Câfer-i Kebîr
hazretlerinin talebelerinden ve Mekke'de komşularından olan Ebû Câfer Haddâd es-Sagîr
başka olup, Mısırlıdır. İbn-i Atâ ve zamânın büyükleriyle sohbet etti. Hocası
Ebû Câfer-i Haddâd el-Kebîr gibi o da zâhid ve âbid olup, kazancını fakirlere
sadaka vermek, Allahü teâlâya ibâdet ve kullarına yardım etmekle meşhurdu.
KERÂMET VE MENKÎBELERİ
ALLAH İÇİN TRAŞ
Ebû Câfer el-Haddâd
hazretleri anlatır: "Mekke'de saçlarım uzamıştı. Yanımda traş âletim de yoktu.
Bir berberi gördüm. İyi bir insan olduğunu tahmin ettim ve; "Beni Allahü
teâlânın rızâsı için traş eder misin?" diye sordum. "Evet." deyip, yanındaki
müşterisini gönderdi. Beni oturtup traş etti. Hem para almadı, hem de harçlık
verdi. Ben de elime geçen ilk şeyi getirip Müzeyyin ismindeki o berbere ikrâm
etmeye niyet ettim. Mescidde bir adam yanıma gelerek; "Basra'dan bir dostun
gönderdi." deyip önüme bir kese bıraktı. İçinde üç yüz dinar para vardı. Hemen
kalkarak ahdimi yerine getirmek niyetiyle Müzeyyin'in yanına vardım; "Al bunu!
İhtiyaçların için kullanırsın." dedim. Fakat kabûl etmeyip; "Ey mübârek insan!
Hem bana geliyor, Allah rızâsı için beni traş et diyorsun, sonra da gelip para
veriyorsun, hiç böyle şey olur mu? Haydi işine git, Allah senden râzı olsun."
dedi.
KAYNAKLAR
1) Tabakât-ı Sûfiyye;
s.234
2) Târih-i Bağdâd; c.14,
s.412
3)
Hilyet-ül-Evliyâ; c.10, s.339
4) Tabakât-ı Ensârî; s.351
5)
Ravd-ur-Reyyâhîn; s.88
6) Nefehât-ül-Üns; s.165
7) İslâm Âlimleri
Ansiklopedisi; c.3, s.139
|
