Fıkıh ve tefsîr âlimlerinden. İsmi, Abdürrahmân bin Muhammed bin Abdullah bin Zekeriyyâ olup, künyesi Ebû Muhammed’dir. Kaynaklarda doğum târihine rastlanmayan Ebû Muhammed Abdürrahmân, 781 (m. 1379) senesinde vefât etti. Âlim ve ârif bir zât olan Abdürrahmân bin Muhammed, “İhyâ-i ulûm-iddîn” gibi kitapları tetkik etmeye, okuyup incelemeye çok meraklı, ilim öğrenmek ve öğretmekte gayretli, zühd ve vera’ sahibi, dünyâya gönül vermeyen, haramlardan ve şüphelilerden son derece sakınan, çok ilim sahibi bir zât idi. Tutumlu ve iktisâd sahibi olmakla tanınmıştı. Aile efradı da kalabalık olduğu hâlde, evinde dünyalık olarak birşey bulundurmazdı. Çünkü o, hiçbir şeye ehemmiyet vermez, gönül bağlamazdı. Rivâyet olunur ki, ona, birşeye ihtiyâcı olduğu zaman, gayb âleminden, Allahü teâlâ tarafından kendisine gönderilirdi. Eliyle topraktan bir şey alsa, Allahü teâlânın izni ile o şey, Ebû Muhammed hazretlerinin arzusu ne ise ona dönüşüverirdi. Sayı ve adet olarak tam istediği gibi olurdu.
Tarrî diye tanınan ve ismi Muhammed olan torunu şöyle haber verir: “Ben küçükken dedemin yanında bulunur, Kur’ân-ı kerîm okurdum. Hergün bana, bir parça hamur mayası verirdi. Biz de o mayayı ekmek yapmakta kullanırdık. Hâlbuki, bizim bulunduğumuz beldede o maya bilinmez ve hiç yapılmazdı. Onun, bunu nereden bulup bana verdiğini anlıyamazdım. Demek ki bu, onun kerâmetiydi. Birgün de bana, tavandan helva parçası alıp verdi. Hâlbuki orada helva olması mümkün değildi. Onun böyle daha nice kerâmetleri vardır. Ölü ile konuşur, karşılaştığı evliyânın derecesini anlardı. Onunla, İsmâil el-Ceberûti, Ebû Bekr bin Hassan ile aralarında arkadaşlık ve dostluk vardı.”
¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾
1) Câmi’u kerâmât-il-evliyâ cild-2, sh. 58