SAYFA 001 002 003 004 005 006 007 008 009 010 011 012 013 014 015 016 017 018 019 020 021 022 023 024 025 026 027 028 029 030 031 032 033 034 035 036 037 038 039 040 041 042 043 044 045 046 047 048 049 050 051 052 053 054 055 056 057 058 059 060 061 062 063 064 065 066 067 068 069 070 071 072 073 074 075 076 077 078 079 080 081 082 083 084 085 086 087 088 089 090 091 092 093 094 095 096 097 098 099 100 101 102 103 104 105

TR

Klasik Mantıkta Önermeler

Önermeler, kısaca yargı bildiren cümlelerdir.

Aristoteles önermeyi; "Bir şey hakkında, bir şeyi tasdik veya inkar eden söz" olarak tanımlamaktadır.

Ebherî ise önermeyi; "Söyleyene; o, sözünde doğru söyleyicidir veya yalan söyleyicidir demek sahih olan sözdür" şeklinde tanımlamaktadır.

Ahmet Cevdet Paşa da; "Önerme bir (hüküm bildiren) sözdür ki, onu söyleyene, 'bu, sözünde doğrudur veya yanlıştır; yani bu söz vakıaya uygundur veya değildir' demek doğru olur" şeklinde önermeyi İsagoci' deki gibi tarif ederken, Gelenbevi de yine aynı doğrultuda tarif etmektedir.

Hâlidî de önermeyi; "Bir şey hakkında hüküm vermektir" şeklinde tarif etmektedir.

Şu cümleler önerme değildir:

"Ahmet bugün ödevini yaptı mı?" cümlesi, bir soru cümlesidir.

"O kalemi yerden al!" cümlesi, emir cümlesidir.

"Ah! Şu sınavı bir kazanabilsem" cümlesi, bir istek cümlesidir.

Buradan hareketle şu sonuca varılabilir:

Yalnızca bir iddiayı, yargıyı, öneriyi ve bildiriyi dile getiren cümlelere önerme denir. O halde önermeler bir doğruluk değeri taşırlar. Yani ya yanlış, ya da doğru olurlar.

Doğruluk-yanlışlık değeri, özne ile yüklem arasında bir bağlaç vasıtasıyla ilişki kurarak, bir yargı dile getiren cümleler için mümkündür.