|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
2. SIR SAKLAMA • “Verdiğiniz sözü ve yaptığınız antlaşmayı yerine getirin. Çünkü verilen söz, sorumluluğu gerektirir.” İsrâ sûresi (17), 34 685. Ebû Saîd el-Hudrî radıyallahu anh’den rivayet edildiğine göre Resûlüllah sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurdu: “Kıyamet gününde Allahü teâlâ’ya göre en fena insan, karısıyla mahremiyetini paylaştıktan sonra onun sırrını ifşâ eden kimsedir.” Müslim, Nikâh 123, 124. Ayrıca bk. Ebû Dâvûd, Edeb 32. 686. Abdullah İbn Ömer radıyallahu anhümâ’dan rivayet edildiğine göre Hazret-i Ömer, kızı Hafsa’nın dul kaldığı zamandan bahisle dedi ki: - Osman İbn Affân ile karşılaştım ve ona Hafsa’dan söz ederek “İstersen sana Hafsa’yı nikâhlayayım” dedim. Osman: - Hele bir düşüneyim, cevabını verdi. Aradan birkaç gün geçtikten sonra karşılaştığımızda, “Şimdilik evlenemeyeceğim” dedi. Sonra Ebû Bekir’e rastladım. Ona da: - İstersen sana kızım Hafsa’yı nikahlayayım, dedim. O ise sustu; ağzını açıp da bir söz söylemedi. Bu sebeple ona Osman’a gücendiğimden daha fazla kızdım. Aradan birkaç gün geçtikten sonra Hafsa’ya Nebiyy-i Ekrem sallallahu aleyhi ve sellem talip oldu. Ben de kızımı ona nikâhladım. O sıralarda Ebû Bekir’le karşılaştığımızda bana: - Hafsa’yla evlenmemi istediğin, benim de sana cevap vermediğim zaman herhalde bana gücenmişsindir, dedi. Ben: - Evet, diye cevap verdim. Ebû Bekir şunları söyledi: - Bana bu konuyu açtığında sana bir cevap vermeyişimin sebebi, Hazret-i Peygamber’in Hafsa ile evlenmekten söz etmesidir. Elbette Resûlüllah’ın sırrını ifşâ edemezdim. Şayet Nebiyy-i Muhterem Hafsa ile evlenmekten vazgeçseydi, elbette onunla evlenirdim. Buhârî, Nikâh 33, 36, 46, Megâzî 12. Ayrıca bk. Nesâî, Nikâh 30 687. Âişe radıyallahu anhâ şöyle dedi: Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem’in hanımları onun yanında otururlarken Fâtıma tıpkı Resûlüllah sallallahu aleyhi ve sellem gibi yürüyerek çıkageldi. Resûl-i Ekrem onu görünce sevindi ve “merhaba kızım” diyerek sağ veya sol yanına oturttu. Sonra Fâtıma’nın kulağına bir şeyler fısıldadı. Fâtıma yüksek sesle ağlamaya başladı. Onun aşırı üzüntüsünü görünce kulağına bir şey daha fısıldadı. Bu defa Fâtıma güldü. Fâtıma’ya: - Hanımları yanındayken Resûlüllah sallallahu aleyhi ve sellem sadece sana bir sır verdi; sen de ağladın, dedim ve Resûlüllah kalkıp gidince, ona: “Resûlüllah sallallahu aleyhi ve sellem sana ne söyledi?” diye sordum. Fâtıma: - Resûlüllah sallallahu aleyhi ve sellem’in sırrını kimseye söyleyemem, dedi. Resûlüllah sallallahu aleyhi ve sellem vefat edince de: - Senin üzerindeki analık hakkıma dayanarak Resûlüllah’ın sana verdiği sırrı bana söylemeni istiyorum, dedim. Fâtıma: - Şimdi olabilir, dedi ve şunları söyledi: Resûl-i Ekrem kulağıma ilk defa bir şey söylediğinde, Cebrâil’in nâzil olan Kur’an âyetlerini baştan sona okumak üzere her yıl bir -veya iki- defa geldiğini, fakat bu yıl aynı maksatla iki defa geldiğini söyledi ve “Ecelimin yaklaştığını anlıyorum; Allah’a karşı saygıda kusur etme ve sabırlı ol! Benim senden önce gitmem ne iyi!” buyurdu. Bunun üzerine gördüğün gibi çok ağladım. Benim çok üzüldüğümü görünce, kulağıma tekrar bir şeyler fısıldayarak: “Fâtıma! Mü’min hanımların - veya bu ümmetin kadınlarının- hanımefendisi olmak istemez misin?” buyurdu. O zaman da gördüğün gibi güldüm. Buhârî, Menâkıb 25, Fezâilü ashâbi’n-nebî 12, Megâzî, 83, İsti’zân 43; Müslim, Fezâilü’s-sahâbe 97-99. Ayrıca bk. İbn Mâce, Cenâiz 64. 688. Sâbit el-Bünânî’nin rivayet ettiğine göre Enes İbn Mâlik ona şunları söyledi: Ben çocuklarla oynarken Resûlüllah sallallahu aleyhi ve sellem yanıma geldi; bize selâm verdi ve beni bir işe gönderdi. Bu sebeple annemin yanına geç döndüm. Eve varınca annem: - Niye geç kaldın? diye sordu. - Resûlüllah beni bir işe göndermişti; onun için geciktim, dedim. Annem: - Neymiş o iş? diye sorunca: - Bu bir sırdır, dedim. Bunun üzerine Annem: - Resûlüllah’ın sırrını kimseye söyleme, dedi. Enes bu olayı anlattıktan sonra Sâbit el-Bünânî’ye şunları söyledi: - Şayet bu sırrı birine açacak olsaydım, vallahi sana söylerdim, Sâbit! Müslim, Fezâilü’s-sahâbe 145, 146 |
