80- Başkasının Avladığı Av Etinden İhramlı Yiyebilir 2837- Abdullah b. ebi Katade (radıyallahü anh)’den rivâyete göre, şöyle demiştir: Babam Hudeybiye olayı senesi Rasûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) ile beraber yola çıkmıştı. Arkadaşları ihrama girmiş babam girmemişti. Bu arada ben arkadaşlarımla beraberken onlardan bir kısmı bir kısmına bakarak gülüştüler. Baktım bir de ne göreyim; yaban eşeği! Hayvanı yaraladım, arkadaşlarımdan yardım istedim, fakat yardım etmekten uzak durdular. Hayvanın etinden yedik… korktuk. Bu sebeple hemen Rasûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)’e yetişmek istiyor, atımı bazen koşturuyor bazen da kendi haline bırakıyordum. Gece yarısı Gıfar kabilesinden bir adamla karşılaştım ve ona: (Rasûlüllah sallallahü aleyhi ve sellem)’i nerede bıraktın?) dedim. (Sukya da öğle uykusundaydı) dedi. Böylece Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)’e yetiştim ve şöyle dedim: (Ey Allah’ın Rasûlü! Ashabından sana selâm ve duaları var. Onlar düşman tarafından seninle aralarının kopmasından endişe ediyorlar. Dolayısıyla onların gelmesini bekleyin dedim. O da beklemeye başladı. Bu arada ben, Rasûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)’e: (Ben bir yaban eşeği avlamıştım, yanımda ondan biraz var) dedim. Bunun üzerine oradakilere: (Yiyiniz) buyurdu. Onların hepsi de ihramlıydılar. (Buhârî, Muhsar: 14; İbn Mâce, Menasik: 93) 2838- Abdullah b. ebi Katade (radıyallahü anh)’in babasının haber verdiğine göre, babam, Rasûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) ile birlikte Hudeybiye gazvesine katılmıştı. Benden başka herkes umre için ihrama girmişti. Bir yaban eşeği avladım arkadaşlarım ihramlı olmalarına rağmen ondan (onlara) yedirttim. Sonra, Rasûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)’in yanına geldim, durumdan Onu da haberdar ettim ve: (Yanımda o etten fazla olarak var) dedim. Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)’de: (Yeyiniz) dedi. Hepsi ihramlıydılar. (Müslim, Hac: 8; Dârimi, Hac: 22) |