Geri

   

 

 

 

İleri

 

167. Bir Kimsenin Diğer Bir Kimseye "Lebbeyk: Buyur Emrindeyim" Demesinin Hükmü

5233- Ebû Hemmâm Abdillah b. Yesar'den (rivâyet edildiğine göre); Ebû Abdurrahman el-Fihrî şöyle demiştir:

" Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)'le birlikte Huneyn'de bulundum. Şiddetli sıcağın iyice kızıştığı bir günde yolculuk ediyorduk. (Bir ara) bir ağacın gölgesi altına indik. Güneş (batıya) kayınca harp aletlerimi (teçhizatımı) kuşandım ve atıma bindim. (Doğru) çadırında bulunan Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)'ın yanına geldim:

" Esselâmü aleyküm Ya Resûlallah ve rahmetullahi ve berekâtühü: Ey Allah'ın Resulü Allahın selâmı rahmeti ve bereketleri senin üzerine olsun, (savaş için) öğle sonu yola çıkma vakti geldi dedim. Evet, dedi, sonra (Hazret-i Bilâl'e):

Ey Bilal! haydi kalk, buyurdu. Bunun üzerine (Hazret-i Bilal) hemen:

" Lebbeyk ve sa'deyk ve ene fadâük (:Buyur ben sana feda olayım)" diyerek ağacın altından (hızla) sıçradı. Sanki gölgesi bir kuş gölgesi gibi (küçük ve ince) idi. (Hazret-i Peygamber de:)

Bana atımı eğerle, buyurdu. (Hazret-i Bilal) hemen iki tarafı lifden olan böbürlenme ve gösterişten uzak bir eğer çıkardı (ve atı eğerledi). Hazret-i Peygamber de (ata) bindi. Biz de (atlarımıza) bindik (ve yola koyulduk). Sonra Ebû Abdurrahman hadisi (sonuna kadar) rivâyet etti.

Ebû Dâvûd dedi ki: Ebû Abdurrahman el-Fihrî'nin bu hadisten başka (rivâyet ettiği) bir hadis yoktur. Bu hadis (kendi sahasında) çok mahir (bir kimse) olan (Yala b. Atâ)’nındır. Onu (kendisinden talebesi) Hammâd b. Seleme rivâyet etti.

Ahmed b. Hanbel. V, 286.