13- Arab'dan (esîr alarak) köleye mâlik olup da bunu hibe eden, satan, onunla cinsî münâsebet yapan, fidyesini veren ve çoluk çocuğu esîr alan kimse bâbı

Ve Yüce Allah'ın şu kavli:

"Allah şöyle bir mesel getirdi: Hiçbir şeye gücü yetmeyen memlûk bir kul, bir de (hürr) bir zât ki, kendisine tarafımızdan güzel bir rızk nasîb etmişiz de o bunu gizli aşikâr harcayıp duruyor; bunlar hiç müsâvî olurlar mı? Bütün hamd Allah’ndır. Hayır, onların çoğu bilmezler" (en-Nahl: 75).

2580 İbnu Şihâb şöyle demiştir: Urve şöyle zikretti: Mervan ibnu'l-Hakem ile el-Mısver ibn Mahrame, Zuhrî'ye şöyle haber vermişlerdir: Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) -Huneyn seferinde- kendisine Hevâzin hey'eti geldiği ve ondan mallarını ve esirlerini geri vermesini istedikleri zaman ayağa kalktı da şöyle buyurdu:

— "Şüphesiz benim beraberimde şu görmekte olduğunuz insanlar vardır. Bana sözün en sevimlisi, en doğrusudur. Şimdi siz iki taifenin birini tercih ediniz: Ya malı, ya da esirlerinizi. Ben onların temsilci hey'eti gelir diye esirlerin taksimini geri bırakmış idim".

Ve Peygamber Tâif'ten (Cı'râne'ye) döndüğü zaman on bu kadar gece Hevâzin hey'etinin gelmesini beklemiş idi. Hevâzin hey'etine, Peygamber'in onlara ancak iki şıkktan birini geri vereceği apaçık belli olunca, onlar:

Âyet hakkında bir tefsir şöyledir:

— Biz esirlerimizin geri verilmesi şıkkını seçiyoruz, dediler.

Bunun üzerine Peygamber insanların içinde ayağa kalktı, akabinde Allah'ı lâyık olduğu kemâl sıfatlarıyle övdü. Sonra "Amma ba'du (أَمَّا بَعْدُ = Sözün bundan sonrası)" hitâb faslını söyleyerek şu hutbeyi yaptı:

— " (Sahâbîlerim!) Şu Hevâzin hey'eti kardeşleriniz tevbe ediciler olarak bize geldiler. Ben de (hısımlarımın payı olan) esirleri kendilerine geri vermemi uygun gördüm. Sizden her kim esirlerini bu suretle (karşılıksız vererek) kardeşlerinizin gönlünü hoş etmeyi severse, bunu yapsın! Sizden her kim de kendi hissesi üzerine (bağlı) kalmak (karşılıksız vermemek) arzu ederse (bu bedeli) biz ona Allah'ın bize ihsan edeceği ilk ganimet malından veririz. Bu kanâatle de böyle yapsın!'' buyurdu.

Bunun üzerine halk (hep birden):

— Peygamber'in hatırı için Hevâzin reislerine esirlerini vermekle memnun oluruz, dediler. Peygamber:

— "Şimdi biz sizden esirini vermeye razı olan kimseleri, rızâsı olmayanlardan bilip ayırt edemiyoruz. Haydi, siz gidiniz de muvafakat emrinizi iş bilir nakipleriniz bize yükseltsinler!" buyurdu.

İnsanlar yerlerine döndüler. Kabilelerin iş bilir arifleri, kabileleri halkıyla konuştular. Sonra Peygamber'in yanına dönüp her biri kavminin esirleri geri vermekten memnun olduklarını ve Peygamber'e bu iş için izin verdiklerini haber verdiler. ez-Zuhrî: Hevâzin esirlerinden bize ulaşan işte budur, demiştir.

Ve Enes şöyle dedi: Abbâs, Peygamber'e hitaben: Ben kendim için fidye verdim, Akîl için de fidye verdim, demiştir.

2581 Bize İbnu Avn haber verip şöyle dedi: Ben Nâfi'e mektûb yazdım. O da bana şunu yazdı: Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) -Medine'yi basmak isteyen- Mustalık oğulları üzerine gece baskını yaptı. Onlar gafil bulunuyorlardı. Yaylım hayvanları da subaşında sulanıyordu. Peygamber onların kıtale girişenlerini öldürdü, zürriyetlerini esir etti. Peygamber o gün Cuveyriye'ye de nail oldu. Nâfi' (mektubunda): Bu hadîsi bana Abdullah ibn Omer tahdîs etmiştir; kendisi bu orduda idi, dedi.

2582 Abdullah ibnu Muhayrîz şöyle dedi: Ben Ebû Saîd Hudri (radıyallahü anh)'yi gördüm de kendisine azli (yâni cinsî yaklaşmada meniyi dışarıya akıtmanın dînî hükmünü) sordum. O da şöyle dedi: Biz Rasûlüllah'ın maiyyetinde Mustalık oğulları gazasına çıktık. Sonunda bizlere Arab esirlerinden birer esîr düştü. Bu sırada kadınlara çok iştihâ ve arzu hissetmiştik; bekârlık bizlere şiddetli olmuştu. (Çocuk olup da satışa mâni' olmasın diye) cinsî yaklaşmada azl yapmak istiyorduk. Ve azlin hükmünü Rasülullah'tan sorduk. Rasûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem):

— "Azli yapmamanız sizin üzerinize bir be's değildir. Kıyâmet gününe kadar (İlâhî ilimde) var olacağı mukadder olan her insan, muhakkak var olacaktır" buyurdu.

2583 Burada iki senedle gelen hadîste Ebû Hureyre (radıyallahü anh) şöyle demiştir: Benû Temîm kabilesi hakkında Rasûlüllah'tan şu üç sözü söylerken işittiğim zamandan beri, Benû Temîm kabilesini sevmekte devam ediyorum:

· Rasülullah: "Temîmîler ümmetimin Deccâl'a karşı en şiddetli olan bir sınıfıdır" buyuruyordu.

· Benû Temîm'in zekât malları gelmişti. Bunun üzerine Rasülullah (sallallahü aleyhi ve sellem): "Bu mallar kavmimizin sadakalarıdır" buyurdu.

· Âişe’nin yanında Benû Temîm kabîlesinden esir bir kadın vardı. Rasülullah, Âişe'ye: "Bu esîr kadını âzâd et! Çünkü o İsmâîl neslindendir" buyurdu.