Geri

   

 

 

 

İleri

 

95- Şehirler halkının buyu', icâre, ölçü, tartı gibi hususlardaki hukukî işlerini öteden beri tanıyageldikleri ve aralarında kendi niyetlerine göre meşhur olan örfleri, âdetleri ve gidişleri üzere icra eden kimse bâbı

Kaadi Şurayh de (bir mes'eleden dolayı kendisine müracaat eden ve san'atlarının örfünden bahseden) iplîkçi esnafına: Aranızda sabit olan âdetleriniz hukukî muamelelerinizde muteberdir, caizdir, demiştir.

Ve Abdulvahhâb, Eyyûb Sahtıyânî'den; o da Muhammed ibn Sîrîn'den söyledi ki; o: Bir şehirde on dirheme satılan bir şeyin onbir dirheme satılmasında be's yoktur. Ve satıcı sattığı mala yaptığı harcamalar için de ayrıca bir kâr alabilir, demiştir.

Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem.a.v.) de, Muâviye'nin anası Hind'e: "Kocanın malından örfe göre kendine ve çocuklarına yetecek mikdârı al" buyurdu.

Yüce Allah da:

"Yetîm velîlerinden fakir olan kimse örfe göre yetîm malından bir mikdâr yesin..." (en-Nisa: 5) buyurdu. Hasen el-Basrî, Abdullah ibn Mirdâs'tan bir eşek kiraladı da, pazarlıkta İbn Mirdâs'a: Kaça kiraya verirsin? Dedi. O da Hasen'e:

İki dânık'a veririm, dedi. Hasen razı olup eşeği aldı ve bindi. Sonra Hasen diğer bir kerre daha ibn Mirdâs'a geldi de: Eşeği istiyorum, eşeği istiyorum, dedi ve geçen âdete güvenerek onunla yeniden ücret şartlanması yapmadan binip gitti. Akabinde ona yarım dirhem gönderdi.

2249 Enes ibn Mâlik (radıyallahü anh) şöyle demiştir: Ebû Taybete, Rasûlüllah'ı kan alma tedavisi yaptı da, Rasûlüllah, Ebû Taybete'ye bir sâ' (1040 dirhem) hurma verilmesini emretti. Bundan başka Ebû Taybete'nin efendisi (Hârise oğulları)ne de Ebû Taybete'nin (ödemeye mükellef olduğu) vergisinden hafifletmelerini emir buyurdu.

2250 Âişe (r.anha) şöyle demiştir: Muâviye'nin anası Hind, Rasûlüllah'a:

— Kocam Ebû Sufyân cimri, hırslı bir adamdır. Onun malından gizlice almamda bana bir günâh var mıdır? Diye sordu.

Rasûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem.a.v.):

— "Örfe göre sen kendine ve oğullarına yetecek mikdâr al!" buyurdu.

2251 Urvetu'bnu'z-Zubeyr, Âişe (r.anha) şöyle derken işitmiştir: " (Velîlerden) kim zengin ise (yetimin malından) kaçınsın. Kim de fakır ise, o hâlde örfe göre yesin... " (en-Nisâ: 5) âyeti, yetimin işlerini yapan ve malını ıslâh eden yetîm velîsi hakkında indirildi. Yetîm velîsi fakir olursa yetîm malından ma'rûf ölçüde yer (faydalanır).