Bu
mektûb, yine meyân şeyh Müzzemmile yazılmışdır. Kendinden geçmek ve kendinde
ilerlemek lâzım geldiği bildirilmekdedir:
Hak teâlâ, kendisi ile bulundursun! Bir ân başkasına bırakmasın! Yâ Rabbî! Bizi kendimize bir ân bırakma! Bırakırsan, helâk oluruz. Dahâ az da bırakırsan, yok oluruz. İnsanın başına belâların gelmesine sebeb, kendine düşkün olmasıdır. Kendi kendisinden kurtulursa, Allahü teâlâdan başka şeylere düşkün olmakdan kurtulur. Puta tapanlar, kendilerine tapmakdadırlar. Câsiye sûresinin yirmiikinci âyetinde meâlen, (Kendi nefsine tapanları gördün mü?) buyuruldu. Fârisî mısra’ tercemesi:
Kendini bırakmak, pek hoş olur ve râhat!
Kendini bırak, bana gel! Kendinden geçmek, farz olduğu gibi, kendinde ilerlemek de lâzımdır. Çünki O, bu yolculukla bulunabilir. Kendinden dışarda yapacağın yolculukla bulamazsın! Fârisî beyt tercemesi:
Her ne varsa sendedir, yok sanma!
Kör gibi, her yana el uzatma.
(Seyr-i Âfâkî), ya’nî insanın dışındaki yolculuk, insanı uzaklaşdırır. (Seyr-i Enfüsî), ya’nî, insanın kendinde yapdığı yolculuk, aranılana kavuşdurur. Şühûd arıyor isen, kendindedir. Ma’rifet istiyorsan, kendindedir. (Hayret), ya’nî anlıyamayıp şaşırıp kalmak ise, yine kendindedir. İnsanın
dışında ayak basacak yer yokdur. Söz nereye uzandı? İyi düşünemiyenler, bu sözümü hulûl veyâ birleşmek sanacak. Böylece doğru yoldan kayacak, dalâlete düşecek. Fârisî mısra’ tercemesi:
Burda hulûl, birleşmek, küfr olur, iyi bil!
Bu makâmlara varmadan, anlamadan önce, bunları düşünmek câiz değildir. Allahü teâlâ, bizi ve sizi râzı olduğu yolda bulundursun “alâ sâhibihessalâtü vesselâmü vettehıyye”! Hâllerinizi yazınız! Çok fâideli olur. Çeşidli bağlantılarınız var ise de, bunlardan kurtulunuz. Bunlar, yâ varmış, yâ yokmuş, eşid tutunuz! Vesselâm, vel-ikrâm.