8 - Kalb hastalıklarının
sekizincisi, tanımadığı kimseleri (taklîd) etmekdir.
Ehl-i sünnet âlimi olduğu anlaşılmayan kimsenin sözlerinin, kitâblarının ve
kendisinin medh olunmasına, yaldızlı, ateşli propagandalara aldanarak, buna
tâbi’ olmak câiz değildir. Nasıl kimse olduğunu araşdırmadan, onu güvendiği
kimselere sormadan, i’tikâdında, sözlerinde ve ibâdetlerinde ona uymak, insanı
felâkete götürür. Müslimân olmak için, ya’nî Allahü teâlânın varlığını, bir
olduğunu, kudretini, sıfatlarını anlamak için, zâten kimseyi taklîde ihtiyâc
yokdur. Fen bilgilerini iyi öğrenen, aklı başında birkimse, yalnız düşünmekle,
Onun var olduğunu anlar. Îmâna kavuşur. Eseri görerek müessirin, ya’nî eseri
yapanın varlığını anlamamak, ahmaklık olur. Her insanın böyle düşünerek îmâna
gelmesini dînimiz emr etmekdedir. Selef-i sâlihîn, bu emri söz birliği ile
bildirmişlerdir. Hicretin dörtyüz senesinden sonra meydâna çıkan ba’zı sapık
fırkadakiler, nazar [incelemek] ve istidlâl etmeğe [eseri görünce, müessirini
anlamağa] lüzûm yokdur dediler ise de, bunların sözlerinin kıymeti yokdur.
Çünki, sonra gelenlerin hilâfı, sâbıkların icmâ’ını men’ etmez. Bunun için,
anasını, babasını, hocalarını taklîd ederek, doğru i’tikâda kavuşan kimsenin
îmânı sahîh ise de, nazarı ve istidlâli terk etdiği için, ya’nî fen bilgilerini
kısaca öğrenip, Allahü teâlânın varlığını düşünmediği için, günâh işlemişdir.
Fen derslerini öğrenmemiş bir kimse, anadan babadan, kitâbdan öğrenerek îmân
etdiği, düşünerek kabûl etdiği, aklını kullanarak inandığı için, istidlâli terk
etmiş sayılmaz diyenler vardır.
Amellerde, ibâdetlerde,
ictihâd derecesine yükselmiş olan âlimlerden birini seçerek, her işinde bunu
taklîd etmesi lâzımdır. Dört mezheb âlimlerinden birini taklîd eder. Böyle
hakîkî Ehl-i sünnet âlimi bulamazsa, kitâblarını taklîd eder. (İctihâd), nasslarda açık bildirilmemiş, kapalı
bildirilmiş olan bilgileri anlamak, açıklamak demekdir. Âyet-i kerîmelere ve
hadîs-i şerîflere (Nass) denir. İctihâd
yapmak şartlarına mâlik olan derin âlimlere (Müctehid)
denir. Hicretden dörtyüz sene sonra, müctehid yetişmedi. Müctehide
ihtiyâc da kalmadı. Çünki, Allahü teâlâ ve Onun resûlü Muhammed aleyhisselâm,
kıyâmete kadar, hayât şekllerinde ve fen vâsıtalarında yapılacak
değişikliklerin, yeniliklerin hepsine şâmil olan ahkâmın hepsini bildirdiler.
Müctehidler de, bunların hepsini anlayıp, açıkladılar. Sonra gelen âlimler, bu
ahkâmın, yeni hâdiselere nasıl tatbîk edileceklerini, tefsîr ve fıkh kitâblarında
bildirirler. (Müceddid) denen bu âlimler
kıyâmete kadar mevcûddur. (Fen vâsıtaları değişdi. Yeni hâdiselerle
karşılaşıyoruz. Din adamları toplanarak yeni tefsîrler yazılmalı, yeni
ictihâdlar yapılmalıdır) diyerek, nasslara ilâveler, değişiklikler yapmak lâzım
olduğunu savunanların (Zındık) ve
islâm düşmanı oldukları anlaşılır. İslâm
düşmanlarının en zararlısı, ingilizlerdir. (İngiliz
Câsûsunun i’tirâfları) kitâbımıza bakınız! Doğru olan dört mezhebden
birini taklîde başlayınca, ihtiyâc olmadıkça, başka mezheb taklîd edilmez.
Fekat, bir işi yapmakda kendi mezhebini taklîd güç olursa, o işi dört mezhebden
birini taklîd ederek yapması câiz olur. Dört mezhebi (telfîk) etmek, ya’nî bir işi yapmak için, dört mezhebin
kolaylıklarını toplıyarak, bu işi bu kolaylıklara uygun yapmak câiz değildir.
Böyle yapılan iş ve ibâdet sahîh olmaz. Hicretden dört yüz sene geçdikden
sonra, kıyâs yapabilecek, ictihâd derecesine yükselmiş mutlak müctehid
yetişmediği için, bu târîhden sonra gelen âlimleri taklîd etmek câiz değildir.
Bu târîhden evvel yetişmiş olan bir müctehidin mezhebini öğrenmek için, bu
mezheb âlimlerinin sözbirliği ile kabûl etdikleri fıkh kitâblarını okumak
lâzımdır. Ehl-i sünnet âlimi olan hakîkî din adamlarının kabûl ve tasdîk
etmediği kitâblardan ve sözlerden din bilgisi öğrenmeğe kalkışmamalıdır. Her
din kitâbına uyarak ibâdet yapmak câiz değildir. Ehl-i sünnet olmayan din
adamlarının kitâblarına ve sözlerine uymamalıdır. (Kâdîhân),
(Hâniyye), (Hülâsa), (Bezzâziyye) ve (Zahîriyye),
(İbni Âbidîn) fetvâ kitâbları, hanefî mezhebinde, (Muhtasar-ı Halîl) mâlikîde ve (El-Envâr li-a’mâli ebrâr) ve (Tuhfet-ül-muhtâc) şâfi’îde ve (El-fıkh-u alel-mezâhib-ilerbe’a) dört mezhebde
sağlam ve sahîhdirler. İbâdet ve ahkâm bilgileri hadîs kitâblarından kolay
anlaşılmaz. (Ahkâm), halâl, harâm olan
şeyler demekdir. Hadîs kitâblarının en sağlamı (Buhârî)
ve (Müslim) ve (Kütüb-i sitte) denilen diğer dört hadîs
kitâbıdır.
Tesavvufu anlatan
kitâbların en kıymetlisi (Mesnevî)dir.
Tesavvufu ve islâmiyyeti birlikde anlatan en kıymetli kitâb, imâm-ı Rabbânînin (Mektûbât)ıdır.
Âlim görünen ve din adamı
denilen herkesin sözüne veyâ kitâbına uyarak amel etmek câiz değildir. Yukarıda
bildirilen kıymetli kitâblardan toplanmış, terceme edilmiş Ehl-i sünnet
âlimlerinin yazdıkları (ilmihâl kitâbları)nı
okumalıdır. Böyle terceme edilmemiş, kafadan yazılmış ilmihâl kitâblarını ve
uydurma tefsîrleri okumak, insanı dünyâ ve âhıret felâketlerine sürükler.
[Kazanlı koca moskof Mûsâ Beykiyef kâfiri, kendisine müslimân demekde, Kur’ân-ı
kerîme ve hadîs-i şerîflere inanmayıp, yeni bir din uydurup, buna islâmiyyet
demekdedir. Yaldızlı kelimelerle, müslimânlara gerici, Ehl-i sünnet âlimlerine
yobaz demekdedir. Kur’ân ve hadîsler, bugünkü fen bilgileri ile yetişmiş olan
gençlerin uyacakları bir din değildir diyerek, uydurduğu düşüncelerine din
demekde, kitâbları ile gençleri aldatmakdadır. Buna aldananlar, çıkardıkları
aylık türkçe (Haber bülteni) mecmû’asında bozuk, alçak yalanlarla Ehl-i sünnet
âlimlerine saldır-
makdadırlar. Bunların Ehl-i sünnet kitâblarını
okuyarak, doğru yola kavuşmaları için düâ ediyoruz.]
Şirkden ya’nî küfrden,
ya’nî îmânsızlıkdan sonra, en büyük günâh, bid’at i’tikâdında olmakdır. Bu
sapık ve bozuk i’tikâdın aksine, (Ehl-i sünnet
vel-cemâ’at) i’tikâdı denir. Allaha îmândan sonra, ibâdetlerin,
üstünlüklerin en kıymetlisi, Ehl-i sünnet i’tikâdında olmakdır. Ehl-i sünnet
demek, i’tikâdda ve söylemekde ve her işde ve ibâdetlerde ve insanlara karşı
yapılan işlerde, Muhammed aleyhisselâmın sünnetine, ya’nî yoluna ve Eshâb-ı kirâma
ve Tâbi’înin ve dahâ sonra gelen Ehl-i sünnet âlimlerinin “radıyallahü teâlâ
anhüm ecma’în” icmâ’ına, ya’nî söz birliğine uymakdır. Bunların yolunu, fıkh ve
ilmihâl kitâblarından okuyup öğrenmek lâzımdır. Yüzonbirinci sahîfeye bakınız!
Hakîkî müslimân, bu yolda olanlardır. Müslimânların çoğu nefslerine ve kısa
akllarına, kendi görüşlerine ve zemânlarındaki fen bilgilerine uyarak, Ehl-i
sünnet âlimlerinin yolundan ayrılmışlar, (bid’at
ehli) olmuşlardır.
[Kötü kimse [Fâsık] ile
arkadaş olmanın sonu felâketdir. Kötü insan, islâmiyyeti beğenmiyen kimse
demekdir. Muhammed aleyhisselâmın emrlerine ve yasaklarına (İslâmiyyet) ve (Ahkâm-ı
ilâhiyye) denir. İnsanların en kötüsü (Zındık)lardır.
Bunlar, müslimân ismini taşır, büyük sarık, eski cübbe içinde gizlenirler.
Peygamberimizi ve islâmiyyeti medh ederler. Fekat Kur’ân-ı kerîme ve hadîs-i
şerîflere yanlış ma’nâ vererek, islâmiyyeti istedikleri şekle sokarlar. Bunlar,
ingiliz uşaklarıdır. Londradaki mason merkezinden aldıkları bol para, sahte
diploma, şöhret ile, kâfirlere satılmış ahmaklardır. Aklı olan, Ehl-i sünnet
kitâblarını okumuş olan, bunlara aldanmaz. Peygamberimiz, bu münâfıkların
geleceğini ve Cehennemin dibinde çok acı azâbda sonsuz yanacaklarını haber
verdi. Genç kardeşlerimizi bu sinsi düşmanlara aldanmakdan korumak için, bu
satırları yazıyoruz. Bu nasîhatımız, aklı olana çok fâideli olacakdır. (Aklı
olana nasîhat dinlemek saz, aklı olmıyana davul, zurna az) sözü meşhûrdur. Bu
bilgiler, (Kıyâmet ve Âhıret) kitâbımızın
18.ci ve sonraki maddelerinde uzun yazılıdır.]